Kattenkoppen

Als we alles van te voren geweten hadden, waren we er wellicht nooit aan begonnen.
Het leek zo leuk: toen Kaatje in augustus kwam aanlopen, gedijde ze prima bij Pieter, de 16 jaar oude alleenheerser. Kaatje verdween in oktober spoorloos en na een paar weken waarin ik haar ontzettend miste, ging ik naar het asiel en vond Luna, een 8 jaar oude gemoedelijke dame, die verwaarloosd en met een hartruis, oormijt en een zeer slecht gebit was gevonden. Ze arriveerde met een half gebit en van haar gemoedelijkheid was bij het zien van Pieter niets meer over: ze blies en sloeg naar hem en verdreef hem van zijn etensbak. Kortom: Luna bleek een loeder. Maar een erg lief loeder, dat dagelijks bij me kwam liggen kroelen toen ik wekenlang het bed moest houden vanwege een hernia.
Pieter had zijn koninkrijk inmiddels gereduceerd tot een vensterbank, waar we zijn eten ook neerzetten.

Kriebels

En zo kwam de zaak weer tot rust. Tot ik na de operatie de kriebels kreeg: er was van alles mis in mijn hoofd, er zat een gat in mijn binnenste en dat kon niet in winkels gevuld worden, dat moest met leven gevuld worden. We waren dan ook erg blij dat we een advertentie zagen waarin een kleintje eventueel samen met zijn vader kon worden overgenomen. Compleet met zere rug togen we Friesland door en ik zag de kleine en was verkocht – zelfs de rugpijn verdween naar de achtergrond. Mijn partner, die graag van mijn gezeur af wilde zijn en daarom het tripje met me ondernomen had, zag echter de vader en was ook verkocht. Een prachtige grote man met een donker gezicht en blauwe ogen, maar wel met zichtbaar en kennelijk zeer goed functionerend gereedschap.

Baksteenbehandeling

Wij, naïef, lieten de twee thuis meteen vrij in de kamer, alwaar de mooie man onmiddellijk op Luna afvloog en haar probeerde te verkrachten. Dat herhaalde zich een paar keer, waarna we Aiko -zo hadden we hem inmiddels genoemd, een naam die bij hem paste maar die bovendien zo lekker op een scheldwoord leek als we boos op hem waren – de ‘baksteenbehandeling’ lieten geven, in de hoop dat daarna de hormonen onmiddellijk verdampt zouden zijn en wij een vredig huisgezin zouden vormen. Een ijdele hoop, zo bleek helaas…

Twee dagen later verwondden de twee elkaar zo erg en was van Luna’s loederschap zo weinig over, dat we haar boven lieten, waar ze zich het veiligst voelde, en een slot op de deur maakten om haar tegen Aiko’s opdringerige attenties te beschermen.

“Aiko loopt beneden elke avond een uur gefrustreerd te kermen…”

Herwonnen koninkrijk

We zijn nu zo ver dat de overloopdeur af en toe tien minuten open kan, terwijl wij in de startblokken staan om Aiko van de trap te plukken zodra hij Luna’s ronde kopje om de hoek ziet kijken. Kleine Ziggy mag inmiddels boven komen, al komt hem dat wel op geblaas en gegrom te staan, maar voorlopig slaapt hij in mijn haren terwijl Luna in de badkamer ligt. Aiko loopt beneden elke avond een uur gefrustreerd te kermen, terwijl Pieter in zijn vensterbank slaapt of vanaf de tafel zijn herwonnen koninkrijk overziet. Toch hopen we dat over niet al te lange tijd het hele spul door elkaar kan lopen en elkaar tolereert.

Schare

Intussen groeit er weer een gat in mijn binnenste en denk ik erover om nog een leuke nieuwkomer aan te schaffen. En dan moet er ter compensatie ook nog een zielige bij.
Het is maar goed dat we niet van tevoren weten hoe dat zal gaan. Wordt het weer geduldig in de badkamer naast een angstig diertje liggen en komen er grote territoriumgevechten die Pieter wellicht een fatale attaque bezorgen? Of zou het dan toch lukken om de hele schare op en om me heen te krijgen? Ooit?