Alleen ‘even’ chippen

Omdat ik de chipregistraties van Chicken en Doortje op ons adres wilde hebben tijdens onze vakantie komende week, zocht ik contact met de vorige eigenaar. Op dat moment kwamen we erachter dat beide katten niet gechipt waren, al waren wij in volle overtuiging dat dit wel zo was, mede omdat we bij Doortje toch echt een soort rijstkorrel voelden bij haar kaaklijn. Goed, de chip was wel wat gaan zwerven dan blijkbaar, maar dat kan, dat had onze dierenarts ons wel eens verteld. Het bleek echter niet om een chip te gaan, al kreeg ik wel te horen dat ze een litteken aan haar kopje zou hebben.

Low-budget

Goed, whatever, maar dat betekent dus dat ze wel nog gechipt moeten worden voor we op vakantie gaan… De vakantie wordt met de dag meer low-budget, want voor Nol hadden we (dankzij zijn langdurige diarree) ook nog een fikse rekening te betalen.

Gisterenavond bij de dierenarts zijn Chicken en Doortje voor de zekerheid nog gecontroleerd, maar inderdaad, ze waren niet gechipt. Natuurlijk lieten beide katten voorbeeldig gedrag zien toen de chip werd geplaatst. En dan te bedenken dat we even te voren nog tien minuten bezig waren geweest om Doortje sowieso in de reismand te krijgen…
Ik vroeg de arts of ze dan toch even kon kijken naar dat gekke bobbeltje, dat er dus blijkbaar al een hele tijd zat, maar er naar mijn mening toch niet hoorde.
Ze besloot het een stukje open te maken, maar, zei ze, als er niks bijzonders uitkomt doen we er nu niets aan hoor. Als ze er geen last van heeft kun je het wel laten, want dan is het waarschijnlijk gewoon een vetkliertje of iets dergelijks.

“Een gore, zwarte smurrie doordrenkte het doekje dat ze tegen het wondje aanhield en Doortje leek zich direkt te ontspannen…”

Smurrie

Ze haalde een naald en trok het bultje open. Wat er toen allemaal uitkwam…! Een gore, zwarte smurrie doordrenkte het doekje dat ze tegen het wondje aanhield en Doortje leek zich direkt te ontspannen. Niks geen litteken, dit was een ontsteking die flink was gaan pussen, maar aangezien er niets mee gedaan was, was het pus inmiddels ook lekker gaan broeien!
Dus hup, een AB-kuurtje (antibiotica) er tegenaan, want een nieuwe ontsteking zou toch niet wenselijk zijn.

Thuis gekomen vertelde ik het verhaal en dacht, dat daarmee de kous klaar was. Nou, vergeet het maar. Doortje is opeens een hele andere kat geworden, alsof ze eindelijk verlost is van een plaag ofzo. Haar gedrag is rustiger en vrijer geworden in die paar uurtjes en we zien opeens hoe Doortje ook een vrolijke, blije kat kan zijn.

Op moment van schrijven zit ze voor me op de stoel, zich te kuisen en me vriendelijk aan te staren. Ik moet er echt even aan wennen, want deze tante is niet echt een aandachtzoekster. Ik ben ook wat verbaasd dat zo’n klein dingetje een kat zo kan veranderen. Ja, theoretisch weet je dat wel, maar in de praktijk is het toch altijd weer verrassend. Ze heeft ook nooit echt laten merken dat ze er last van had, maar het maakt me nu ook niets meer uit. We hebben er een gelukkige kat bij!