Kattenkop
Siepie is lief, Luna is een kattenkop. Het klinkt hard, maar het is wel zo. Siepie is lief voor iedereen, wil altijd knuffelen, maakt geen ruzie met andere katten en laat haar zachte vachtje graag borstelen, zodat ze nog zachter en knuffeliger wordt. Luna niet.
Visite
We hebben soms visite en door Siepie slaat de ergste kattenhater aan het twijfelen of hij ook niet een dozijn zachte poezeltjes in huis zal halen.
Zo was laatst een vriend van ons, hondenmens in hart en nieren, ook weer eens verbaasd door zoveel leukheid van een Siepje. Kroelend met Siep in zijn armen liep hij enthousiast naar Luna toe, die even een dutje deed op de vensterbank. Al aaiend over haar vacht zei hij: ‘ Hee, hier ligt nog zo’n lieverd. Kijk haar eens lekker slapen’. De lieverd zwiepte als heel korte waarschuwing een keer ferm met haar staart en verplaatste zich van de vensterbank naar ondersteboven hangend aan de arm van onze visite. Van schrik liet hij Siep vallen. Klaar was het kattenfeest, dat best wel bloederig aan zijn einde kwam.
Op stap
Siepie gaat, zoals eerder beschreven, wel eens op stap met de heren hier uit de buurt. Voor Luna hoeft dat niet. De eerste dag dat ze buiten kwam, keek ze woest in het rond en spotte de kat van de buren aan de andere kant van de schutting. Ze vloog door de schutting (Luna kan dat) naar de andere kant. Er klonk een heel naar geluid en toen vloog Luna weer door de schutting terug. Op de stoep voor het huis ging ze zich rustig even wassen. De volgende dag kwam de buurvrouw vragen of we soms een hond hadden gekregen, vanwege twee grote beten in de nek van hun kat en het sprintspoor richting onze schutting.
“Lunaatje gilde, krijste en blies en kronkelde haar kattenlijf uit alle macht in de rondte, zo van de behandeltafel af…”
Borstelen
De zachtheid van Siepie’s vacht is dubbel zo opvallend, omdat Luna een soort van ruw kokosmatje heeft. Dat komt doordat ze altijd ligt te rollen in het zand en over stoeptegels en doordat niemand het voor elkaar krijgt om haar te borstelen. Siepie’s kont gaat meteen omhoog zodra ze de borstel maar ziet, maar bij Luna volgt dan bovengenoemd ‘visite-tafereel’, alleen doet ze voor mij drie woeste slagen met haar staart om me te waarschuwen. Dat dan weer wel.
De dierenarts geloofde mij niet, toen Luna een pil moest en ik zei dat dat niet zou gaan. Luna zat als een voorbeeldige kat tegen mij aangedrukt op de behandeltafel, de enige plek waar ze bang is. ‘Ach kom, deze lieverd?’ zei de dierenarts, ‘we zullen jou wel even een pilletje geven he, lief klein Lunaatje?’. ‘Brrrommm’, zei lief klein Lunaatje.
Voor de zekerheid riep ze toch maar even de assistente erbij en samen namen ze Luna in de houdgreep. Lunaatje gilde, krijste en blies en kronkelde haar kattenlijf uit alle macht in de rondte, zo van de behandeltafel af. Beduusd en onder de bloederige schrammen en plukken kattenhaar zei de dierenarts: ‘Misschien moet ze toch een pipetje in de nek’.
Wat wil je, Luna komt ‘van de straat’. Al zwervend moest ze zichzelf verdedigen en al vechtend scharrelde ze haar dagelijkse prakkie bij elkaar. Toch is ze heel gelukkig, als niet-zwerfkat. Dat laat ze me elke nacht weten, als ze stiekem onder de dekens op mijn borst komt liggen, koppie in mijn nek. Zo hard spinnen ongelukkige katten niet.
