Sprankelende veertiger in huis

Deze dag begon niet met een vrolijke ‘Goedemorgen schatties,’ gevolgd door een plagerige grinnikmauw met kwispelende staartjes, en evenmin met een ochtendhumeur dat tot de middag duurde. Al zag het er wel heel even naar uit.

Vierpotenknuffeltjes

Het leven begint bij veertig zeggen ze en dat heeft mij altijd gefascineerd tot op vandaag. Want nu is helaas voor mij het moment aangebroken me bij de harde feiten neer te leggen. Ook de mannen in huis hier hadden het allemaal al drie dagen in de smiezen dat er iets speciaals stond te gebeuren met mijn gemor en gegrumpf. Gelukkig had ik mijn persoonlijke vierpotenknuffeltjes die er alles aan deden het leed te verzachten dat mijn jeugd nu wel definitief weggeschreven kon worden. Tobias was zoals altijd zijn verrukkelijke zelf, Dexter had speciaal voor deze gelegenheid zijn smoking aangetrokken en Jasper probeerde zijn altijd zo vrolijke noot toe te voegen door zijn Mexicaanse hoedje op te zetten wanneer de eerste Mojito in mijn nieuw gestarte leven geschonken werd.

Feestjurk

Zonder enige vorm van algemeenheid te willen toepassen, waren zij ook de drie constanten in deze trieste aanloopperiode geweest die mij tegenhielden in een vreemde vorm van grollende apathie te vervallen. Hun aandacht verslapte geen moment naar mij toe, zelfs niet toen mijn linkerbeen een schampere poging deed met de verkeerde teen in mijn feestjurk te stappen. Mijn liefste pluizen volgelingetjes waren duidelijk niet van zin mij te laten piekeren, staren, of enig negativisme te vertonen op deze geschiedkundige dag.

Onderhevig aan de invloed van hun macht, begon ik er zowaar minder tegenop te kijken dat deze nieuwe realiteit nu echt een feit was. Mijn greep op deze naakte waarheid zou niet verslappen in de dagen die mij nog resten en geloof me, deze meid die nog achtentwintig is van geest en gedachten, is niet van plan het snel op te geven.

“Sneller dan ik het besefte had hij al een graai in een toefje crème fraîche gepleegd. Zo verrast was ik van zijn manoeuvre…”

Bijtmuiske

Met de minuut werd alles duidelijker. Mijn optimisme ging al snel weer in stijgende lijn na de geschenken en dartelheden van mijn viervoeters. Ze hadden zelfs een balletje in mijn laarzen gestopt, de sloebers.
‘Genieten is tenslotte een hoog technologisch apparaat dat de hersencellen in beweging houdt,’ zullen ze gedacht hebben, ‘dus laten wij ons moeke maar eens overstelpen met speelgerief en extra natte neuzenknuffels.’

Leek het nu enkel zo of gedroeg mijn kleine Dextertje zich opeens volwassener, was hij van de ene dag op de andere opeens gespierder en soepeler geworden in zijn stunts? De lieverd trakteerde mij zelfs op een supersprong waarmee hij in één keer op het aanrecht zat om de taart te helpen aan snijden. Ik schrok me een feesthoedje.

Mijn bijtmuiske, mijn leunebeest, mijn klein wild kindje… dat tot over drie maand nog niet alleen op een stoel kon springen, die nu opeens zomaar op het aanrecht floept. Het lijkt wel of ik opeens alles bewuster meemaak… of heeft de schat echt gewacht tot mijn verjaardag om zijn kunstje openbaar te maken? Apetrots was ik op hem, dat begrijpt iedereen… toch?

Mijn moederhart zong bonzend van mijn tenen tot mijn keel: ‘Eindelijk heeft hij zijn springpootjes gevonden!’ Maar, dat wil in elk geval ook zeggen dat er van rustig koken van nu af aan geen sprake meer zal zijn. Want met de helpende pootjes van Dexter die alles lust en alles kan gebruiken, gaat er weer enige creativiteit aan te pas komen om hem te leren dat ‘dáár op het linkse aanrecht’ enkel mag geparadeerd worden ter hoogte van het raam als moeke niet aan de kookpot is. Zelfs Tobias keek verwonderd, zo zie je maar.

Mooiste meisje van de klas

Onverschrokken glipte mijn ukje dus richting de taart die daar even stond te wachten tot ik het gepaste mes gevonden had om ze aan te snijden. Sneller dan ik het besefte had hij al een graai in een toefje crème fraîche gepleegd. Zo verrast was ik van zijn manoeuvre. Nu weet iedereen dat taart niet goed is voor poesjes, zelfs niet als ze nog zo schattig zijn en er blijkbaar geen weerstand tegen te bieden is.

Ach, voor één feestelijk keertje hebben ze dan maar alle drie – om de kerk in het midden te houden – een klein heuveltje van die aangebroken toef gekregen, met vier Whiskassnoepjes ter garnering. Zo zaten we daar enkele tellen later allemaal te genieten van ons bordje. Het is te zeggen, ik zat aan tafel zonder Whiskasgarnering en de drie musketiers naast mij op de grond met hun hoofd elk in hun bordje. Want anders heeft Jasper steevast geen kans om zijn portie aan te raken.

Ja… feestjes… een mens kijkt er soms niet erg naar uit, maar daarom kunnen ze niet oergezellig zijn eens het moment er klaar voor is. Ach, in feite ben ik helemaal geen veertig, maar twintig… met twintig jaar ervaring en ik ben al lang blij dat ik niet dat mooiste meisje van de klas was… nu veertig kilo later.
Dat gegeven stemde ons allemaal gelukkiger.