Verpleegpoes
Vorige week werd ik dus geveld door een kleine hoestbui en twee astma aanvallen, die later escaleerden naar een bronchite, naar een astmabronchite om te eindigen in een longontsteking. ‘Heel gezellig allemaal’, hoor ik u denken.
Elke porie
Er kwam vanzelfsprekend heel wat koorts en gehoest aan te pas. Mijn poesjes, altijd en steeds de katerheid zelve, lieten mij dan ook geen minuut alleen. Dit wil zeggen Tobiasje liet me geen minuut alleen. Want het moment dat ik begon te piepen en te reutelen als een walrus met een hernia, besloot mijn Jaspertje dat hij diende te twijfelen aan mijn moeke zijn. De koorts speelde me danige parten, tot drie keer daags moest ik van pyjama veranderen wegens doorweekt. Ik werd wel verzorgd, maar met de hoeveelheid vocht die besloot door elke porie uit mijn lijf te sijpelen, en de hoge koorts, kon ik onmogelijk mijn lichaam fris houden zoals ik dat graag heb. De kracht ontbrak mij gewoon.
Jasper, die vond dat ik, en veel te bariton klonk, en niet naar moeke rook maar stonk, besloot zijn intrek te nemen in de huiskamer, waarna hij zich de pels van het lichaam waste. Want, zo vreemd als ik was, maakte ik hem wel errug vuil.
Tobiasje daarentegen, even trouw aan mij als aan zijn streepjes, werd meermaals aangetroffen in een intimiderende positie ten opzichte van zijn broer. Die vond dat dus echt niet kunnen, dat hij me zomaar links liet liggen.
Spanningsveld
Het brak mijn hart, maar als ik hem wou pakken, of enkele woorden tegen hem kraakte, keek de arme schat zo verschrikkelijk bang dat ik hem niet wou verplichten.
Tobiasje troostte mij. Hij ontpopte zich tot een echte verpleegpoes, enkel de bijhorende schort en hoed ontbraken nog. Wanneer ik dan om de zoveel tijd richting toilet haspelde, alle muren vastnemende die me overeind konden houden, volgde hij op de voet, daarna handjes wassen, richting badkamer, beetje verfrissen, dan keuken in,… en steeds was hij niet meer dan een halve meter uit mijn spanningsveld. En toen ik dan, zwetend, draaiend en hoestend als een bull, weer op bed plofte, sprong hij er geheid bij, kwam eens aan mijn neus snuffelen, en zat naast mij als een vader. Enkel het voorleessprookje ontbrak.
“Hij ontpopte zich tot een echte verpleegpoes, enkel de bijhorende schort en hoed ontbraken nog…”
Knuffelschade
Toen de medicatie eindelijk aansloeg en mijn stemgeluid zich een beetje begon te normaliseren (lees kraak, hoest en piep), kwam Jasper tot de ontdekking dat ik toch zijn moeke nog was. De koorts zakte langzaam en ik kon mij langer fris houden. Jasper kwam meteen zijn gemiste knuffelschade inhalen. Bijna een ganse dag heeft hij bij me gelegen, als een echte kindjespoes, ronkend en kopjes geven.
Ik voelde mij met de minuut weer meer mens worden.
Luchtpijpjes
Enkele dage later begon mijn Tobiasje te kuchen. Niets zo zielig als een hoestende poes, ik maakte mij meteen zorgen. Liet er gelijk de dokter bijkomen. Mijn vrees werd werkelijkheid. De schat zat met een ontsteking op zijn luchtpijpjes. Ik voelde mij zo schuldig. Zo trouw had hij mij verpleegd en nu was hij zelf ziek. Zijn zieltogend lijfje lag daar te liggen, een kraakmiauw kwam mijn kant uit, gevolgd door een zielige blik. De Dokter prikte twee spuiten in zijn billen, hij pruttelde zelfs niet tegen, ocharme.
Ik nam hem daarna op, vleide hem op mijn passagierskant op bed, Jasper kroop er ook bij. Nu lagen we met twee ziek te zijn. Daar het om een longontsteking ging, heeft Jaspertje een grote ondersteboven onderzoek gekregen. Hopelijk wordt die schat nu ook niet ziek.
Met mij gaat het intussen beter. We zijn alweer een week verder. Tobiasje begint weer beetjes met een keer te eten, zij het op een traag tempo. Jasper is niet ziek geworden.
Wel liggen we nu met drie umpjes in bed uit te zieken zogezegd, want hoewel Jasper niet ziek is, voelt hij natuurlijk wel dat zijn broertje momenteel meer aandacht krijgt, en dan is hij solidair hé.
We zijn zo een hecht gezinnetje en hopelijk vanaf volgende week weer een gezond hecht gezinnetje.
