Kledingtsunami
De dag leek nochtans te beginnen als een doordeweekse zeventien-in-een-dozijn-vrijdag. Helaas werd dit beeld aan diggelen getergd, het moment de Senseo zijn eerste portie decafiné door alle kieren en gaten verdeelde over mijn keukenblad. Tijdens het sakkerend opruimen van de bruine vloeistof, herinnerde ik mij nogmaals die dag, dat ik me na lang zeuren had laten overhalen ‘dàt’ ding’ aan te schaffen. Niet dat het niet mijn eigen fout was de laadklep slecht afgesloten te hebben, maar er had op zijn minst een blokkade kunnen opstaan, voor net uit het bed, half slapende gebruikers.
Patinerende pootjes
Ondertussen drupte het koffieschuim over de rand, pardoes op mijn liefste Jaspertje die net kwam kijken wat moederlief zo vroeg te sakkeren had. Hij schrok zo erg van van die onverwachte en warme poesonvriendelijk ruikende doop, dat hij in derde versnelling en patinerende pootjes de huiskamer inschoot. Onderwijl zijn broer van zijn sokken lopende, die dan weer op zijn beurt schrok en dacht dat pluismans wou spelen, waarop die laatste meteen de achtervolging inzette.
Nu is het een vaststaand feit, dat ik nogal klein gehuisvest ben. Waardoor mijn droogrek soms in de huiskamer staat, teneinde alles zo snel mogelijk kastklaar te krijgen. Helaas was door deze actieve ochtendspurt van ongekende felheid, dat was-droogrek, dat netjes gevuld was met allerlei vrouwelijke kleinoden, met één rake botsing omver gehusseld.
Snoeproze slip
Mijn keel ontpopte een krasgeluid dat niet voor herhaling vatbaar was… zonder effect helaas. Tijdens de val van ‘het rek,’ kreeg Tobias een snoeproze slip op zich, die in de duik richting grond, zijn pels raakte. Terstond stopte hij, om met grote snor en wilde blik rond te kijken, en het onding vervolgens met één wilde halsslag van zich af te bijten. Door de knal van het droogrek dat tezelfdertijd de vloertegels raakte, schrokken mijn twee spruiten nóg maar eens. Waardoor Jasper met wilde pootslag rakelings langs Tobias, maar los doorheen mijn halfdroge gevallen wasgoed, spurtte.
“Mijn kadollen, nog steeds wild van deze ochtendgymnastiek, stonden daar wijdpoots…”
Koffievod
Op tijd van enkele seconden, werd mijn huiskamer herschapen tot een slagveld waar een kledingtsunami doorgeraasd had. Althans toch drie volledige vierkante meter. Ik stond er met mijn natte koffievod in de hand, onnozel op te staren. Mijn kadollen, nog steeds wild van deze ochtendgymnastiek stonden daar wijdpoots, met opgeblazen rug en mooie dikke pluimstaarten op te kijken. Het leed was geleden. Ik murmelde wat en sjokte mezelf naar de keuken toe, waar ik eerst het aanrecht terug netjes maakte. Vervolgens mijn vod uitspoelde – waar de koffievlekken trouwens nog steeds niet uitgekookt geraakt zijn – daarna mijn handen waste om dan, met een gepassioneerd weemoedig gevoel, mijn halfdroge wasgoed bij elkaar te rapen en terug de wasmachine in te ploffen.
Want stuifgewijs laten mijn vierpotige oogappeltjes nogal wat haren los, en dat wil je toch niet in je slip, toch? Het beloofde weer een hetsige dag te worden, dus trok ik na mijn douche maar een makkelijke jeans aan in plaats van dat strakke rokje dat al klaar hing.
