Poezenbezoek

Zich aanbiedend als inwonend personeel voor onze twee katten tijdens onze zomerse afwezigheid, kwamen mijn ouders afgelopen weekend langs met extra visite. Niet alleen Fedah, de Bouvier die onze katten en met name Sarah een constante ergernis weet te bezorgen, maar ook de siamees Minou werd dit keer meegenomen. Het leek ons toch enigszins bizar om mijn ouders te laten opdraven als kattenoppas als ze eerst zelf een oppas moesten vinden voor hun eigen poezenbeest. Als ze dan toch komen oppassen aanstaande zomer, dan maar eerst eens zien of onze katten een extra huisdier aandurven.

Reis

Tja… ik durf het bijna niet te vertellen. Laat ik dan ook beginnen met het goede nieuws: Nol zei geen boe of bla, snuffelde wat aan dat witte ding dat op hemzelf leek en besloot zich toen tegoed te doen aan de opstijgende warme lucht van de centrale verwarming terwijl hij zich nestelde in het mandje in de vensterbank. Sarah ontpopte zich (opnieuw) als de kittige kat.

Op het moment dat Minou ons huis betrad was Sarah in geen velden of wegen te bekennen. Na de aangename kennismaking met Nol besloot Minou dan ook een enigszins rustig plekje te zoeken om bij te komen van de toch wel indrukwekkende reis van Den Haag naar de Utrechtse Heuvelrug. Hoewel ze de hele reis netjes bij het vrouwtje op schoot had mogen zitten, wist ze tot aan Zeist haar longen goed te laten werken. Het was nu dus tijd voor een ‘ik-kom-even-bij’ slaapje. Thuis zocht ze haar rustige plekje altijd boven, in de slaapkamer op een plek waar Fedah (die Bouvier dus) niet zo snel uit zichzelf kwam. Dat was haar veilig heenkomen en dus was ze al snel boven toen ze eenmaal de trap in de gang ontdekt had. Dat veilige was maar van korte duur.

Koningin

Met een hoge rug zachtjes mauwend stond Sarah voor ons bed, Minou de toegang weigerend, maar toch ook enigszins nieuwsgierig naar de nieuwe indringer. Je hoorde haar bijna denken: ‘Wat is die hond klein geworden!’
Na een tijdje liepen we niet meer elke minuut naar boven om te zien of het wel goed ging. Wij mensen besloten dat we het vanzelf wel zouden horen als het echt mis ging. Toch, na ruim een uur, besloot ik nog eens polshoogte te nemen, want er gebeurde verdacht weinig. Ik vond Minou volledig ingesloten in een hoekje terwijl onze Sarah met dikke staart heen en weer liep als een tijger rond zijn prooi. We besloten de ingesloten Siamees naar beneden te halen, want ze kon geen kant meer op. Niet veel later kwam onze koningin ook naar beneden getrippeld.

“Centimeter voor centimeter schoof ze dichterbij en na een tijdje lagen ze bijna neus aan neus tegen de verwarming aan geplakt…”

Doelwit

Inmiddels had Minou een van de kussens voor de verwarming in beslag genomen en opgekruld lag ze daar haar reis te verwerken. Sarah kwam met rasse schreden dichterbij en, verbazingwekkend genoeg, negeerde Fedah volledig terwijl ze een halve meter van Minou af het zichzelf enigszins gemakkelijk maakte. Normaal gesproken was Sarah allang bezig geweest om Fedah te terroriseren, maar dit keer leek de siamees een beter (of leuker?) doelwit. Centimeter voor centimeter schoof ze dichterbij en na een tijdje lagen ze bijna neus aan neus tegen de verwarming aan geplakt. Door een kleine kier keek Minou toe hoe Sarah dichterbij schoof en dat was nu precies waar onze Europese Korthaar op gewacht had: met een goede gil schoot haar poot uit en raakte Minou vol in haar lieve gezichtje. Minou liet het er niet bij zitten en zette de tegenaanval in. Pas na een luide ‘HEE!’ van mijn vader stoven ze weer uit elkaar.

Sarah heeft de hele middag dreigend door de kamer gelopen terwijl Minou haar veilig heenkomen zag in de schoot van mijn vader. Fedah was compleet van slag: zoveel katten en geen van hen had aandacht voor haar! Een aparte ervaring dus voor alle partijen, maar met een onzekere uitkomst. Hebben we nu inwonend personeel voor onze katten komende zomer, of niet? We gaan het nog maar eens een paar keer proberen, misschien dat Sarah nog een beetje bijtrekt. Hopen we.