Kattenvoetbalgekte

Het is geweten dat elk leven schepsel gezegend is met aan zichzelf eigen, unieke karaktertrekjes. Net zoals er van geen enkele mens een echt dubbeltje bestaat is ook elke kat uniek in zijn soort. Buiten enkele karakteristieke eigenschappen die de soort status geven, heeft elk diertje zijn specifieke kenmerken. Toen enkele weken geleden het voetbalseizoen weer begon, waande ik mij met één stap terug in de tijd, naar de dagen dat onze Siamese kater onze dagen nog vulde met zijn capriolen.

Voetbalsympathisanten

Wanneer de dagen opgeluisterd werden met de voetbalwedstrijden van ‘de groten’, was het bij ons thuis, net als in vele andere gezinnen, alle mannen aan dek.
Alle liefhebbers, sympathisanten, verplichte vrijwilligers, moeders, katten, kanaries en andere inwoners, werden meegesleept voor die dekselse televisie om het voetbal te kijken. 22 mensen die vechten om een bal vind ik namelijk wel een erg ruime interpretatie van dat hondenspreekwoord.

Kijk nu naar de katten, die spelen als gek met een bal op hun eentje en geven op zijn minst gezegd evenveel, zoniet meer, spektakel en genot voor het oog.

Dus om even terug op het onderwerp te komen. Voetbal is niet mijn ding, tenminste niet echt. Want ik moet toegeven dat toen door Joëls aanstekelijk enthousiasme zowel de kattin in huis als ik zelf geprikkeld werden.

Nu loopt er bij elke wedstrijd, gelijklopend voor de niet fans, een detectiefje op een ander netwerk, wat wij vrouwen trouwens een geweldig initiatief vinden. Maar in die goede oude tijd was nog niemand op dat briljante idee gekomen.

Virus

Ons Joëlleke, zoals wij onze gestroomlijnde Siamese lieveling gedoopt hadden, was een gedreven voetbalsupporter. Wat natuurlijk op tijd en stond voor enige hilariteit en consternatie zorgde. Hij was echt gebeten van het voetbalvirus.
Zelfs vader werd meermaals afgeleid door de balkunde van onze kat, die ons met graagte liet meegenieten. En ik kan je zeggen, vader was niet snel af te leiden van HET spel. Ook al viel hij halvelings in slaap (wij lachten dan stil in onze vuistjes). O wee degene die de televisie van post durfde veranderen. In een tel was hij klaarwakker, tenminste, zo leek het want zijn gezicht sprak nog slaperige boekdelen.

Wanneer alle mannen voor de buis gekluisterd waren kon onze lieve vierpoter zich bij het begin van elke match nog welgeteld een halve minuut inhouden. Maar van zodra de eerste bal getrapt werd, stoof hij naar de televisie, klom er bovenop en trachtte met zijn voorpoot de bal netjes af te nemen. Wat een erg leuk beeld gaf, maar een heel klein beetje storend was voor de echte geïnteresseerde kijker.
Doch, nooit kreeg hij een rode kaart.

Mannengekte

Als er een goal werd gemaakt in het verkeerde kamp en de menigte in de huiskamer iets te luid joelde, dan huilde hij zoals het een echte supporter betaamt, luidruchtig mee. Als er een gele of rode kaart gegeven werd, of als er een immense fout begaan werd die niet afgestraft werd, gedroeg hij zich als een echte hooligan. Als er een goal gemaakt werd en de mannengekte sloeg toe, dan deed hij trots mee.
Wij hebben nooit begrepen of hij de regels nu echt doorhad of gewoon meedeed uit solidariteit.

Tijdens de rust vloog hij als een bezetene op zijn speelgoed. Zijn als een voetbal geschilderde pingpongbal was dan het speelgoed van dat moment. Het leek dan of hij al zijn energie en frustraties nodig had om enig onterecht fluitsignaal van een scheids te weerleggen.

“Als er een immense fout begaan werd die niet afgestraft werd, gedroeg hij zich als een echte hooligan…”

Chocoladepootje

Ons Joëlleke was een erg speciale kat. Sommigen durfden zelfs beweren dat hij niet spoorde, maar dat waren onterechte beledigingen, die wij natuurlijk met de nodige luidruchtigheid weerlegden. Het enige nadeel van ons chocoladepootje was, dat hij huilde als een klein mensje. Als hij begon en je zag hem niet, zou je gedacht hebben dat er ergens een baby lag te huilen. Wat ons in het begin soms vreemde blikken opleverde.

Toch was hij best stoer. Geen kat of kater werd op zijn territorium geduld, maar voor ZIJN mensjes was hij DE ideale huisvriend. Tot op een dag – hij was pas een jaar of acht dacht ik – hij getroffen werd door een mysterieus virus. Waar hij uiteindelijk aan ten onder gegaan is. Helaas. De leegte die hij naliet was schrijnend.

Doch, ons Joëlleke leeft nog steeds. Meermaals wordt hij in gesprekken aangehaald. Hij was trouwens de allereerste kat die bij ons aan de leiband meewandelde en dat zag je niet veel in die tijd.

Hij duldde alles, of toch heel veel, als hij maar bij ons mocht zijn. Een kat naar een mensenhart en ik spreek heus niet alleen voor mezelf.
Het is zelf een vaststaand feit dat mijn vader al geruime tijd mijmert over het nemen van een kat. Maar het zou er eentje moeten zijn met de karaktereigenschappen van onze Joël.
Tussen ons gezegd en gezwegen, was dat, denk ik, de allereerste kat die ook echt zijn hart veroverd heeft.

Of die gemeenschappelijke voetbalfactor er voor iets tussenzat heeft hij nooit luidop bekend. Wij zijn er in elk geval bijna zo goed als van overtuigd. Ze waren tenslotte niet man voor niets, hè?