Het pootjesbed

Het was alweer die tijd van het jaar en de vroegste vogeltjes die in de prijzen vielen waren, geloof het of niet, de poesjes. Het bewuste pakje werd aangekondigd met een lieve mail en van dan af was het postbodes stalken uit nieuwsgierigheid. De neuzen krulden hier om ter hardst en het theaterbeeld dat hier te bekijken is, is daar bewijs van.

TNT

Zaterdag was het dan zover. Het is te zeggen, zaterdag zou het zover geweest zijn dat onze krulneuzen terug in normale modus mochten staan, ware het niet dat moederlief, ik dus, in de namiddag op verplaatsing moest zijn. s’ Avonds vond ik een briefje van TNT in mijn brievenbus, dat er iets afgeleverd was bij de buren. Omdat het nog geen schandalig uur aangaf op mijn uurwerk trok ik daar maar meteen aan de bel.

Vierkante meter

Mijn lieve buurvrouwtje trok haar deur open en lachte. ‘Wacht efkes,’ sprak ze voor ik iets kon vragen of met mijn postpapiertje wapperen. Ze trok even terug en kwam dan tevoorschijn met een grote doos van “ik zal je daar eens.”

Mijn ogen rolden bijna uit mijn hoofd. Met glimlach nam ik het –humhum- kleinood van bijna een vierkante meter aan en trok er snel mee naar huis, alwaar ik al drie snoetjes voor het keukenraam zag blinken.

Sjamfoeters

‘Het is zover mannen! Hoorde ik Jasper gidderen naar zijn broertjes en toen ik de benedenvoordeur dichttrok, hoorde ik drie fluffige lichaampjes van het aanrecht op de grond springen, sprintend naar de voordeur. Met een beetje omhaal raakte ik binnen zonder dat er enkele sjamfoeters de gang opsniepten en zette de doos grijnszuchtend neer in de huiskamer. Meteen was het groot snuffelen geblazen. De banden doorknippen om het pakje te verlossen uit de bekleding zat er de eerste vijf minuten nog niet in, dat had ik al meteen door. Jasper ging bovenop de doos zitten en vatte post om ze te confisqueren.

Diplomatiek

‘Wat is er hier aan het handje,’ hoorde ik Dexter vragen terwijl hij zijn snuitje tegen mijn enkel streelde. ‘Allé jong moeke, moeke, allé haast u wat, doe open dat ding. Wat zit er in? Wat zit er in? Ziedetgij broer?’ Vroeg Felix ongedurig zigzaggend terwijl hij monsterend probeerde het hele geval te verschuiven. En Tobias, diplomaat als altijd, besloot om het sleepwerk aan de jongeren over te laten en probeerde krampachtig door het karton heen te kijken. Toen ik het zelf niet meer kon aanzien en mijn neus bijna tot in mijn oog gekruld zat, trok ik er de schaar bij, knipte de banden en de plakband door en trok een vleugel open. Meteen werd mijn hand gepasseerd door een gestreept lijfje dat door de gleuf in de doos kroop en op slag zag ik helemaal niets meer. Met een glimlach vol goedkeuring stak Tobiasje enkele tellen later zijn hoofdje boven de doos en besloot dat het wel handiger was om het pakje helemaal te monsteren als ik het eenmaal uit de doos kon tillen. Na enkele meters schokverpakking kon ik het item eindelijk bevrijden.

Glazen bol

‘Waaw!’ klonk het door de huiskamer. ‘Dat is precies wel een heel sjiek bed hé,’ sprak Dextertje zwaar onder de indruk. Vlug nam ik er de schaar terug bij om de folie van rond de inhoud te knippen en toen konden we het cadeau in vol ornaat aanschouwen. ‘Wat mooi hé mannen,’ grijnsde ik mijn kroost toe. ‘Die menskes moeten jullie wel heel graag zien hé, zo’n sjiek mals bed.’

‘Amaai en zo helemaal voor ons alleen?’ Vroeg Tobiasje met een klein stemmetje. ‘Helemaal voor jullie alleen en het past zelfs perfect bij onze nieuwe draperieën. Die hebben zeker in een glazen bol gekeken,’ grijnsde ik mijn vierpotige kroost toe en liep met het nieuwe bed naar de poef om het erop te zetten als was het een troon.

Padre familias

Een prachtige poezenpoot, met kussentjes en al, ferm ferm ferm. Mijn poezels waren bij de goei en zoals de mail al liet verstaan, hier zouden wij en de pluizige vriendjes veel plezier aan beleven

Eenmaal geplaceerd durfde eigenlijk niemand de eerste te zijn om het mooie pootjesbed in te wijden. Wel werd het uitvoerig bekeken, besnuffeld in stofzuigermodus, bepoteld en overwandeld, maar er echt in gaan liggen deed geen ene kater. Net of ze wachtten af tot de padre familias besloot dat het mocht.

Jasper ging dan maar in afwachting van Tobiasjes goedkeuring op zijn teddybeer liggen kijken met grote oogjes en vleide zijn linker witte sokvoet op de grote teen van het pootjesbed. Meteen besloot ik naar mijn mail te lopen om de schenkers uitvoerig te bedanken. Tjee zeg, dit was wel een pakje buiten alle verwachtingen. Supersuper.

“Alsof ze voor een gezamenlijke uitdaging stonden, keek de ene naar de andere, bewust van de eigenaardige lucht die er opeens hing omdat iedereen de eerste wou zijn om het bed te beslapen…”

Streepjesdrager

Felixje, -schaat en benaat- had de ontroering in zijn oogjes staan en ging op de zetel liggen op raakafstand van het cadeau en je zag zijn zelfvertrouwen groeien met de seconde. Alsof ze voor een gezamenlijke uitdaging stonden, keek de ene naar de andere, bewust van de eigenaardige lucht die er opeens hing omdat iedereen de eerste wou zijn om het bed te beslapen, maar niemand de streepjesdrager wilde passeren. Toch duurde het nog even voor Felix zich volledig in bedwang had en op een toon die bijna verheerlijkend overkwam stapte hij tenslotte als eerste in het bed. Met een zelfbewust glimlachje en zich terdege bewust van de fronsende grijns van grote broer die hem schijnbaar streng bekeek maar toen een schalkse knipoog gaf dat het goed was.

Overflapbare tenen

Ronkelend beschouwde hij de poot en kwam net als ik tot de conclusie dat de teentjes overflapbaar waren. Hij rolde zich in een bolletje, trok zijn staartje bij en toen vielen de bedtenen over zijn rugje. Dat had Jasper meteen gezien, hij rekte zijn hoofd en monsterde met grote oogjes. Eens broermans er uit stapte zou hij die voorverwarmde plaats eens snel innemen zie en onder die tenen kon hij meteen lekker zijn voeten warmen. Twee helderwitte voortandjes hingen over de rand van het bed, glunderend van contentement en de andere poesjes zouden, willen of niet, moeten wachten tot iemand een plasje moest plegen. Zelfs toen het etenstijd was, bleef Felixje-altijd-honger zelfs liggen. Dat zegt alles. Het perfecte pakje dus.
Als een volleerd tweederangs fotograaf nam ik mijn fototoestel al klaar om ieder op beurt in het nieuwe speeltje te trekken ter bewijs.

Zo doorleefden wij dit leuke zaterdagavondtafereel met een ongewoon geluksgevoel dat nog lang zal nazinderen.