Dik
Luna is te dik, zegt de dierenarts resoluut. Het is niet leuk, deze opmerking. Ik zou het in ieder geval geen leuke conclusie vinden van een dokter, maar ‘niet leuk’ is te zacht uitgedrukt voor Luna. Ze is des duivels.
Om haar heen liggen diverse zwarte plukken vacht die losgewoeld zijn tijdens de zojuist uitgevochten worstelpartij met de dierenarts. In haar vijfjarige leven is ze nog nooit zo beledigd en vernederd.
Opgerot staat netjes
De start van deze ellende is er al geen uit duizenden. Luna moet in een reismand, Siepie mag thuisblijven. Nadat Luna eerst onder de tafel, toen om de beurt onder de eetkamerstoelen en daarna achter de bank heeft gezeten, lukt het me om haar te pakken. Siepie bekijkt het vanuit haar slaapplekje voor het raam en rekt zich tevreden uit. Opgerot staat netjes.
Ik hou de reismand nog even voor Siepie’s neus (‘zeg maar ‘dag’ tegen Luna) en Luna steekt een jaloerse klauw uit. Siep moet er een beetje om lachen, want er wordt niet verder dan de spijlen van de mand geklauwd natuurlijk.
De dierenarts woont 2 straten verderop, dus we gaan te voet. Luna is erg zwaar, ik moet steeds van hand wisselen om haar te kunnen dragen. Het op en neer hopsen in de mand helpt ook niet, maar er is veel te zien onderweg: kindjes die ‘aaaach, een lief poesje’ zien, katers die ‘ccchhhhhttt een hele boze hellekat’ zien en honderden nieuwe geuren en geluiden.
Kwijlebeest
Nog altijd hopsend komen we in de wachtruimte van de dierenarts, alwaar een grote hond meteen zijn natte neus tegen de reismand duwt.
Van afschuw draait Luna zich om en verstopt zich zo ver mogelijk achter in de mand. De eigenaar is druk in gesprek met de dierenartsassistente en ziet niet dat zijn hond Luna’s mand onderkwijlt. De hond is te enthousiast en ik kan hem niet van de mand weg houden. Net voordat er wat druiperige substantie uit zijn bek op Luna’s dekentje valt, trekt de eigenaar de hond weg. ‘Hij vindt poezen zo interessant’, verontschuldigt de man zich tegen mij. Luna en ik kijken de man afkeurend na als hij samen met zijn kwijlebeest de deur uit loopt. Die hond vindt poezen interessant. Zo zo, nou nou. Welke hond vindt dat nou niet, denk ik boos terwijl ik met een papieren zakdoekje de mand een beetje schoonmaak.
“Luna en ik kijken de man afkeurend na als hij samen met zijn kwijlebeest de deur uit loopt…”
Duivelse klanken
“Luna?” vraagt de dierenarts. Hopsend gaan we de behandelkamer in. Ik zet de reismand op de tafel en Luna vliegt eruit. Ik leg uit dat Luna een slechte vacht heeft op het uiteinde van haar rug met klitten erin en ik meen ook een bult te voelen. De dierenarts constateert dat de bult een bijeengeklit stuk vacht is en pakt een borstel om die eruit te kammen. Borstels en Luna zijn geen vrienden, nooit geweest en op deze vreemde tafel zeker niet.
Voordat de assistente haar kan vasthouden, heeft ze zich al op haar rug gedraaid en haalt flink uit. Na drie pogingen is de dierenarts het zat en drukt Luna met wat meer kracht vast op de behandeltafel. Terwijl uit Luna’s keel allerlei duivelse klanken opstijgen, worden alle klitten eruit gekamd.
De Bolle
‘Zo, klaar!’ zegt de dierenarts en Luna baant zich een weg door de plukken haar, zó haar mandje in. De behandeltafel is tevens een weegschaal en daarmee wordt de harde werkelijkheid duidelijk: Luna is in 1 jaar bijna 1 kilo aangekomen. Hierdoor kan ze haar rug niet meer zo goed wassen, vermoedt de dierenarts. ‘U bent te dik mevrouw’ zegt ze tegen het reismandje en weer belandt Luna’s woedende klauw tevergeefs tegen de spijlen.
Thuis moet Siepie het helaas ontgelden. De poging van een half uur geleden wordt nu terdege uitgevoerd en Siep krijgt een forse mep. ‘Te dik? Siep is toch de bolle hier? Geef me eten’ miauwt Luna klaaglijk terwijl ze naar haar voerbak loopt. Bij het aanzien van het minuscule bodempje dat daar in ligt, wordt het Luna allemaal te veel. Ze is klaar met vandaag en ook met de dagen die erna gaan komen. Zo hoeft het voor haar niet meer.
Het is een feit: Luna, voorheen ‘niet die bolle, maar die andere’ moet op dieet. Geen brokjes in saus, geen kaas, geen mayonaise, geen kattenmelk, maar alleen 2 bodempjes droge brokken voortaan. Ik geef het toe, Luna. ‘Niet leuk’ is voor dit alles véél te zacht uitgedrukt.
