Weg

Luna is weg. Ze is vanavond gewoon, net als anders, nog even naar buiten gegaan na haar laatste avondhapje en is daarna niet meer terug gekomen. In de 6 jaar dat ik haar heb, is ze drie keer ’s nachts weggebleven. De eerste keer werd ze na twee dagen door de dierenambulance weer thuis afgeleverd, omdat ze 5 (!) kilometer verderop midden in de stad in de bibliotheek zat. Ik ben niet vaak zo verbaasd geweest. De andere twee keren kwam ze na 1 nacht gewoon weer een keer binnenlopen, dus ook nu ben ik niet al te ongerust. Ik ga maar slapen.

Luuuhoeoeoenaaa

Het is nu de volgende ochtend en Luna is nog steeds weg. Bij elk geluidje vannacht dat op krassende kattennageltjes tegen de keukendeur leek, ben ik opgestaan en naar beneden gelopen, maar nee. Ik moet zometeen naar mijn werk, wat zal ik doen? Ik douche snel, kleed me nog sneller aan en met mijn slaperige hoofd loop ik om 7 uur ’s ochtends Luna, Loenaatje, Loenie en Luuuhoeoeoenaaa te roepen. Behalve wat gordijnen die aan de kant geschoven worden, geen reactie. Ook ‘ons’ fluitje, wat zo ongeveer als fuuuuuuufoeoeoe klinkt, kan mijn kat niet lokken. Ik ga maar naar mijn werk.

Als ik thuis kom om 6 uur, doe ik vol verwachting ons tuinhek open, en hoop dat een misschien wat uitgehongerde, maar blije Luna op me zit te wachten. Helaas. Gelukkig is Siepie er nog wel, die me wild enthousiast kopjes komt geven. Om me te troosten, maar het kan ook zijn dat ze bedoelt: “hee, laat die stomme kat toch. Het is een stuk rustiger zo en je hebt MIJ toch nog?” Ik vind Siep erg lief en leuk maar kan niet enthousiast terug doen. Op mijn werk zeggen ze: ‘ah joh. Het is een kat he. Die is gewoon ergens op onderzoek uit. Het is mooi weer en dan doen katten dat’. Katten: ja. Luna: nee. Ik voel dat er iets mis is.

Na het avondeten ga ik mijn rondje voor de zoveelste keer lopen, al maar fluitend en roepend. Ik heb inmiddels al bij verschillende mensen aangebeld en iedereen weet over wie ik het heb (die leuke zwart-witte met het rode halsbandje toch?) maar niemand heeft haar gezien.

“Goedenavond, neem me niet kwalijk, maar zou ik misschien mijn kat uit uw schuur mogen halen?”

Kreperen

Moedeloos loop ik terug naar huis. Ik probeer een laatste fuuuuuuufoeoeoeooe, omdat het al donker begint te worden. Opeens hoor ik gemauw. Gemauw en gekras. Ik fluit nog eens en nog eens en loop richting het gemauw, dat steeds sterker wordt. Het komt vanuit een schuur! De schuur van mensen aan het einde van onze straat! Ik ren bijna naar de voordeur van hun huis en bel aan. “Goedenavond, neem me niet kwalijk, maar zou ik misschien mijn kat uit uw schuur mogen halen?” De vrouw zegt dat ze eergisteren voor het laatst in de schuur is geweest, omdat ze in de tuin had gewerkt. Ze heeft zelf ook katten en die vinden de schuur ook al zo interessant. ‘Ja, ja’, denk ik, ‘maak die schuur nou maar open, Luna zit daar te kreperen’. We komen bij de schuur en daar zit ze. Blij mauwend nu springt ze tegen de glazen deur. Ik maak de deur open en pak haar op.

Royaal

Achter haar ligt een opengescheurde zak Royal Canin kattenbrokken. Luna’s merk. Ik bedank de vrouw en Luun en ik lopen gezellig terug naar huis. Ze mauwt aan een stuk door over haar avontuur en waarom ben ik haar niet eerder komen halen en wat was ze lang weg he? ‘Nou, zeg dat wel, kleintje’, zeg ik en thuis aangekomen waggelt Siep ons tegemoet. Het gezin is weer compleet.

Ik vul de voerbakken royaal en zet ze voor mijn poezels neer. Siepie valt aan. Luna ruikt even, rilt en loopt richting vensterbank. Ik denk dat het met het kreperen wel mee is gevallen.