Vakantie
Met pijn in mijn hart ging ik ze maar weer eens een keer vangen. De reismandjes had ik verdekt opgesteld, binnen op de eettafel. Ik liep de tuin in en daar lagen ze. Siepie languit op het gras, draaide zich van uiterst genot op haar rug toen ze mij zag, klaar voor een nieuwe kroelbeurt. In plaats daarvan ging ze als eerste een reismandje in, kont eerst, snel deurtje dicht.
Amerika
Luna lag onder een struik, heerlijk koel. Toen ik op mijn knieeen voor haar ging zitten, kwam ze met één lief mauwtje naar me toe gelopen, onderwijl de achterpoten uitrekkend. De knuffelbeurt die toen volgde tussen ons tweeën werd bruut onderbroken door het zicht op het tweede, nog lege reismandje. Luna klom nog tot halverwege mijn schouders, maar gaf zich toen gewonnen.
Met de twee poezels in hun mandjes vond ik mezelf de slechtste poezenbaas van de wereld.
We gingen op vakantie. Wij naar Amerika, de poezen naar het pension.
Eenmaal in het pension waren die van mij niet de enige die daar gingen logeren. Maar misschien wel het langste. Een maand. Zo lang ging ik ze daar achterlaten.
Volgens de lieve verzorgsters, die ik inmiddels ken, was ik geen slecht mens. Integendeel. Ze zouden heel goed voor mijn kinders zorgen. Ik knikte gedwee.
Halverwege de maand smste ik naar het pension hoe het met ze ging. ‘Alles prima met beide katten!’ kreeg ik terug. ‘Prima’? Wat is ‘prima’? Gaat het heel goed met ze en hebben ze ‘de-tijd-van-hun-leven-prima’, of gaat het zo-zo met ze en zijn ze ‘nog-net-niet-helemaal-diep-ongelukkig-prima’? Ik besloot het eerste te denken.
Badmat
In de keuken zet ik de reismandjes open. Siepie krijgt de grootste ogen ooit, rent de keuken in, kijkt mij wanhopig aan en schiet dan achter een verhuisdoos. Luna wandelt op haar gemak de woonkamer in. Ze snuffelt aan alles, geeft er een kopje aan en zegt: ‘maw’ (= “Zo, dus dit is het dan. Nieuw huis, nieuwe spullen. Dit is nu van mij. Dit ook. Even kijken… ja dit ook. En dat daar: ja hoor, van mij.”)
Bij de verhuisdozen kan Siepie-het-bange-mietje een pesterige klauw krijgen en dan gelooft Luna het wel. Ze rent de trap op en gaat op bed knorrend liggen slapen. Missie 1 geslaagd.
“Siepie kan het allemaal niet geloven en staart nog altijd hevig knorrend met grote ogen in het rond…”
Tuinhek
Het lijkt altijd zo lang, met je vakantie in het vooruitzicht, maar zelfs deze maand vliegt voorbij. Een uur na thuiskomst ben ik onderweg naar het pension en eenmaal binnen ren ik enthousiast zwaaiend met de reismandjes op de dames af. Ze liggen allebei te slapen en met amper een blijk van herkenning van zowel mij als de reismandjes laten ze zich in hun vervoersmiddel zakken. Onderweg slapen ze gewoon verder en dit duurt tot aan het piepen van ons tuinhek.
Wacht eens even, dit geluid kennen ze uit duizenden!
“Siepie kan het allemaal niet geloven en staart nog altijd hevig knorrend met grote ogen in het rond…”
Luna begint onrustig op en neer te hopsen in haar mand en uit Siep’s keel komt een tevreden knorrend geluid omhoog. Ze zijn thuis! In de tuin rent Luna meteen naar haar struik, rolt in het zand, geeft kopjes aan alle tuinstoelen, rukt wat graspollen uit en eet dan in een keer haar voerbak leeg. Siepie kan het allemaal niet geloven en staart nog altijd hevig knorrend met grote ogen in het rond.
Jetlag
Ze waren het even vergeten, of ze hadden de hoop opgegeven dat ze ooit weer opgehaald zouden worden, maar dit is hun huis!
‘s Avonds ga ik vroeg naar bed, ze moesten eens wat aan die jetlag doen. Siep kan niet wachten tot ik in bed lig en enthousiast trappelend met de voorpoten staat ze op het dekbed. Ik kruip, mezelf onder Siep doorwurmend, onder de dekens en Siepie rolt zich tevreden op, op mijn buik.
Luna leunt even later gezellig tegen mijn voeten aan. We kunnen weer goed slapen.
Lekker thuis.
