De floeren friemel

De dag dat Dexter zijn grote poezenspuitjes mocht krijgen was eindelijk aangebroken en het leek wel of hij het in de smiezen had dat er iets heel speciaals op het menu stond. Hoewel ik trachtte van zo gewoon mogelijk te doen, was de poezenradar met geluid, in drievoud aan het bellen.

Multitaskmoeder

Met lichte tred haalde ik het wandelmandje uit de berging en legde er een fluffy kussen en twee speelmuizen in. Daarna werd het even schijnnonchalant in de slaapkamer achtergelaten om aan te geven dat er niets ergs aan de hand was. Met glimlach keek ik toe hoe mijn twee grootste bijdragen aan de poezengemeenschap één voor één, nieuwsgierig gingen snuffelen om het geval daarna links te laten liggen, maar niet voor ze mij een fronsblik toewierpen. Enkel Dexter was zo flink er in te stappen en meteen op een bolletje te gaan liggen met zijn groene lievelingsspeelmuis tussen de pootjes. Als geboren multitask-moeder, liet ik hem graag even liggen om mijn dagelijkse beslommeringen af te werken. Tenslotte hadden we nog ruim twee uur de tijd om op onze afspraak bij de dierenarts te komen.

Miniborstje

Tijdens de rit, waar het poezenmandje op de passagiersstoel pronkte, heb ik mijn kleine flinkerd voor de eerste maal, ostentatief een echte miauw horen geven, terwijl hij mij zieltogend aankeek. Na een kleine pitstop waarbij ik een stel boeken onder het geheel propte, zodat mijn ukje in zijn draagkasteel hoger kwam en mee buiten kon kijken, werd zijn serenade minder en zijn blik nieuwsgieriger. Zo arriveerden we op de bestemming waar ik hem eerst vertederend toesprak voor het uitstappen: hoe flinkiewinkie hij wel was en dat die beestjes nu snel uit zijn oortjes zouden raken en hij zijn spuitjes zou krijgen zoals de echte grote poezenmannen.

Je gaf het hem niet aan, maar mijn moederhart herkende de gepaste trots die zijn reactie meebracht. Het leek zelfs even of hij zijn miniborstje vooruit stak, als wilde hij zeggen: ‘kijk moeke, nog heel even en ik ben ook een grote poezenman.’
Met al mijn liefde nam ik hem met mand en al uit de wagen en wandelde er de kliniek mee binnen. Pront bekeek hij de verpleegster aldaar, die meteen verkocht was van zijn diep-watergroene oogjes. Toen hij daar een van zijn charmepriepjes op liet volgen, was ook zij al helemaal in de ban van mijn floeren friemeltje.

Kwispelstaart

We mochten nog even in de wachtzaal, alwaar twee hondjes hun beurt zaten af te wachten. Dexter, die in heel zijn korte leventje nog nooit een hond gezien had, was niet helemaal in zijn nopjes met die grote viervoeters die hem enthousiast bekwispelden. Het blondste hondje, type labrador en duidelijk nog een puppy, was echter een ander idee toebedacht en snuffelde verwoed aan mijn mandje met inhoud. Dexter zette zijn pelsje op en zo zag ik voor de eerste keer hoe mooi hij was wanneer hij zich opwondt. Het zelfde gold voor zijn eerste echte keelgrom, die net als zijn grappig opgeblazen uiterlijk, totaal geen invloed had op het enthousiasme van de lieve kwispel. De tweevoeter die er bij hoorde grinnikte schalks en het duurde niet lang of we waren aan de kwebbel. Bleek dat onze viervoeters op een weekje na even oud waren. Nadat ik Sarah, want zo noemde het hondje, overvloedig geknuffeld had en mijn hand in Dexters tijdelijke behuizing stak om hem te laten snuffelen, was ook hij van oordeel dat die grote beige pluk kwispelstaart, geen gevaar inhield en van dan af, gingen ze elkaar liggen bekijken tot het eindelijk onze beurt was.

“Even later bleek het goede nieuws dat er geen beestjes meer in zijn hoofd huisden, maar dat er wel nog steeds ontsteking in zat…”

Kleefkruid

In het kabinet, onder de indruk van al die buisjes en toestellen, besloot Dexter meteen om zijn tolerante en stoere imago van zich af te werpen en zich als een echt moekeskindje te gedragen. De Dokter was vertederd op de manier waarop hij als een volwaardige bergbeklimmer uit zijn mand meteen kikkergewijs op mij kroop om met zijn armpjes rond mijn hals geslagen met groot open gesperde oogjes te zitten rondkijken. Met enige moeite werd hij – geluidloos dat wel – van me af geplukt als kleefkruid en konden we hem even op de onderzoektafel zetten, zodat de dokter in zijn oren kon kijken.

Daar mijn liefje dit onderzoek bijna zijn hele leventje, met intervallen twee maal daags onderging, bleef hij flink zitten. Toch keek hij verwonderd naar mij op, als wilde hij vragen: ‘waarom zit deze vreemdeling in mijn oorkes te priegelen moeke? Dat is toch jouw werk?’

Smos en smurrie

Daarna trok de Dokter microscoopwaarts om de gevangen smos en smurrie eens nader te bekijken. Dexter, bevrijdt van die vreemde handen klom zo snel hij kon terug op mij, alwaar ik hem deze keer mooi liet zitten. Het is en blijft tenslotte mijn kleinste kindjespoes hé.

Even later bleek het goede nieuws dat er geen beestjes meer in zijn hoofd huisden, maar dat er wel nog steeds ontsteking in zat. Dus, de peuter en druppelperiode was nog steeds niet afgelopen voor mijn arme schat, maar er kwam eindelijk schot in de zaak. Voor de rest werd mijn friemeltje helemaal gezond verklaart. Daar hij met de beste wil niet meer van me af wilde komen en er eigenlijk toch echt rustig bijzat zolang ik hem maar vasthield, kreeg hij zijn spuitjes in die positie. Hij keek zelfs niet op of om, wat zelfs de dierenarts erg flink vond.

Charmeurke

Als afsluiter wilde ik nog even weten hoeveel hij bijgekomen was tegen zijn laatste bezoek. Maar op de weegschaal wilde mijn Dextertje niet, dus werden we eerst samen gewogen en dan ik nogmaals, maar zonder hem. Mijn gewicht viel me tegen, we waren alle twee bijgekomen dat was duidelijk, wat in Dexters geval gelukkig erg positief was. Meer nog, mijn babypoes had de kaap van 2,723 Kg gehaald. Wat wil zeggen dat hij voor mij nu officieel in zijn kleuterperiode zit. Het feit dat hij ook eindelijk ondertandjes begon te ontwikkelen gaf aan dat hij nu helemaal bekomen was van zijn super-ondervoeding-periode.

Om zijn gezondheid te vieren – of was het omdat hij iedereen gecharmeerd had en de rekening toch niet min bleek – kreeg hij bij het buitengaan van de verpleegster nog een heel mooie zak van Hill’s, die gevuld bleek met een berg lekkernijen, waar mijn charmeurke een hele tijd zoet mee zou zijn.

Na een gezellige rit werden we thuis enthousiast door twee ongeduldige katers ontvangen. Het was wel duidelijk dat die hun babybroer erg gemist hadden. Na een duik in de bordjes, kropen Jasper en Dexter lekker tegen elkaar aan op bed, alwaar minimans eerst uitbundig schoongelikt werd door zijn grote witte wolkjesbroer. Nog een kwartiertje later lagen er drie mafpoezen in de zetel, dus ben ik maar stil achter mijn computer gekropen. Drie schone slapers stoor je immers niet.