De fixers

De nieuwe kattentoren heeft het niet lang getrokken in zijn originele modus. Daar er van minuut één af, met vier maal twee pootjes duchtig aan gekrabd, gehangen en geturnd werd met alle gewicht dat maar in de schaal kon gelegd worden, is het dan ook niet verwonderlijk dat het mooie ding er al dra gesloopt uitzag. Nu is er hier in het laatste decennium heel wat klein en groter geld buitengegaan aan het sponsoren van kattenspeelgoedwinkels, maar desondanks blijken die er tot nog toe niet in geslaagd te zijn om kattenpootjesresistent materiaal te ontwikkelen. Je zou nochtans anders verwachten van die gespecialiseerde firma’s.

Overtrokken

Dus was er een nieuw item toegevoegd aan het ‘te doen’ lijstje hier: ‘Renovatie en opfrissingwerken van de afgebeulde dingen.’ Er kwam toch enig denkwerk aan te pas, want zo een met sisal overtrokken kartonnen buis die half afgepeld en dan afgebroken was, bleek niet zomaar herbevestigbaar te zijn. Dat rotplastiekske waar die ene dikke vijs inzat dat de boel rechthield had het natuurlijk laten afweten.

Ik naar de zoomarkt. Men wete maar nooit dat die paaltjes individueel verkocht worden, want wij konden toch onmogelijk de enigen zijn die zulke malheuren voorhadden met hun toch wel voor het oog mooie kattenspeelgoedpaleizen. Of het moest zijn dat de gebruikerstesten uitgevoerd worden door katten die op zijn minst onder de vier kilogram wogen. Dan lijkt het logisch dat we hier met maar een sprinkhaantje dat dit gewicht haalt uit de boot vallen. Iets dat resistent is tegen vier kilogram bruut trekgeweld is dat daarom niet voor acht kilogram. Al kijken de oogjes echt wel even enthousiast hoor.

Dat zèg ik…

Gelukkig had moeder hier haar kluskoffer bij de hand en na een negatief tripje naar de zoomarkt sprong ze even de Gamma binnen om kleine hoekijzers en een ventielmof te halen in aluminium om over de buis te schroeven met dikke vijzen die losdoor gingen.

Het gaf een hels lawaai met de boormachine maar het lukte uiteindelijk toch om de boel bevestigd te krijgen. Al ontbrak het mij aan vingerkracht om de horizontale vijsjes diep genoeg in de spaanplaat te vijzen die de onderkant op zijn plaats moest houden.

Terwijl de boel nog maar half weer aan elkaar hing, besloot Felixje om zijn golfplaat alvast uit te testen. Hetgeen een krachtig wabbelend gevolg gaf en al leek mijn eerste poging meer op mest verzamelen van een hobbelpaard, het lukte me toch uiteindelijk. Vriendlief zou de rest wel vaster aandraaien. Even elegant als ie was ziet die golftoren er nu bijlange niet meer uit, maar vooral de bovenkant is terug functioneel. Nu is het enkel uitkijken naar een stevige rol dikke sisaldraad om die lelijke paal te camoufleren en je merkt er haast niets meer van. Om nog te zwijgen over het feit dat ik heel erg blij ben dat het provisoir gelukt is om de toren te maken, want dat is toch veel goedkoper dan een nieuwe kopen voor die ene paal.

Binnenhuistijgers

Met deze had ik dan ook graag een oproep gelanceerd naar de ontwikkelaars van kattenpalen, bomen en speelhuisjes, om de palen ook individueel in de verkoop te laten voor de kleine man. Dit is nu al de tweede krabspeeldoos met paal die er binnen de drie maand aan gaat en met die mooi overtrokken doosjes kan je wel een mooi stapelhuis maken, maar zonder krabpaal is het toch verre van hetzelfde voor binnenhuistijgers en loopt het zijn doel ietwat voorbij vind ik.

Al stimuleert zo’n defectje een mens dan wel weer eens om even inventief te zijn, en dat is goed voor het emotioneel welzijn. Vooral dan als het lukt. In elk geval, de poezels hier zijn oprecht blij dat hun kijkappartementpaal met ligfaciliteit weer functioneel is en dat hoor je aan het tevreden geronk dat uit die hoek van de huiskamer komt.

“Dit is nu al de tweede krabspeeldoos met paal die er binnen de drie maand aan gaat…”

Mensslaaf

Mijn kanjers vinden wel dat er eenvoudiger manieren moeten zijn om die krabpalen te beconcurreren maar het ontbreekt mij dan weer aan materiaal en een werkhuis. Anders was ik vast snel bezig om een grote uitbreiding te pogen… en dat is geen flauwekul. Ik barst van de ideeën op dat front en de poesjes brengen verschillende innovatieve ideeën aan die zowel creatief, kostenefficiënt als actieve manieren bevatten die de levensduurzaamheid van kattenspeeltorens en aanverwanten verlengen, zonder al te veel tralala, bemoeienis en anti-onderhoudsvriendelijkheid voor de mensslaaf die de boel toch maar netjes moet houden ook.

Spiegeloogjes

Deze beperkingen motiveren eens te meer om het goed te doen, want een mens is pas echt gelukkig als zijn kat dat is… (of zoiets.) Het helpt in elk geval tegen het schuldcomplex dat wij tweevoeters onszelf aanpraten als we niet helemaal kunnen voorzien in de noden van onze pluizige viervoeters, al typ ik dit in fluistermodus met een vleugje ironie. Een grote kwetsbaarheid valt in het felle daglicht als een mens in de mist gaat voor de ogen van zijn schatjes en dat benadrukt dan weer diens enorme tekortkoming ten aanzien van die spiegeloogjes over het ontbreken van het fundamentele recht van een huistijger om aangepast tijdverdrijf ter zijner beschikking te hebben. Elke mens wil toch streven naar de instandhouding van zijn ego ten aanzien van zijn dieren… niet?

Dus lieve kattenspeelgoedontwikkelaars, aanhoor deze noodkreet van een behoeftig mens. Ik zou u eeuwig en drie miauwen dankbaar zijn.