Levensles van een sofasloor
Zoals mijn witste vriendje daar zat op zijn disignerbedje, bleef het bij vrolijk fronsen en pijnlijk kijken naar mijn typvinger die absoluut niet mee wilde.
Zoals mijn witste vriendje daar zat op zijn disignerbedje, bleef het bij vrolijk fronsen en pijnlijk kijken naar mijn typvinger die absoluut niet mee wilde.
We zijn nu drie weken verder in de tijd en de frustratie tussen Dexter en Felix heeft zich nog steeds niet genormaliseerd.
Mijn pineutige friemeltje was al enkele dagen niet echt in zijn hum en ik begon me stilletjesaan zorgen te maken over zijn welzijn.
Toen ik destijds mijn proefje inzond, had ik nooit gedacht dit moment mee te mogen maken. Ook had ik nooit durven dromen dat er zoveel kattenverhaaltjes uit mijn pen zouden kunnen rollen…
Als specialist ter zake in poesminnend Vlaanderen ben ik smoorverliefd op niet skinny poezelbeestjes en daar is geen remedie voor.
Het was alweer die tijd van het jaar en de vroegste vogeltjes die in de prijzen vielen waren, geloof het of niet, de poesjes.
Die dag was thuiskomen zoals altijd weer een warme mix van hartelijkheid en onstuimige verwelkomingspootjes met bijhorende aria’s en zoals altijd worstelde ik me kroelend en kusjes gevend richting stoel om mijn tas en sleutels neer te plempen.
Het was een donkere dag geworden, toen mijn ex-vriend rond middernacht belde met het triestige nieuws dat ons aller Mistyvriendje pal voor de deur overreden was.
De nieuwe kattentoren heeft het niet lang getrokken in zijn originele modus…
Poetsen wordt hier niet lichtzinnig opgenomen, maar die tegels kunnen morgen ook nog wel.
Sinds er meer aandacht besteed wordt aan het algemene welzijn van onze huisdieren in elke zich respecterend dierenzaak, wordt de speelgoedhoop voor de lieverdjes er hier ook niet echt kleiner op.
Eventjes dacht ik nog dat er eentje van mijn mannen een nieuw lief had, maar gezien ik tot nog toe de enige dame in huis ben is dat technisch nogal moeilijk.