Zonder tandjes

Het lijkt wat ongewoon maar wat me nu toch opgevallen is aan mijn lieve kleine spruit? Omdat wij hier allemaal van jongs af aan aangeleerd werden in ons bord te eten en niet ernaast, kon het niet lang uitblijven of mijn oog viel op de toch wel onder de noemer ‘slachtveld’ te benoemen omgeving rondom het bordje van onze kleine Dexter. Eerst staken we het op zijn baby-zijn. Tenslotte moeten babytjes heel veel leren en tafelmanieren staan nu eenmaal niet meteen vooraan in de lijst van inprentingperiode.

Tandvlees

Toen hij op een dag, in een speelse bui mijn arm aanviel en daar zijn tandjes in plantte, leek het net of zijn tong zat er tussen. Ik voelde wel een beetje van die kleine priegeltandjes, maar had toch het gevoel dat het net iets anders voelde, als zou moeten. Dus trok ik mijn spelende pluis op schoot en keek hem in de mond. Er leek niets mis te zijn met zijn tong die ik danig kon bestuderen nadat ik mijn vinger in een beetje boter gestopt had. Wat me wel opviel was: toen hij de boter zo goed als volledig afgelikt had en hij zijn mondje opendeed om het laatste restje van mijn vinger te bijten, ik weer dat grappige gevoel kreeg. Dus stak ik mijn vinger opnieuw tussen zijn kaakjes en loerde geïnteresseerd naar binnen.

Gruizeltjesslagveld

Tobias, die waarschijnlijk dacht dat ik ging kijken waar die boter naartoe was, kwam naderbij om te helpen kijken, wat deze handeling niet echt bespoedigde. Toen viel opeens mijn euro. Mijn kleine kabouter, mijn levenslustig sniepje, had nog steeds geen enkel ondertandje en hij was op twee dagen na toch al vier maand oud. Dat leek me best erg ongewoon en verklaarde ook meteen het eeuwige gruizeltjesslagveld rond zijn bord wanneer mijnheerke gegeten had. De duts kon er niets aan doen, de helft viel gewoon uit zijn mond omdat er geen ondertanden waren om zijn gulzig binnengesmeten maal tegen te houden, laat staan te verpulveren. Moest hij natuurlijk iets minder rondkijken tijdens het knabbelen, dan zou het betreurde slagveld al een pak schelen, maar dat is even naast de kwestie.

Met de drastische ondervoeding in het achterhoofd voor hij hier aankwam, waardoor hij een kalktekort en groeiachterstand opliep, dacht ik eraan dat alle zoogdieren calcium nodig hebben om de botten sterk en aan te maken. Daaropvolgend zette mijn hersencellen enkele puntjes op een rij, waaronder de vreemde bocht in zijn ene voorpootje dat ook te wijten is aan kalktekort. Mijn schatje had dus dringend kalk nodig.

Even later reed ik naar de apotheek en de dierenwinkel, om extra babyvoeding met toegevoegde vitaminen voor babypoesjes.

“Ondertussen stond er onder aan mijn benen een ongeduldig poesje te tapdansen om aandacht te trekken…”

Tapdansen

Omdat eten in ons gezin een erg sociale belevenis is, bleek het geen sinecure iedereen in zijn eigen bordje te houden, met het gevolg dat die speciale voeding wel erg snel opschoot.
Met calcium in het achterhoofd ging ik die namiddag mijn boodschapjes doen en besloot dat iedereen maar best geen tekorten kweekt, dus bracht ik ook voor mezelf een pak ‘Calcifort’ mee. U kent dat wel, van die darmyoghurtjes met extra toevoeging voor de optimaliteit van uw innerflora en tevens goed voor de vooruitgang van de achteruitgang. Thuisgekomen duwde ik alles meteen in de koelkast, want zulke drankjes zijn niet te zuipen als ze niet ijs- en ijskoud staan.

Wanneer het enkele uren later weer etenstijd werd, besloot ik een flesje te kraken. Nu ben ik al niet zo dol op die dingen, maar het was er eentje met een fruitige smaak die helemaal niet bleek te liggen. Ondertussen stond er onder aan mijn benen een ongeduldig poesje te tapdansen om aandacht te trekken. Want, ‘als de koelkast opengaat zou daar wel eens iets voor mij kunnen uitkomen,’ denkt hij dan. Helaas en grappig genoeg, blijkt Dextertje dat idee te krijgen bij zowat alles wat etenswaren bevat. Het is zo erg zelfs, dat ik zelfs niet eens stiekem een stuk chocolade in mijn mond kan stoppen of zijn alarmbel lijkt af te gaan. Dan komt hij met alle mogelijke truckje uit de poezen-emotionele-chantage-encyclopedie aandraven om toch maar een proeverke te verkrijgen. Waar natuurlijk niet op ingegaan wordt, maar wie niet probeert heeft ook niets, is zijn motto.

Dus, om even verder te gaan. Die tapdansende poes had opeens zijn vingernageltjes gevonden en besloot mijn kuit daar maar van te laten genieten. Ondertussen sprak ik heel lief (de pijn verbijtend): ‘Neen Dextertje, dit is moeke haar bordje, jouw bordje staat daar,’ daarop plukte ik liefdevol de pootjes van mijn jeans en draaide hem richting zijn bordje.

Smeekoogje

Omdat mijn smaakpapillen het blijkbaar niet eens waren met mijn calciumkuur en het toch eigenlijk best duur spul is, vond ik het zonde dat zomaar in de gootsteen te gieten. Met smeekoogje naast mijn voeten besloot ik even een proef uit te voeren. Ik nam een poezenbord en goot het flesje er in leeg. Als de poes het niet lustte – wat mij trouwens zou verwonderen gezien de fruitsmaak – kon ik het alsnog weggieten of op mijn tanden bijten en de binnenkaptest op mezelf toe te passen voor de overige vijf flesjes.

Raar maar waar, smeekoogje viel meteen aan op de nieuwigheid en slobberde dat het een lieve lust was. Jasper kwam meteen kijken wat daar zo luid te smakken viel, maar was al weer weg voor zijn neus de rand van het bord bereikt had. Tobiasje daartegen, die niet wilde onderdoen voor zijn prutsbroer, heeft toch een volledige lik genomen voor hij zijn welige staart draaide. Dexter liet het niet aan zijn hartje komen en likte en likte…

Toen ik een uurtje later langs de poezenrefter liep, was het kommetje helemaal schoongelikt. Nog even later hoorde ik veel leven op de kattenbak waar iemands buikje luidruchtig plaats maakte om de toegevoegde calcium ruimte te geven. Een ding is zeker, het is ook voor poesjes goed voor de vooruitgang van de achteruitgang en als mijn minitroetel met die andere flesjes zijn calciumgehalte een pak kan opkrikken, is dat mooi meegenomen. Nu geef ik hem met een interval van twee flesjes per week zijn drankje. Baat het niet, dan schaadt het niet, maar deugd heeft hij er in elk geval wel van.