Wuppie
Wuppie is weg.
Lieve, mooie, zachte Wuppie. Verdwenen.
Zo hoeft het voor Siepie niet meer. Zonder haar kleine blauwe pluizebolletje is het leven ineens niet meer zo leuk.
Voelsprieten
Wuppie kwam een jaar geleden in Siepie’s leven. Het was geen liefde op het eerste gezicht hoor. Integendeel: Siep was zelfs boos dat dit rare ding in ene in haar mandje lag. ‘Eerst maar eens wassen’, dacht ze, maar ook natgekwijld beviel het blauwe beestje Siep nog niet.
Ik weet niet of iedereen het weet, maar een doorsnee Wuppie heeft, behalve een kleurig vachtje, ook voelsprieten, twee ogen en twee voeten. Die voeten plakken en daardoor siert een Wuppie doorgaans het dashboard van een auto, het stuur van een fiets of het beeldscherm van een computer.
Dat kon Siepie allemaal niks schelen. Deze foeilelijke bol sierde hier in huis helemaal niks. En zeker niet Siepie’s mandje.
‘Maar goed’, dacht Siep, ‘voorlopig ligt hier toch een kletsnat blauw balletje voor m’n poten. Het is nog niet afstotend genoeg voor het baasje, anders had zij het al lang opgeruimd. Wat kan ik nog meer doen zodat zij het weghaalt?’
Ontleden
Het bleek dat de voelsprieten vrij gemakkelijk loslieten. Een flinke ruk met de kiesjes en ze lagen op de grond. Tevreden bekeek Siep het resultaat. Wup werd weer tussen de voorpoten geklemd en hup, daar ging z’n eerste oog. Het tweede oog gaf zich niet zo snel gewonnen. Siep trok eraan en trappelde woest met de achterpoten, zodat een hele lap blauw pluche tevoorschijn kwam. Een laatste ruk en het oog zeilde door de lucht, om achter Siep neer te vallen.
Voor haar lag nu een blauw pluizig balletje met een aanhangsel. Moe van het gevecht liet ze het balletje naast haar in haar mandje slapen. Toen ze zich knorrend omdraaide, zag ik dat de voeten aan Siep’s kont zaten vastgeplakt. Operatie geslaagd.
Vanaf toen waren Siepie en Wuppie onafscheidelijk. Ze droeg haar balletje overal mee naar toe en liefdevol werd-ie regelmatig afgelebberd. Tot vorige week.
Ik heb echt geen idee waar ze het ding gelaten heeft. Zo groot is het hier niet, in mijn appartement. En ook het dakterras beslaat geen hectaren. Toch is-ie weg.
Ik zoek me een ongeluk en Siep zoekt mee. We hebben al op onze buik voor de bank, het bed, de koelkast en de wasmachine gelegen, de ovenla opengeschoven, alle planten omhooggetild en uitgeschud, de kussens van de bank gehaald, het beddengoed bekeken…..maar nee.
“Toen ze zich knorrend omdraaide, zag ik dat de voeten aan Siep’s kont zaten vastgeplakt…”
Afgelebberd
Siepie is verdrietig. Andere knuffeltjes, balletjes, propjes of zelfs een nieuwe Wuppie kunnen haar niet opvrolijken.
Het is maar goed dat we over niet al te lange tijd gaan verhuizen. Dan zal blijken dat we toch nog wat plekken over het hoofd hebben gezien en vinden we Wuppemans vast wel ergens.
Zo niet, dan vrees ik dat Siep haar vriendje een keer mee heeft genomen in de kattenbak en dat hij nu ergens gehandicapt en wel op de vuilnisbelt ligt. Als goed baasje rest mij dan niets meer dan het uithalen van de Grote Verwisseltruuk: men neme een blauwe Wuppie, rukke zijn ledematen eraf… etcetera. Wat ik ga doen om het afgelebberde effect te verkrijgen, weet ik nog niet.
Eerst maar eens verhuizen.
