Jippieeee!

Het was zover, zelfs mijn zweet zweette van den track, een niet zo gebruikelijke sfeer die opgewekt werd door het aanbellen van de postbode met een aangetekende zending. Niet dat er hier zo veel aangetekende zendingen toebedeeld worden, maar wij zaten dan ook al weken op hete kolen voor een gunstig antwoord op onze bouwvergunning en eindelijk was ze er.

Column Jippieeee!

Hanenpootkriebel

De postbode lachte nog met het feit dat er zelden gelukkig gereageerd werd op aangetekende zendingen die hij diende af te leveren maar zoals je ziet, het kan ook anders. Na het zetten van mijn nodige hanenpootkriebel snelde ik de trap op om de brief te openen. ‘Onze vergunning is er denk ik mannen!’ riep ik vrolijk door de kamer. De twee kleintjes kwamen meteen aangesneld en Dexter strekte zich hoog op zijn achtertenen om mee te kunnen lezen. Een heel pak papier werd uit die grote envelop gesnokt en ja hoor, bij de eerste zin werd ons afwachtende geluk bevestigd. Het was zover. Eindelijk kregen we toestemming om een deftig tuinhuis met accommodatie te installeren in onze tuin zodat er aan het het over-en-weren met potten en pannen, mandjes, katers, dwerghamsters en toebehoren eindelijk een einde in zicht kwam. Nu was het enkel nog een maandje afwachten of er niemand ‘bezwaar aantekende’ zoals ze dat zo netjes noemen op het uit te hangen gele ter kennis gevende briefje en als alles goed zat, mogen we op 23 december EINDELIJK ons tuinhuis dat al twee maand gedemonteerd ligt te wachten in enkele schatjes hun hangar op wederopstanding, heroptrekken. Jaspertje hyperventileerde er zowaar van. Eindelijk kon hij dan mee naar de tuin kippen en konijnen gaan begluren van op een speciale voor hem opgerichte vensterbank zonder daarna weer in die dekselse wagen te moeten en hij zag dat helemaal zitten.

Vakantieverblijfplaatshuisje

De hele dag heeft er hier niemand meer gezeurd. Zelfs niet over het feit dat het buiten berekoud, windvlagerig en kloddernat was en alle anders zo te bezichtigen vogels en buurtpoezen zich lekker schuil hielden. Buiten enkele dartele blaadjes en zwiepende bomen bleek er niets te beloeren vanachter het warme appartementsvensterglas dus trokken we ons samen om over onze dromen te keuvelen. Buiten onze dagdagelijkse beslommeringen hadden wij opeens belangrijke besognes dan over het weer klagen; namelijk plannen maken over de optrekking, de afwerking en algemene installatie van ons nieuwe toekomstige vakantieverblijfplaatshuisje en dat gaf de volmaakte geruststelling. Het leek of de dag gedrenkt was in Mozarts kleine nachtmuziek. Op ons perceeltje zouden we ons dan met ons viertjes terug kunnen trekken uit de heksenketel van de samenleving tussen de fazanten en de fruitbezekes in ons houten hutje. En van op een aangelegd terrasje, van op een zelfgemaakte ligstoel naar de eekhoorn, spechten, een ijsvogel, roodborstjes, eenden, Vlaamse gaaien, mezekes, mereltjes en anders gefladderte te kijken en naar de kippen en de fazanten die van kontentement omdat wij hun vergezelden en zij daardoor ook eens wat kregen om te bestuderen en helemaal niet meer wilden dat we het afbolden en ons opnamen in hun families, hun eieren aan onze voeten kwamen leggen.

Bedruipen

Genieten van de eekhoorn die zijn nootjes uit mijn hand komt halen en daarna een dutje doet bovenop Jaspertjes witte warme rugje zodat ik hemelse kiekjes kan schieten, en de konijnen die hun kinderen leren dat katers en konijnen echt wel vriendjes kunnen zijn. In een volgend stadium zouden we dan boeren, sla kweken en spruitjes en aardbeien en maïs voor al dat gevogelte. Kippenvlees en eieren hadden we dan bij de vleet. We zouden onszelf kunnen bedruipen. Wat we zelf niet kunnen telen kunnen we dan ruilen, want een koe op den hof voor melk en biefstuk daar heeft Felix een klein probleempje mee, maar tegen dat ons weekendtuinhuis er zou staan, hadden we daar vast een oplossing voor gevonden. Moeder (ik dus) zou sokken en sjaals voor de winter breien in de zomer als ze het moe was om onkruid te trekken van wol van het schaap van hierachter en Jasper verstond de kunst om de restjes in alle gaten en kieren te proppen tegen de tocht en als extra isolatie. Dexter ging zich ontfermen over het sla en wortelen kweken voor die konijnen, want dat zijn zijn lievelingsspringers om te begluren en te bestuderen (al stel ik me soms de vraag of hij de link legt van die beestjes naar zijn 100-gram zakjes Whiskas met konijn.)

Aderverkalking

Tijdens de zwoele avonden zouden we dan confituur maken en romans schrijven en zonder aderverkalking rustig onze oude dag kunnen slijten. Ja, we zagen het helemaal zitten, bijna konden we ons terugtrekken in alle groene rust, met een stapel boekjes en misschien heel af en toe nog eens een krant om toch een beetje van het wereldse op de hoogte te blijven.

“In de voorverwarmde bedstee kroop ik bij Felix en Dexter die na zijn zichtbare enthousiasme alvast zijn tuintrui aangetrokken had en daarna sip aan de deur had zitten wachten…”

Wolwitte schaapjes

Jasper trippelde moe en gelukkig met al die vooruitzichten naar zijn berenvelletje en droomde zichtbaar over vlinders vangen met een glimlach op zijn snor. Zelf stapte ik die avond met een huppeltje (dat me bijna een uitschuiver kostte) uit de douche, het bijna einde van een dagje dat leuk aangezet werd en waar geen filosoof zich krom over zou liggen denken. In de voorverwarmde bedstee kroop ik bij Felix en Dexter die na zijn zichtbare enthousiasme alvast zijn tuintrui aangetrokken had en daarna sip aan de deur had zitten wachten. Na een dikke knuffelsessie en de belofte dat hij ’s anderendaags mee naar de tuin mocht, nestelde hij zich met trui onder mijn oksel. Tijdens het soezen overliepen mijn gedachten onze dromen die nu bijna tastbaar waren. Net voor mijn tweede oog scheel dichtviel, viel mijn blik nogmaals op mijn schatjes wiens wolwitte schaapjes ik dra meetelde. Zo gedrenkt van gelukzaligheid zouden alle dagen moeten zijn…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *