Kattenstaartjes

De staart van een kat is net een langswandelende periscoop. Elke stemming wordt met de staart uitgedrukt, en bovendien fungeert de staart als stuur bij het springen. Nu vind ik helemaal niet dat de katten altijd maar moeten springen – zij doen dat bij voorkeur op kastjes en plankjes waar dierbare en breekbare spullen staan – maar het is wel handig, zo’n roer. Mijn halflangharen wandelen wuivend met hun pluimstaart door het huis, waarbij de plumeaufunctie soms erg goed van pas komt. Zo wordt er nog eens afgestoft op onbereikbare plaatsen!

Vila

Hoe anders was dat voor Vila. Zij werd bevallend gevonden, met een halve, slecht genezen staart. Vila was kennelijk voor bepaalde wijkbewoners een doorn in het oog, want zij schoten met hagel op haar en bonden een rotje aan haar staart. Haar halve staart verdween door het rotje, maar niet alle werveltjes verdwenen en de wond bleef daardoor open.

Vila was bang voor mensen, doodsbang. Ik vond dat erg begrijpelijk: je wordt je huis uit gezet en daarna wordt er door idioten een rotje aan je staart gebonden om je te pesten. Vila heeft een hele tijd in de bench gewoond en haar staart is tijdens haar sterilisatie opnieuw geamputeerd. Ze moest lang bij de dierenarts blijven omdat ook deze wond heel langzaam heelde, maar haar tijd werd succesvol gebruikt voor resocialisatie. Vila is uiteindelijk geplaatst met een goed genezen halve staart, en met een teruggekeerd vertrouwen in mensen. Onbegrijpelijk, de dapperheid die deze poes daarmee toonde!

Twist

Tjip was een gevonden kater met een gebroken staart. Het uiteinde van zijn staart stond overdwars, maar dat stoorde hem niet. Hij stond zijn mannetje en de halve groep ging hem uit de weg als hij een slechte bui had. Tjip zwiepte dan zijn staart heen en weer, wat door het dwarse stukje een angstigmakend getik opleverde. Niemand weet of zijn staart bij de geboorte beschadigd was of dat het door mishandeling gebeurd is. Wel weten we dat het Tjip tegengezeten heeft in zijn korte leventje. Nadat hij geplaatst was, vond de nieuwe baas hem toch niet zo leuk en bracht hem na een week terug. Het duurde een tijdje voordat Tjip weer rustig was en opnieuw geplaatst kon worden, ditmaal op een erg liefdevol adres, waar hij de grootste vriend van zijn 7-jarige baasje werd. Een paar maanden na plaatsing is Tjip, die inmiddels Twist heette, uit het water gehaald – verdronken. Hij was flink gehavend en het was duidelijk dat hij opzettelijk in het water was gegooid. De kade was te hoog om er uit te klimmen. Zijn kleine baasje was ontroostbaar om het verlies van zijn grote vriend.

Elvira en Evita

Elvira werd samen met haar zusje Evita in een tuin gevonden, nauwelijks 7 weken oud. Elvira had een raar staartje; het zat aan haar lijf gekruld als een biggenstaartje. Het leek alsof het op haar kontje gelijmd zat. Elvira piepte als we aan haar achterlijf kwamen, dus moest ze naar de dierenarts voor onderzoek. Het staartje bleek door een genetische fout verkeerd aangegroeid te zijn, maar kon gewoon blijven zitten: Elvira had er geen last van. Het piepen bleek vragen om aandacht. Zij was nog zo jong dat ze geen problemen ondervond bij het in balans blijven. Inmiddels is zij een volwassen poes met een varkensstaartje.

“Katten hebben van moeder natuur niet alleen een staart gekregen omdat het zo leuk staat, maar ook vanwege de functionaliteit…”

Woezel

Sommige katten worden zonder staart geboren: de Manx en de American Bobtail zijn voorbeelden van staartloze rassen. Ook zij redden zich goed zonder hun roer, maar zij weten net als wij mensen niet beter. Voor sommige mensen is een staartloos ras zo bijzonder dat zij het als een soort trofee zien om zo’n kat te bezitten.
Onze eigen Woezel was een mooi schildpadpoesje dat een jaar of 14 geleden bij ons thuis geboren werd. Ze groeide gezond op, maar toen ze twee jaar oud was, kwam ze op een dag met een slepende staart binnen. De dierenarts constateerde een breuk die gevaar voor verlamming van haar ruggengraat opleverde, dus zij moest meteen onder het mes. ’s Avonds haalden wij haar op en van kat was zij getransformeerd naar konijntje.

Ik miste haar periscoop en verwachtte elk moment dat zij zou gaan huppen in plaats van wandelen. Zijzelf moest ook wel wennen aan haar gebrek aan balans, maar zij redde zich langzaam maar zeker goed en sprong niet meer mis. Zij leefde haar prettige leventje weer, totdat een trofee-jager haar zag. We weten dat Woezel door iemand meegenomen is, maar we hebben haar nooit meer terug kunnen vinden. Kennelijk was zij staartloos zo bijzonder dat men haar wilde hebben, zonder rekening te houden met Woezels gevoelens of de onze.

Staarten

Een staart verliezen door een ongeluk of een klem is verdrietig. Een kat met een rotje aan de staart is misdadig. Een knikstaart of krulstaart is bijzonder en aandoenlijk – voor mensen. Katten hebben van moeder natuur niet alleen een staart gekregen omdat het zo leuk staat, maar ook vanwege de functionaliteit.

Zelf vind ik een staart een van de leukste dingen van de kat. Als mijn pluiskatten wuivend met hun lange staartharen langswandelen of de kortharen met hun staart in de lucht door de kamer lopen, geniet ik daarvan. Het allermooist vind ik de opgekrulde slapende kat, met de staart beschermend om zich heen geslagen.

Jezelf zo kunnen omhelzen lijkt me het fijnste dat er is.