Naar buiten

Ik woon in een appartement. Eén hoog, smal gangetje, woonkamer, slaapkamer, keukentje en dakterras. Naast mijn woning is dit ook de leefwereld van mijn katten Luna en Siepie. Siepie vindt dat prima, Luna niet. Luna wil altijd naar buiten en laat haar ongenoegen duidelijk merken als haar dit plezier wordt ontzegd. Helaas voor Luna woon ik aan een enorm drukke weg en hoor ik liever haar dramatische klaagzangen aan dan dat ik haar haasje-over laat spelen met een hard rijdende auto.

Wens

Luna geeft het tot op de dag van vandaag echter niet op. Meerdere malen per dag laat ze me weten dat haar wens nog niet in vervulling is gegaan. Zoals vanochtend. Luna wordt wakker op het voeteneinde van ons bed, rekt zich uit en zegt: ‘Mauw?’ ‘Dat stelt niks voor’, zul je zeggen, ‘dat doet mijn kat ook’. Maar geloof me: Luna kijkt daarbij strak van mij naar het raam en weer terug.
Bij geen reactie springt ze op de vensterbank en gaat met haar voorpoot op het raam krabben. Eerst voorzichtig, maar dan steeds zekerder. ‘Ik-wil-naar-bui-ten-hier-ach-ter-dit-raam-daar-wil-ik-naar-toe-ik-wil-het-ik-wil-het-ik-wil-het’.

Uit diverse kattenboeken heb ik geleerd dat het straffen van je kat geen zin heeft, want dat begrijpen ze niet. Je kunt ze beter prijzen als ze iets goed doen. Na vijf minuten raamkrabben valt er echter weinig te prijzen en ben ik Luna in gedachten de ergste straffen aan het geven. Uiteindelijk sta ik maar gewoon op en ze weet dat ik haar dan niet meer de allerliefste Luna van de wereld vind. Dat compenseert ze door liefdevol langs mijn benen te strijken en kopjes te geven. Onderweg naar de keuken komen we langs een muurkast.

Hemelpoort

Luna vergist zich, want denkt: ‘Deur. Daarachter is buiten’. Ze gaat voor de kast zitten, kijkt me aan en gooit haar kop al achterover om jammerlijk te gaan klagen. Ik doe de kastdeur snel open en loop door. Terwijl ze de strijkplank en de stofzuiger bekijkt, komt het besef dat niet alle deuren een hemelpoort naar buiten zijn. Beschaamd komt ze achter me aan.
Haar gevulde voerbak zorgt even voor afleiding, maar daarna gaat ze er eens goed voor zitten. Ze loopt naar de voordeur en begint. Mauwerdemauw mauw maaaaaaauw mauw. Aaneengebroken. Hartverscheurend. Meelijwekkend.

“Zodra ze ziet dat ik kijk, zet ze haar laatste troef in: De Verdrietige Blik. Als echte kattenliefhebber zwicht ik voor zoveel ellende…”

Verdrietige blik

Zodra ze ziet dat ik kijk, zet ze haar laatste troef in: De Verdrietige Blik. Als echte kattenliefhebber zwicht ik voor zoveel ellende. Ik pak haar op (een foute reactie volgens Het Kattenboek, maar ik betwijfel of de schrijver ooit met verdrietige Luna’s te maken heeft gehad), doe de deur open en ga met haar naar buiten. Op mijn arm gaat ze een stukje naar buiten, de wijde wereld in. Luna snuffelt en kijkt wild rond en na 10 minuutjes is ze zowaar tevreden. Ze is weliswaar nog niet vrij buiten geweest, maar heeft wel even verder dan haar normale leefwereld kunnen kijken.
Het mauwen en mekkeren houdt op voor vandaag.

Nog even Luna, dan gaan we verhuizen. Naar een écht huis, met een grote tuin in een rustige buurt. Ik gun het je zo. Dan laat je de katten in de buurt maar eens kennismaken met die enorme keel die je op kunt zetten. Zo heeft je baasje wat meer rust en ook een schuldgevoel minder.