Pini

Ze keek me fier aan, één van deze vier kleine kittens die verscholen in een rietpol in een tuin lagen. Hun moeder had een veilig holletje voor ze gemaakt, beschut tegen regen, wind en mensen. Toen ze wat rond begonnen te kruipen, viel Pini in de richel tussen rietpol en schuurtje. De eigenares van het huis viste haar er met een stokje uit, tot grote ergernis van mamapoes, die niet van mensen gecharmeerd was. Pini vond het best. Zij vond mensen meteen leuk.
De vindster belde me en met een paar helpers toog ik op de fiets naar het aangegeven adres. We pakten Pini en haar nestgenoten op en namen ze mee naar huis. Later op de dag kon ik mama Proxy in de gang van het huis van de vindster vangen.

Proxy

Na een week wist Proxy uit de kooi te ontsnappen en liet de kittens in de bench achter. Pini liep vrolijk heen en weer tussen mama en mij; zij wilde het beste van beide werelden. Ik nam haar en de anderen mee naar beneden en liet Proxy steriliseren, zodat zij haar vrije leven kon hervatten.

Beneden genoot Pini van het nieuwe avontuur. Zij speelde en ravotte met de andere kittens. Zij miste haar moeder niet. Als zij iets wilde, ging ze op mijn voet zitten en keek me strak aan, wachtend tot ik zou reageren. Zodra ik dat deed, liep zij naar het voerbakje of naar een speeltje; het was duidelijk wat ik als goed personeel voor haar had te doen.

Dood en verderf

Toen sloeg het noodlot toe: er brak een ziekte uit, die dood en verderf zaaide. Vele kittens stierven en ook Pini werd ziek. Zij kreeg een enorm abces aan haar voorpoot, maar zij bleef gewoon doorspelen en -leven. Ze vond de medicijnen niet lekker, maar protesteerde ook niet hevig. Het was per slot van rekening aandacht, en aandacht was prettig!

Na twee dagen barstte tijdens het spelen haar abces open. Pini speelde gewoon door en was verbaasd dat wij haar oppakten en het abces uitwasten. We deden er een steriel gaasje om en zetten dat met schilderstape vast om haar minuscule pootje. Pini keek er eens naar, voelde er eens aan en besloot dat het haar niet uitmaakte; zij ging verder met haar leventje. Ze was nog als enige over van het viertal uit het riet, maar dat deerde haar niet. Zij vond alles best, zolang zij maar mensen en dieren om zich heen had. Eten was haar hobby: zij sprong midden in de bak met brokjes om zich lekker rond te eten. Ook mensenmaaltijden vond zij niet te versmaden. Pini rook eten en zorgde dat zij hoe dan ook op de tafel kwam om mee te eten, het liefst met alle vier haar pootjes in het bord.

“Na twee dagen besloot zij dat eten weer interessant was en dook zij als vanouds in de voerbak…”

Pini weer ziek

Opnieuw brak er een ziekte uit en opnieuw werd Pini ziek, heel ziek. Rillend zat zij mij met haar grote eyelinerogen in dat smalle bekkie aan te kijken, terwijl de diarree uit haar kontje droop. Haar ogen scheidden troep uit, waardoor haar kopje onder de korsten zat. Ik gaf haar pijnstilling en antibiotica, maar ik had weinig hoop…
Na twee dagen besloot zij dat eten weer interessant was en dook zij als vanouds in de voerbak. Ze at de versterkende hapjes die ik haar gaf, bijna met schaaltje en al op en ik besloot haar mee te nemen naar de dierenarts voor onderzoek en advies. Zou zij het toch halen? Maar hij gaf haar praktisch geen kans en wilde haar houden om onder narcose wat testen te doen en haar dan te euthanaseren, zodat zij in Utrecht verder onderzocht kon worden.

Ik keek Pini aan en zij beantwoordde mijn blik als altijd vol vertrouwen. En ik kon het niet; ik besloot dat ik dan een ander ziek dier zou brengen, maar dat ik Pini haar kansen wilde geven. En zij benutte die kansen ten volle – het wonder gebeurde. Na een week was zij bijna weer de oude en toen ik de korsten van haar gezichtje haalde, kwam er een volwassener ogend en nog altijd dapper kijkend kitten te voorschijn.

Een nieuw thuis

Inmiddels is zij verhuisd en ik mis haar. Ik weet dat het goed voor haar is, ook al werd zij bij de verhuizing opnieuw koortsig en snotterig. Ik hoop met mijn hele hart dat dit dappere meiske op mag groeien tot een grote, gezonde poes. Dat verdient zij, mijn vechtstertje. Pini is een wonder op pootjes en ik zal haar moed en levenswil en het vertrouwen dat zij in mij had, nooit vergeten. Het ga je goed, meisje. Leef je leven en wees gelukkig, dat gun ik je zo!