Mission impossible

Tegenwoordig heb ik werk. Fulltime werk. Daar zijn zowel Raymond als ik natuurlijk ontzettend blij mee, want ons inkomen is hierdoor verhoogd en we hebben daardoor meer mogelijkheden om bepaalde zaken te doen. Dingen zoals een nieuwe kattenbak aanschaffen bijvoorbeeld, omdat de vorige aardig toegetakeld was na twee verhuizingen. Dingen zoals een nieuwe ‘centrale verwarming ophangmand met stevige beugel’, omdat de vorige door een enthousiaste Bouvier finaal in elkaar geduwd werd. Maar natuurlijk ook dingen voor onszelf, want wij willen na vijf jaar ook wel weer eens een paar dagen op vakantie. Wellicht voel je hem al hangen: de katten zijn er stukken minder blij mee.

Mauwconcert

Het is niet eens zozeer het feit dat we allebei opeens de hele dag verdwenen zijn. Het is ook niet het feit dat ze dus pas eten krijgen wanneer er iemand thuis komt. Zelfs het gesnauw dat me soms ontschiet, vinden ze prima. Nee, wat ze het meest vervelend vinden, en waar ze ook de hele godganse avond en nacht mee bezig zijn om in te halen, is het feit dat wij zo druk zijn met andere zaken, dat we hen nog wel eens willen ‘vergeten’.

Echt vergeten doen we ze natuurlijk niet, maar zeg nu zelf: hoe kan ik in vredesnaam veilig koken als er twee katten om mijn benen kronkelen als ware zij als enige doel hadden mij te laten struikelen? Het huishouden is een ware ‘Mission Impossible’ geworden. Samen zitten ze voor de gangkast een prachtig mauwconcert ten gehore te geven zodra ik er ook maar aan denk om toch maar snel even de stofzuiger door de woonkamer te halen – en dat is dagelijks nodig, want eten zonder knoeien hebben ze nog steeds niet afgeleerd wat resulteert in een door kattenbrokjes bezaaide vloer.

“De ene hand een kop koffie, de andere onafgebroken in de vacht van een van de twee, of als je echt pech hebt, beide…”

Aandacht

Dit verhaal klinkt tot dusver behoorlijk zielig, dat geef ik toe. Het begint erop te lijken dat wij onze lieve huisdieren volledig aan hun lot overlaten en geen interesse meer tonen in hun welzijn. Dat is natuurlijk helemaal niet waar. Na het eten verwent Raymond ze nog elke dag met een stukje vlees, hoe hard ik ook roep dat hij echt eens moeten stoppen met die ongezonde bezigheid. Tussen half negen en half elf hebben ze onze volledige aandacht: dit zijn de televisie-uurtjes die wij op de bank, samen met onze poezenbeesten, doorbrengen. De ene hand een kop koffie, de andere onafgebroken in de vacht van een van de twee, of als je echt pech hebt, beide. Zelfs in bed laten we ons gelaten wakker maken door een ‘mauwmauw’, mocht een poes of kater zich eenzaam voelen. Heus, ze krijgen alle aandacht die ze verdienen, en méér.

Afhaalchinees

Daardoor blijven andere zaken dus wel weer liggen. Het stofzuigen was al genoemd, maar wat dacht je van het wasgoed wegwerken, strijkgoed strijken en vaatwasser leegruimen? Het koken wordt zelfs dusdanig ontmoedigd door de katten dat we steeds vaker het gemak van de afhaalchinees in gaan zien. Of de pizzeria. Of gewoon écht uit eten. Ik bedoel… En dan ben ik ook nog eens grandioos te laat met het inleveren van mijn column voor De Kattensite.
Die heb ik dan ook maar op mijn werk zitten schrijven, want thuis… ik vrees dat onze katten het dáár al helemaal niet mee eens zijn!