Roepen

Mijn katten heten Luna en Siepie. Loeoeoehoenaaaa en Sssssieieieieiepieieieieie als ik ze roep. Ik heb daar niet echt over nagedacht, over dat roepen. Ik vond het gewoon twee geinige namen. Luna betekent ‘maan’ in het Italiaans en het beest is zwart als de nacht en wit als de…..nou ja, u begrijpt de strekking. De kat van Jip en Janneke heet Siepie en hoewel deze steevast pikzwart wordt ingekleurd, heet mijn lapjeskat toch ook zo. Siepie is ook een gezellige naam en mijn Siepie is het allergezelligste katje van de wereld. Dus.

Schutting

Als Luna en Siepie buiten zijn, volgt onherroepelijk ook het moment dat zij weer naar binnen moeten. Ik vind het niet fijn als de dames ‘s nachts het dorp onveilig maken, dus roep ik ze net voordat wij gaan slapen naar binnen. Dat gaat niet altijd van een leien dakje.

Siepie verkent haar buurt altijd via de daken van de omliggende tuinhuisjes. Als ze naar binnen wordt geroepen, gaat ze via de schutting weer terug in onze tuin, maar eergisteren bijvoorbeeld ging dat niet meer. Siep zat op de schutting maar de optie ‘omlaag’ stond tijdelijk uit in haar hersenen. Ze keek me aan en mauwde dat haar verdere leven op de schutting zou plaatsvinden als ik haar niet zou helpen. Ik heb haar voerbakje onderaan de schutting gezet, heb haar heel lief geroepen (‘kom maar, hier ga je altijd naar beneden, je kunt het wel’), ik ben met mijn rug gekromd onder haar gaan staan, heb mijn armen uitgestrekt, maar Siepie bleef radeloos. Uiteindelijk ben ik, het allerliefste baasje, naar boven gelopen. De schutting grenst namelijk aan onze keuken en dat dak grenst weer aan het raam van onze slaapkamer. Via dat raam heb ik Siep uiteindelijk binnen kunnen roepen.

“Ik schud de brokjes op en neer en zeg: ‘Luna. Eten.’ Glinsterende oogjes vanonder tuinstoel kijken me aan…”

Totale blackout

Toen ik Siepie juichend naar binnen hielp (‘Goed zo meisje!’), zag ik nog net dat het slaapkamerraam van de buren op een kier stond. Ik besefte me, dat ik, een vrouw van 33 jaar, zojuist drie kwartier aan één stuk haar kat naar binnen had geroepen. En dan is Siepie ineens in plaats van een gezellige, een heel kinderachtige naam.

Toch is Siepie meestal het eerste binnen, want binnen staan brokjes en Siepie houdt van eten.
Luna zit dan nog in het donker onder een tuinstoel Belangrijke Dingen te doen. Ik sta dan in de opening van de keukendeur en zie haar oogjes glinsteren in het zwakke licht dat uit de keuken komt. Die ogen zeggen tegen mij: ‘totale blackout wie jij bent en wat je van me wil’.

Buren

Het helpt eigenlijk nooit, maar toch probeer ik eerst weer het voerbakje. Ik schud de brokjes op en neer en zeg: ‘Luna. Eten.’ Glinsterende oogjes vanonder tuinstoel kijken me aan en zakken vijf centimeter. Luna is er bij gaan liggen. Mijn stem gaat een octaaf hoger: ‘Lunaatje, hier lekkere brokjes’. Ik loop naar haar toe en Luna vertrekt naar een dicht struikgewas. Ik frommel wat aan de takken en lieflijk ga ik verder: ‘ je bent nu genoeg buiten geweest he, nu kom je fijn naar binnen’. Ik zie de glinsterende ogen vertrekken naar de tuin van de buren. Ik verhef mijn stem: ‘Loenaahaa!’

Het blijft stil. Na een poosje hervatten de buren hun gesprek. Het is een warme zomeravond en ze zitten nog gezellig tot laat op hun terras. Ze hebben even afgewacht of de buurvrouw haar kat dit keer wel normaal naar binnen kreeg. Me ineens ontzettend bewust van het belachelijke voerbakje en mijn belachelijke hoge stem loop ik naar binnen. Voordat ik de deur wil dichtdoen, komt Luna achter me aan. Ze kijkt me aan en miauwt vriendelijk of ik haar voerbak even wil neerzetten zodat zij er bij kan.

De deur gaat dicht. Nu kan ik vrijuit praten.
Terwijl Luna’s tanden de brokjes luidruchtig vermalen, klets ik gezellig verder: ‘Alsjeblieft, lieve Luna. Eet maar lekker. Was het leuk buiten? Wat heb je allemaal gedaan vandaag? Heb je Siepietje nog gezien…?’