Prinsessen

Au.
Alweer word ik wakker met pijn in mijn nek en in mijn rug.
Op zich is dat niet zo vreemd, gezien de positie waarin ik lig. Mijn benen liggen schuin, bijna op de andere helft van het bed. Ze liggen daar, omdat de rest van het voeteneind bezet wordt door Luna. Op haar rug, met alle vier de poten uitgestrekt heeft ze als hele lange poes alle ruimte nodig.
De rest van mijzelf ligt wel op de goede bedhelft, behalve mijn hoofd, dat ligt naast het kussen. Op het kussen ligt Siepie. Ze rekt zich uit als ik wakker word en legt haar voorpoten te ruste op mijn wang.

Gezelligheid

Ze beginnen zo braaf als ik naar bed ga. Siepie ligt in haar mandje op een andere kamer, Luna ligt op een hoekje van het bed. Niemand heeft last van elkaar en we gaan lekker slapen. Dan moet er ergens halverwege de nacht een gemis van gezelligheid ontstaan in hun kattenkoppen. Siepie denkt: ‘hé, ik lig hier alleen en zij liggen met z’n allen daar’. Ze springt uit haar mand, loopt naar onze slaapkamer en springt via het nachtkastje op de bovenste bedrand. Daar schat ze de situatie in. Ja, het kan.

Ze springt vol op mijn buik, zodat ik ook echt wakker ben. Ze negeert het boze ‘SIE-PIE’ en kneedt mijn buik met de voorpoten tot ik haar aai.
Slinks aai ik haar meteen richting zijkant van het bed, waar ze voldaan neerploft en verder gaat slapen.

Luna denkt halverwege diezelfde nacht, ‘als ik me omdraai, zak ik steeds onderuit. Ik heb iets nodig om tegenaan te leunen’. Ze zoekt mijn voeten op en hangend daar tegenaan zet ze haar dut voort.
Dit maakt allemaal niets uit. Van een leunende Luna word ik geeneens wakker en van Siepie maar heel even.

“Bent u al eens gehurkt, met de bovenbenen zo veel mogelijk gestrekt, naar de koelkast gelopen om daar een drankje te pakken?”

Stramme spieren

Ze maken sluw gebruik van mijn angst om op ze te gaan liggen, denk ik. Ook moet ik een beetje denken aan alle keren dat één van hen bij me op schoot komt liggen. In de laatste uren van de nacht zijn deze royale prinsessenplekken toch nog niet goed genoeg. De boxspring met extra dekmatras, het zachte dekbed en mijn warme lichaam, het is allemaal heerlijk hoor. Maar er ontbreekt wel een hoop ruimte natuurlijk. Ik lig behoorlijk in de weg.

Dus schuift, duwt en leunt Luna net zo lang tegen mijn voeten tot ze languit kan liggen en belandt Siep uiteindelijk op het kussen waar ze zó dicht op me komt liggen, dat ik benauwd en wel zélf aan de zijkant van het bed terechtkom.

Omdat dit niet zo vaak voorkomt, blijf ik superstil zitten en wurm me, net als in bed, in allerlei bochten om ze vooral maar niet te storen. Bent u al eens gehurkt, met de bovenbenen zo veel mogelijk gestrekt, naar de koelkast gelopen om daar een drankje te pakken? Dan weet u precies wat ik bedoel.

Want ondanks een beetje stramme spieren, is het natuurlijk reuze gezellig, een stel poezebeesten dicht bij je. Misschien kan Siep straks mijn nekpijn even wegkneden.