Na een uitputtende nacht, waarbij elke drie kwartier op de klok af te lezen was door overactief speels gedrag van onze nieuwste bewoner, was rond half tien die zaterdagochtend de sloomheid van het niet slapen nog steeds niet geheel uit onze lichamen verdwenen.
Met pijn in mijn hart ging ik ze maar weer eens een keer vangen. De reismandjes had ik verdekt opgesteld, binnen op de eettafel. Ik liep de tuin in en daar lagen ze.
Onze katten zijn op hun allerleukst wanneer ze niet naar buiten mogen. Vooral als ze zelf al besloten hadden dat ze dat wél wilden.
Wij van de bond ‘Hart voor katten,’ stonden, na een heerlijke BBQ met vrienden, voor een emotioneel dilemma. Enkele huizen verder, hadden ze een nest praaaaachtige kattinnen.
Luna heeft het gevonden. Het zat heel ver weg, ergens diep binnenin haar en ze was het bijna vergeten, maar ze heeft het nog: haar jachtinstinct.
Ik stond in de woonkamer toen mijn vader binnenkwam, met een hond zo vervilt en vies, dat het ras onherkenbaar was geworden. ‘Afdankertje,’ reageerde hij op mijn opgetrokken wenkbrauwen.
De zomer breekt eindelijk weer aan en dat valt te merken aan verschillende factoren.
Mijn benen liggen schuin, bijna op de andere helft van het bed. Ze liggen daar, omdat de rest van het voeteneind bezet wordt door Luna.
‘Het doel heiligt de middelen,’ miauwde mijn Jaspertje me toe op tegensprekende toon, het moment ik hem voor de zesde keer die ochtend betrapte in Tobiasjes billen te bijten.
Siepie is lief, Luna is een kattenkop. Het klinkt hard, maar het is wel zo.
De dag was als een zielige maandag begonnen en eindigde al niet veel beter. In de bijna haankraaiende ochtenduren was Jasper onderhevig geweest aan een verschrikkelijke braakaanval…
Ze moesten naar buiten, dat kon niet anders. Luna krabte dagelijks verse hoogglanskrullen van de buitendeur en ook ons sluizensysteem ging vervelen.