Survivalovers

Die woensdagochtend werd ik gewekt door het trippelende geluid van nageltjes in hyperactieve modus. Slaapwaggelend roetsjte ik dus meteen de bedstee uit en repte mij naar de drukte. In de woonkamer werd ik tegemoet gemrieuwpt en gemawaawt door mijn witte vriendje en Dexter die paniekerig stotterend op zijn eigenste unieke manier, in een verwoedt gevecht gewikkeld leek met vooral zichzelf en een plaid. Al heb ik nooit echt stilgestaan bij de diversiteit van mijn schatjes hun woordgebruik, ik hoorde duidelijk enig sarcasme uit Jaspers kattenmondje komen, en dat schreeuwde om verduidelijking.

Coloratuursopraanstemmetje

Ondertussen vloog de floeren pels me haast rond de oren, maar niet omdat mijn bengeltjes in elkaar hingen. Je moet weten, Jasper houdt immers intens van zijn Dexterbroert, van diens lieftallige onschuld, speelsheid, onbeholpenheid, smurfmanieren en zijn coloratuursopraanstemmetje wanneer hij aangeeft in een penibele situatie verwikkelt te zijn.

Jasper, honorabele held als hij is, wilde natuurlijk meteen zijn kleine broertje redden van het grote lelijke deken dat aan Dexters nageltjes hing en diens mobiliteit beknotte en keek dus ook erg gek van stijve verontwaardiging omdat die arme schat niet begreep waarom hij zijn broertje niet mocht helpen. Hij wou toch enkel maar een pootje toesteken? Hem tonen hoe hij los kon raken? ‘Waarom snapt die nu niet dat hij zijn nageltjes moet intrekken?’ Zag je hem denken.

Je moet weten dat Dexter enkele ontwikkelingsfoutjes bezit. Er is duidelijk het een en ander misgegaan tijdens zijn prilste ontplooiing en het niet kunnen intrekken van zijn nageltjes, een schattige ontwikkelingsachterstand, bibberende beentjes en een somtijds wankel evenwicht, zijn daar enkele van. Maar daarvoor wordt hij hier enkel nog meer gekoesterd. Tenslotte kan de schat er niet aan doen en kleine defaultjes, daar vraagt niemand immers om.

Lievelingsoctopus

Dus de schat was al spelenderwijs op dat stout, weerbarstig zetelplaidje geraakt met zijn lievelingsoctopus en dat lelijke scharminkel van een deken had er voor gezorgd dat hij zich zo vastgedraaid gekregen had aan zijn nageltjes, dat het geheel op een worstje leek. Hoe meer hij friemelde en draaide, hoe paniekeriger hij werd, hoe vaster hij kwam te zitten en hoe luider hij Mriettututierde. Jasper wilde hem natuurlijk enkel maar kalmeren en helpen loskomen. Helaas, die lieve Dexter was te ver heen op dat moment om al die goede raadgevingen en intenties te begrijpen en van kalmeren was al helemaal geen sprake. Hier was een duidelijke mensentussenkomst nodig, dus: moeke toe de reskjoe.

“Hoe meer hij friemelde en draaide, hoe paniekeriger hij werd, hoe vaster hij kwam te zitten en hoe luider hij Mriettututierde…”

Troostende moekestoon

Mijn kleine floeren vriendje was al helemaal tureluut van zijn escapade en het duurde dan ook even voor ik zijn arme nagels los kreeg van dat vijandelijke deken. Gelukkig had ik hem snel in een liefdevolle houdgreep en prutste voorzichtig de hakende teentjes los. Aan de stand van zijn pootje en de draai van het deken rond dat ene priegelige nageltje te zien, zag het er wel naar uit dat twee teentjes even gevoelig zouden blijven. Maar toen Dexter bemerkte dat ook zijn octopusje heelhuids uit de strijd gekomen was, voelde ik een zucht van opluchting door zijn tere lijfje trekken en meteen werd zijn hartslag kalmer. Of zou dat door mijn knuffelende toedoen geweest zijn? Er was wel een nagel afgebroken naast die gevoelige teen zag ik.
Daarna hield ik hem op schoot, dicht tegen mij aan, tot de grote schrik uit zijn oogjes verdween en babbelde zachtjes op typisch troostende moekestoon tegen alle geschrokkenen.

Zelfs mijn anders zo ondernemend Felixke was onder de voet van zijn broertjes paniek en verstond duidelijk niet waarom die-nu-zo-raar-deed. Dexter werd dan ook snel helemaal afgesnuffeld door zijn broeremansen, al toen hij nog op mijn schoot zat, want blijkbaar rook hij raar. Niet dat ik daar iets van merkte, maar mijn neusontwikkeling staat dan ook bijlange niet zo fijn afgestemd als bij poezels natuurlijk.

Hippie-gevoel

Even later trokken we met zijn allen naar de keuken om enkele niet primaire levensmiddelen te nuttigen, dat hadden we wel verdiend en geloof het of niet, iedereen bleek blij met deze onaangekondigde verwenning. Nog een klein halfuurtje later, wanneer aan mijn dagdagelijkse beslommeringen moest beginnen, lag mijn harempje pelsvrienden, doordrenkt van een hippie-gevoel, gezellig opgerold op bed, dat mij toch zo lonkte. Helaas… zij mochten daar de hele dag blijven… voor mij was het ‘werkendag.’ Met een glimlach achter de kiezen en blij dat alles weer goed was, trok ik even later de deur achter me dicht.

Ach, er zijn geen duidelijke parameters voor houden van, maar wat is een goed gezin nu zonder een beetje chaos?