De floeren friemel
De dag dat Dexter zijn grote poezenspuitjes mocht krijgen was eindelijk aangebroken en het leek wel of hij het in de smiezen had dat er iets heel speciaals op het menu stond.
De dag dat Dexter zijn grote poezenspuitjes mocht krijgen was eindelijk aangebroken en het leek wel of hij het in de smiezen had dat er iets heel speciaals op het menu stond.
Het lijkt wat ongewoon maar wat me nu toch opgevallen is aan mijn lieve kleine spruit?
Ik ben eigenlijk al een tijdje boos. Bozig, kattig, chagrijnig: het is mij om het even, want ik ben het allemaal.
Luna is te dik, zegt de dierenarts resoluut. Het is niet leuk, deze opmerking. Ik zou het in ieder geval geen leuke conclusie vinden van een dokter, maar ‘niet leuk’ is te zacht uitgedrukt voor Luna. Ze is des duivels.
Ik ruik de saus al van ver. Soms van zó ver, dat het haast onmogelijk is om vanuit daar iets te ruiken, maar toch kan ik het.
Met mijn jongste bewoner in de arm en in een poging streng te zijn tegen iedereen in huis, was ik genoodzaakt het huishoudelijk reglement nogmaals toe te passen in een bestraffende factor.
De kat kan in het donker meer zien dan de mens. Een algemeen bekend feitje en het klopt ook nog.
De dag begon al als een nakende voorbode van wat niets dan goed kon betekenen. Bij het opstaan werd ik me pijnlijk bewust van een ondraaglijke hoofdkwelling, die me haast verbood mijn oogjes open of toe te houden.
Mijn katten heten Luna en Siepie. Loeoeoehoenaaaa en Sssssieieieieiepieieieieie als ik ze roep. Ik heb daar niet echt over nagedacht, over dat roepen.
Omdat ik de chipregistraties van Chicken en Doortje op ons adres wilde hebben tijdens onze vakantie komende week, zocht ik contact met de vorige eigenaar…
Na een uitputtende nacht, waarbij elke drie kwartier op de klok af te lezen was door overactief speels gedrag van onze nieuwste bewoner, was rond half tien die zaterdagochtend de sloomheid van het niet slapen nog steeds niet geheel uit onze lichamen verdwenen.
Met pijn in mijn hart ging ik ze maar weer eens een keer vangen. De reismandjes had ik verdekt opgesteld, binnen op de eettafel. Ik liep de tuin in en daar lagen ze.