Korstjes

“Goedemorgen poezenvrouw”, klinkt het vanochtend lachend naast me. Ik doe één oog open. Siepie rekt zich naast me uit en onder de dekens hoor ik Luna met een gedempte ‘mrauww’. Terwijl ik ietwat zweterig wakker wordt, klikt het fototoestel boven me voor de zoveelste foto van mijzelf, bedolven onder twee poezenlijfjes.

Siepie kan het muisstil: op bed springen en zich tegen me aan vlijen. Dan word ik ergens ’s nachts wakker, omdat ik naar de wc moet of dorst heb en dan ligt ze daar ineens. Op een of andere manier ben ik naar het midden van het bed verhuisd en liggend in de breedte kijkt ze me minachtend aan. Hoe heb ik het gedurfd, om haar wakker te maken. Het is wel midden in de nacht, ja?

Draperen

Luna ligt de hele nacht ergens bij ons voeteneind, onverstoorbaar. We hebben dat wel eens getest door er met onze voeten onderdoor te schuiven. Eerst voorzichtig, toen wat wilder. Hop, hop daar gaat ze dan, omhoog, omlaag. Het maakt haar allemaal niks uit. Ze kan hoogstens even opstaan en geduldig wachten tot we klaar zijn met die onzin. Als ze eenmaal weer ligt, ligt ze ook echt en kun je haar ’s nachts zelfs even naar eigen voorkeur in een handigere hoek van het bed draperen, bijvoorbeeld niet op je benen.

Maar als het een uurtje of 6 is, staat Luna op en loopt naar mijn kussen. Daar gaat ze zitten en duwt dan met haar kop tegen de dekens, net zo lang tot ze zich eronder heeft gewurmd. Ze begint luid te spinnen terwijl ze zich op mijn buik nestelt en dat houdt niet meer op tot ik moet opstaan.

Ik slaap heel vast, dat snapt u zeker wel. Ik word dan ook niet wakker van bovenstaande. Ik droom wel. Over zware dingen.

“Ze begint luid te spinnen terwijl ze zich op mijn buik nestelt en dat houdt niet meer op tot ik moet opstaan…”

Enge monsters

Ik moet zware dingen sjouwen, sleep overal zware dingen mee naartoe en als ik wil wegrennen voor enge monsters gaat dat niet, omdat iets zwaars me tegenhoudt. Luna is zich nergens van bewust en daarom worden we altijd vredig samen wakker. Het zijn hele lieve foto’s hoor, van Luna en Siepie en mij in bed. Vooral Luna’s koppetje dat net boven de dekens uitsteekt. Siepie is wel eens jaloers, dat zij niet onder de dekens mag van Luna. Ze probeert het soms wel, maar komt dan onderweg ineens een kat tegen die dát nou juist niet verwachtte en van schrik woest uithaalt. Dat speelt zich dan allemaal af op mijn buik en dat is soms allemaal best pijnlijk. Ook als Luna mijn hoofd in het half-schemer aan ziet voor Siep.

Handschoenen

Maar ik ben veel te gevleid dat nou juist de kat die altijd met handschoenen aangepakt moet worden bij mij op mijn buik wil liggen slapen. En ook de ‘ooohs’ en ‘aaahs’ die ik als reactie op de foto’s krijg maken mij veel te trots. Ik denk trouwens dat alle poezenbezitters wel een krasje hier en daar hebben. Toch?
En och, zeg nou zelf: zo’n krasje doet op het moment dat-ie gemaakt word dan wel even een beetje pijn, maar zo’n gezellig korstje op je huid draag je ook met trots.
Die korstjes zeggen: ‘Ja, ik heb katten thuis. Gezellig hè!’