Dikbuikig spillebeentje en tafelmanieren

Met mijn jongste bewoner in de arm en in een poging streng te zijn tegen iedereen in huis, was ik genoodzaakt het huishoudelijk reglement nogmaals toe te passen in een bestraffende factor. Mijn berisping werd aangehoord met weinig interesse, maar een kleine billentik en eens aan de oren trekken onderwijl, leek gelukkig meer impact te hebben.

Billenbijter

De grootste van mijn drie knuffels had zich namelijk slapend in de billen laten bijten door een leergierige minibroer en was daardoor zo geschrokken, dat hij van zijn zetel viel. Door dit intermezzo was zijn anders goedzakkige humeur terstond omgeslagen naar dat van een vechtersbaas met zonne-allergie. In een wilde beweging had hij zich op het kleintje – dat zich een bult schrok – geworpen en hem bij het nekvel gegrepen, die dan weer met een immense krijs de gewaarwording liet merken.

Snel en geschrokken sprong ik vanachter mijn computer om tussenbeide te komen. Dexter, het kleintje, zat met grote oogjes van onder de krantenbar te kijken en Jasper keek haast onschuldiger dan de onschuld zelf de andere richting uit.

Dexter floepte vanonder zijn schuilplaats met zijn staartje fier in de lucht op mij toe, wat me meteen de mogelijkheid gaf om hem te poesnappen in zijn vlucht om snel te bepampelen. Er was gelukkig geen schade geleden. Hoewel hij nooit kwaad in de zin heeft, kan hij het zich niet laten om kattenkwaad uit te halen op zijn witte pluimstaartbroer en dat heeft al eens gevolgen.

Ach, niet poes voor niets, hé.

Stokstaartjes

Eindelijk was het gloriemoment voor hem daar. Mijn buik stond op ploffen en mijn bord was nog voor een derde gevuld. Met liefde sneed ik alle overige plakjes vlees, evenals de tagliatelle in frutsels en verdeelde dat over een groot bord. Tobias, die de hele tijd heel netjes had zitten wachten, trippelde naar zijn plaats in de keuken en keek ongeduldig likkebaardend achterom.

Jasper die zich door al die actie ook keukenwaarts repte, maakte het mij erg moeilijk om het bord op de grond gezet te krijgen. Met moeite kon ik mijn ene voet nog voor de andere zetten en opeens had ik drie stokstaartjes in huis die aan de rand van het bord bengelden. Uiteindelijk raakte het bord toch zonder ongelukken de grond en het werd meteen aangevallen door drie lekkerbekken.

Jasper zag het al gauw niet meer zitten met drie druktemakers in één teljoor en ging zielig aan de kant zitten kijken, dus schepte ik voor hem enkele schepjes over in een bol bordje waar hij gretig op aanviel.

Macho

De twee anderen hadden geen tijd om hun hoofd op te tillen van die lekkernij. Meer nog, Dexter probeerde het bord helemaal voor hem alleen te hebben door er als een echte macho over te gaan hangen. Tobias vond dat helemaal niet erg, die friemelde zijn hoofd wel naar de plaats die hij vond. Hij kon echt heel veel verdragen van zijn kleinste broertje. Jasper had veel minder te goed herinner ik mij.

Enfin, zoals u ziet, het was een kijkwaardige belevenis, maar het wordt me wel pijnlijk duidelijk bij deze beelden, dat er qua tafelmanieren nog veel werk aan de winkel is bij mijn kleine spruit.
Naderhand zagen zijn witte pootjes tot enkelhoogte rood van de saus, wat me noodzaakte zijn voeten te wassen met zeep. Want zo in huis rondlopen zou heel de boel onderkladden. Gelukkig liet hij het niet aan zijn rondbolle lijfje komen en die avond werd ik op bed beslopen door een ronkend dikbuikig spillebeentje van miniformaat.

“Door dit intermezzo was zijn anders goedzakkige humeur terstond omgeslagen naar dat van een vechtersbaas met zonne-allergie…”

Molleke-altijd-honger

Terwijl ik toch recht stond besloot ik snel even de keuken in trekken om een snack te maken, dan kon ik daarna lekker verder werken. Zes glinsterende oogjes volgden mijn beweging en vier magere pootjes glipten onder hun hongerig kijkende eigenaar mee de keuken in, om mij vervolgens onweerstaanbaar te gaan zitten aanstaren, in de hoop dat er iets uit de koelkast recht in zijn mondje zou vallen. ‘Molleke-altijd-honger’ plachte ik hem wel eens te noemen, want hij mocht dan ook de vreemdste dingen, wat anderzijds wel weer erg gemakkelijk voor mij was, want een mens heeft toch altijd wel iets over. Met het water in de mond zag ik een overschotje tong in Madeira staan van de dag ervoor. Dat was lekker en snel. Hoewel de portie duidelijk te veel was voor één persoon en niet meer kon ingevroren worden omdat het van de dag voordien was, besloot ik toch om alles op te warmen. Dextertje zou mij wel helpen.

Inderdaad, zijn neusvleugeltjes wapperden bijna zo hard als een vlinder en ook aan tafel kon hij zich zo goed als niet bedwingen. Gelukkig kon hij nog niet op de stoelen springen, zodat ik rustig mijn maag kon vullen. Toch weerhield hem dat niet om zijn zo moeizaam aangeleerde elementaire beleefdheid te vergeten. Meermaals diende ik hem van mijn been te plukken met de woorden; ‘dit is moeke haar bordje, straks is het jouw beurt, eventjes geduld. Eerst moeke, dan poesjes, zo gaat dat…’