BBQ-gevolgen en mini-friemels

Wij van de bond ‘Hart voor katten,’ stonden, na een heerlijke BBQ met vrienden, voor een emotioneel dilemma. Enkele huizen verder, hadden ze een nest praaaaachtige kattinnen. De huiskater van de BBQ-gastheren, die regelmatig op de lappen ging aldaar, diende voor de derde keer die week opgehaald te worden van het huis met de mooie vrouwtjes. Er werd me gevraagd of ik even mee ging en terwijl konden we dan naar een nest poesjes kijken waar een goeie thuis voor gezocht werd. Dat moest mij alvast geen twee keer gevraagd worden, kattenmoederke als ik ben. Al snel waren we ‘en troep’ gezwind onderweg.

Ukjes

Aldaar gekomen begreep ik al snel waarom Zjip, de vrouwenlopende huiskater, steeds die richting uit trok. Uit kateroogpunt bekeken, zou ik het ook wel weten. De kattinnetjes die daar huisden, waren haast te mooi om te beschrijven en geloof het of niet, een van die prachtpoezen had een hemels nestje. De kittenkriebel sloeg toe, na een ampere oogopslag was ik al verkocht. De ukjes waren amper enkele weken oud, maar toch was er al een duidelijk verschil in karakter. Van de vier kadollekes, waarvan twee mini Bimbams zat er nog een donker chocoladebruin ukkeltje en een koffie met melk gekleurd snoepje, dat meteen mijn hart stal. Helemaal in de ban was ik van dat beestje en toen Zjip in zijn verhuismandje zat, was het dan ook met veel moeite en scheurgewijs dat ik meegetroond werd om de poezelige baby’s te verlaten.

Koffieplukje

De vrouw des huizes vertelde me dat de poesjes binnen enkele weken uit huis mochten, wanneer ze een goede thuis vonden, waarop ik meteen opgehemeld werd door mijn vrienden, die mijn uitmuntende staat van poezenmoeke in het daglicht zetten.
Het moet gezegd, eerlijk is eerlijk, dat koffieplukje zat in mijn hoofd en is er de eerste week niet meer uit gegaan. Heel stiekem was ik al een naam aan het zoeken en beeldde me in hoe het zou zijn met die mini friemel in huis.

“Mijn moederhart schreeuwde. Die kleintjes moesten nog minstens drie weken nesten, die waren nog veel te klein om van hun moeder gescheiden te worden…”

Moederhart

Enkele dagen later hadden we weer BBQ, wij zijn lekkerbekken. Na veel eten en babbelen kwam de tijd om huiswaarts te keren, toen mijn oog opeens op een nest kleine poesjes viel van enkele weken oud. Naar het schijnt zouden ze weg moeten twee dagen later. Mijn moederhart schreeuwde. Die kleintjes moesten nog minstens drie weken nesten, die waren nog veel te klein om van hun moeder gescheiden te worden… Het hoeft niet gezegd dat ik het heel erg moeilijk kreeg om stoïcijns in mijn auto te stappen na een heel leuke avond. Die poesjes hadden immers bij hoogdringendheid een thuis nodig. Mijn vrienden beaamden dat, helaas was ik niet voorzien op een kleine ukkepuk op een doordeweekse zaterdagnacht en papvoeding had ik ook al niet in huis. Al snel bleek dat dit geen probleem zou geven, want mijn vrienden woonden niet ver van de BBQ-locatie af en wilden mij gerust een poesverhuisdoosje meegeven evenals zakjesvlees en vlooienpoeder, zodat ik het weekend kon doortrekken tot de winkels open waren. Mijn katers eten namelijk enkel droge brokken.

Zuur smaakje

Na een kleine afweging, want dat koffiepoesje zat nog steeds heel erg in mijn hoofd – maar dit friemelkaboutertje had het veel harder nodig momenteel, nam ik een poesje uit de vijfkoppige nest op en heb het sindsdien niet meer losgelaten. Hoe graag had ik ze allemaal meegenomen om hen te redden, maar dat kan mijn huiskamer niet aan, gezien het feit dat mijn katten nooit buitenkomen en ik niet koninklijk behuisd ben. Een bevriend koppel was druk aan het overleggen en mijn hart gaf me in dat er nog minstens een poesje uit dat nest een goeie thuis zou vinden, misschien wel twee. Dat stemde mij een beetje vrolijker, al gaf het een zuur smaakje om tussen vijf liefjes te kiezen en te weten dat de anderen misschien geen kans kregen.

Nachtelijke voeballers

Een uurtje later, toen ik met een volle wagen incluis babypoes, huiswaarts keerde na een kleine pitstop, zette ik trots de mand neer in de huiskamer. Tobias vond dat maar niets zo een snottebel onder zijn dak, die dan nog raar rook ook en hij grommelde revolterend zijn ongenoegen. Jasper die even geïntrigeerd als bang was, sloop met zijn buik over de grond richting pruts.

In enkel tellen verzamelde ik wat speelgoed en rolde naar alle drie een balletje. Na amper vijf minuten waren er drie nachtelijke voetballers in huis, zij het dat de groten dat klein springkonijn nog lang niet helemaal vertrouwden.
Ondanks het vroege uur besloot ik toch maar om de baby eerst te wassen, zodat hij niet meer zo ‘vreemd’ rook en zich sneller kon integreren in onze leefsituatie. Na een warm badje met honingshampoo en twee handdoeken later, kropen we met veertien benen in mijn bed. De klok sloeg half vier.

Moekes reuk

Het kleintje, natuurlijk helemaal uitgeput van de helse avond, viel pardoes op mijn borst in slaap. Mijn twee grote knuffels kwamen er voorzichtig bij gekropen om dat slapend grut eens goed af te snuffelen en te controleren. Nu hij naar mijn shampoo rook en dus moekes reuk had, was hij bijlange zo beangstigend niet meer. Wanneer ik de volgende morgen wakker werd, lag ik omgeven door drie pluizige vriendjes, wat kan het leven mooi zijn.
Nu nog een passende naam vinden voor onze nieuwste bewoner…