Olle
Luna en Siepie zijn natuurlijk reuze interessant en leuk en lief en ik kan er bladzijden over vol schrijven, maar er is ook nog een andere kat in mijn leven. Een kat die niet loeihard snort, superzacht is of alleen brokjes in saus lust. Deze kat is zelfs niet eens een meisje. Het is een stoere kater en hij heet Olle.
Videorecorder
Olle is grijs met zwarte strepen en hij bevolkt tegenwoordig voornamelijk de bovenkant van een videorecorder. Eens speelde dit apparaat de ene na de andere videoband af en was hij tijdens deze daad lekker warm, maar nu niet meer. Videorecorders zijn ouderwets tegenwoordig en dit exemplaar is vooral ook kapot, maar Olle is een echte kat en houdt dus vast aan zijn gewoontes.
De videorecorder staat op een kastje dat aan 1 kant ingekort is door Olle. Het kastje is gemaakt van dat lekkere zachte hout dat alle krabpalen doet verbleken. Voordat Olle besluit om weer eens een tukje te gaan doen, strekt hij zijn voorpoten tot bovenaan het kastje, krabt dan wild een stel krullen van het kastje en springt daarna tevreden op bovengenoemd apparaat.
Mietje
Olle was ooit een echte buitenkat. Alleen voor een hapje en een drankje kwam hij soms nog wel eens thuis, maar voor de rest kon je naar de aanwezigheid van Olle fluiten.
Die tijd is nu voorbij. Olle wil niet meer naar buiten, zelfs niet als je hem oppakt en met hem naar buiten loopt. Dan weet hij niet hoe snel hij weer naar binnen moet komen, om daar veilig op zijn videorecorder te gaan liggen.
We vermoedden dat er iets is gebeurd, buiten. Olle’s uitstapjes naar buiten begonnen namelijk te verminderen vanaf het moment dat zijn voorpootje in het gips moest. Ik weet al niet eens meer wat er precies met dat pootje aan de hand was, maar ik herinner me wel de kleur van het gips. Roze.
Knalroze, en dat bij zo’n stoere kater als Olle. Het zag er niet uit. Hij is uitgelachen daar op straat, dat kan niet anders. ‘Olle het mietje’ werd hij genoemd en Olle kon er niet eens wat aan doen. Hij had die kleur natuurlijk nooit zelf uitgezocht. Maar ja, het kwaad was nu al geschied en zie dan nog maar eens van die naam af te komen. Zijn hele reputatie is naar de knoppen gegaan. Katers slaan hem in elkaar en poezen zien hem niet meer staan.
Tja, wat moet je dan nog buiten?
“Olle wil niet meer naar buiten, zelfs niet als je hem oppakt en met hem naar buiten loopt. Dan weet hij niet hoe snel hij weer naar binnen moet komen…”
Mysterieus
Het was eerst onhandig wel hoor, toen Olle zich moest gaan gedragen als binnenkat. Hij heeft nog een tijd zijn brokken wild verspreid over de keukenvloer en als je met hem wilde knuffelen kon je een klauw krijgen.
Maar dat heeft hij nu allemaal opgegeven. Hij eet netjes en ligt soms ook wel eens op schoot. Echt snorren heeft hij nooit gedaan, maar als je hem nu aait, produceert hij wel een soort harde snuif. Je zou kunnen zeggen, dat hij vrede heeft met zijn mietjes-reputatie.
Deze week passen we een beetje op Olle, want zijn eigenaren zijn op vakantie. Als we zijn huis binnenkomen, springt hij op van zijn videorecorder en begint meteen langs onze benen te strijken. Hij laat zich graag aaien en eet netjes zijn nieuwe brokjes uit zijn eetbakje. Als de buitendeur open gaat, ruikt hij eventjes bij de drempel en rent dan weer terug naar binnen.
Wat er precies is gebeurd om van Olle een binnenkat te maken, zullen we wel nooit weten. Voor hetzelfde geld wil hij ooit ineens weer wel naar buiten. Daarvoor blijft het natuurlijk wel gewoon een kat. Ondoorgrondelijk en mysterieus. En lief.
Tot die tijd maken wij goed misbruik van mysterieuze en lieve Olle als binnenkat en knuffelen we hem tot hij luid ligt te snuiven. Een geluid dat misschien nog wel minder stoer is dan een roze voorpoot.
Het is beter dat-ie voorlopig nog even binnenblijft, denk ik.
