Gewoontedier

Ik ben Luna, een goedgevormde kattin en ik hou van vaste gewoontes.
Baasje wordt wakker, baasje gaat naar beneden, baasje vult voerbak en baasje laat me met rust als ik ga dutten op de vensterbank. Baasje komt thuis na een dag werken, ik ga voor haar voeten op de grond liggen, baasje aait mijn buik, totdat ik mijn oren dreigend naar achteren vouw en een schijnklauw naar haar handen doe. Baasje vult daarna weer voerbak en laat mij naar buiten. Vast en regelmatig. Zo heb ik het ’t liefst. Af en toe lukt dat niet en moet ik onregelmatigheden corrigeren. Soms wordt het baasje niet wakker. Een wandeling langs het hoofd, dan nog één en dan nog één of hard spinnen bij het oor helpt bij dit probleem. Ik noem dit de vriendelijke aanpak.

Gewoontes

De onvriendelijke aanpak bestaat ook. Ik liep gisteren door de woonkamer en toen lag daar het baasje op de grond. Met een rood hoofd duwde ze het bovenste gedeelte van haar lichaam omhoog en liet het daarna weer zakken. Wel tien keer achter elkaar. Een wandeling langs het hoofd hielp niet en spinnen was in dit geval niet van toepassing. De situatie was raar en onnodig en zeer zeker geen vaste gewoonte. Ik merkte dat twee rake tikken op haar voorhoofd haar lieten stoppen.

Of soms lig ik op m’n rug te rusten in mijn mandje. Het baasje kan daar iets te enthousiast van worden en komt dan naar me toe met kroelgrage handen. Een oeroude kattengewoonte is, dat niemand een kattenbuik onverwacht mag aanraken. Het baasje komt daar achter als ze haar arm terug trekt met mij eraan vast, nageltjes verankerd in de onderarm.

“Met een goede sluitspier spaar je op een dag flink wat op, tot het moment dat je alles duidelijk kunt laten lopen…”

Plasje

Ik ben de kwaadste niet hoor. Als er meubels worden verschoven, doe ik niets. Kussentjes, dekentjes, vloerkleedjes of andere zachte dingen, die moeten gewoon blijven waar ze altijd al lagen. Anders doe ik er een plasje op. Of nou, plasJE. Met een goede sluitspier spaar je op een dag flink wat op, tot het moment dat je alles duidelijk kunt laten lopen. Het moet geen ‘ongelukje’ lijken.

Siepie is ook zacht. Walgelijk zacht, het moet ook altijd benadrukt worden door iedereen die haar aait. “Ongelooflijk, hoe zacht dit poesje is!” *Kots*. Maar nee, ik heb geen plasje op Siepie gedaan. Alleen in haar mandje. Het is even extra werk, die onregelmatigheden. Maar ze hebben vaak wel het gewenste effect. Baasje gaat niet meer op de grond liggen, ik kan ongestoord rusten en Siepie heeft geen mand meer.
Alles gewoon zoals het was.