Eeuwige trouw

Ze kwamen hier een maand na elkaar wonen, Beau en Giva. Beau iets ouder, maar onnozeler en Giva jong maar intelligent. Ze vonden elkaar na twee dagen. Giva had even tijd nodig om te wennen en vond geen aansluiting bij de even oude Kyran. Als ‘eigen katje’ mocht zij mee naar bed, net als Beau. Kyran mocht niet mee, die wandelde de hele nacht over ons heen, dus die lieten we voor zijn eigen welzijn beneden.

Spinconcert

Boven was ook Zosja, als altijd op ons bed. Zij ontfermde zich onmiddellijk over de nog wat ontheemde Giva, en Beau stond gewillig een stukje Zosja-lijf aan haar af. Zo lagen ze elke nacht, gedrieën in elkaar gedraaid, blij met elkaar en met het leven. Het was aandoenlijk om te zien hoe Zosja haar twee pleegkinderen waste en hoe die kinderen elkaar de oren wasten. Elke avond vielen wij onder een spinconcert van drie blije katjes in slaap.

Zosja kwam niet beneden, dus overdag waren ze op elkaar of op anderen aangewezen. Ze waren bijna altijd samen: waar Beau lag, lag Giva. Beau speelde niet vaak; dat was het enige dat Giva dan toch maar met anderen deed. Als Beau een doosje veroverd had –zijn specialiteit- , mocht Giva er bij in. Kyran, die mee wilde doen, werd boos door Beau afgeweerd: wegwezen jij, dit is onze doos! Zijn lieve, wat onbenullige blik veranderde in een felle: deze plek was bezet voor zijn vriendinnetje.

Ballerina

Zo groeiden ze op, heel verschillend: Giva een elegante kleine ballerina die altijd in was voor een geintje of een ren- en draafpartij. Beau daarentegen werd onnozeler en was niet erg actief. Heel af en toe hing hij spelend in de krabpaal, waar Giva zich dan onmiddellijk bij hem voegde.
Ze deed hem voor hoe je muisjes in een schoen verstopt, zodat die schoen ons tot haar vermaak opeens niet meer paste, maar hij keek haar lodderig aan en vleide zich bij de schoen neer. Ze tikte tegen een balletje en liet hem zien hoe leuk het was er achteraan te rennen, maar hij gaapte verveeld en zocht alvast een doosje uit voor als zij uitgespeeld was.
We lieten Beau castreren, ondanks dat we niet het idee hadden dat hij ooit zou begrijpen waar zijn handeltje voor diende. Hij kwam bij en we brachten hem naar boven, naar Zosja. Zij waste hem onmiddellijk schoon, waarop hij in haar pootjes in slaap viel – maar pas nadat Giva er bij was komen liggen.

Oorwasbeurt

We kregen logeerkatten, die op onze slaapkamer moesten verblijven en daarmee werd ons eigen trio van hun nachtplek verbannen. Het was niet makkelijk voor ze; Zosja verdween naar buiten, waar ze het liefst treurig in de dakgoot naar binnen zat te kijken. Ze durfde niet binnen te komen – beneden heerste Aiko die haar beet, en boven Luna, die opeens ook bedacht had dat Zosja hier niet thuishoorde. Giva en Beau lagen vaak samen in de vensterbank, maar waren minder close dan vroeger. Toen de logeerkatjes weer weg waren, mochten ze weer mee naar boven, maar ze snapten niet meer hoe het werkte. Beau vond het heerlijk om in Karels hals te slapen en hem midden in de nacht een oor-wasbeurt te geven (waar Karel niet heel blij mee was), Giva lag graag op het voeteneind. Toen Karel naar zijn eigen huis vertrok, kwam Beau troostend in mijn arm liggen, elke nacht. Giva wandelde langs mijn hoofd, gaf me kopjes, maar ging uiteindelijk toch ergens anders slapen.

“Vannacht kwam ik boven en hoorde zacht gemiauw vanuit de kast…”

Straatmadelief

Een paar weken geleden werd Beau ziek. Hij takelde af, werd mager en kwam bijna niet meer van het bed af. Giva was vaak boven, maar wist duidelijk niet goed meer wat ze moest doen. Al haar kleine kitten-vrienden waren inmiddels overleden; Kyran was nog steeds haar type niet echt en met de anderen had ze ook niet echt veel aansluiting. Ik zag het niet, haar eenzaamheid. Ik was te verdrietig om de gestorven dieren en maakte me zoveel zorgen over Beau, mijn kleine Josti.
Op 29 januari overleed Beau. Ik miste hem zo, was zo verdrietig. Giva bleek flink koorts te hebben, ik had het niet eens gemerkt.

Zij moest naar een vriendin in quarantaine. Na een paar dagen bleek ze krols te zijn en verder nergens last van te hebben. Giva, die nog altijd niet krols was geweest, ondanks dat ze al bijna anderhalf was! Dus kwam zij weer thuis, gillend en roepend als een ordinaire straatmadelief. Ze schreeuwde een week lang en bood zich aan alles en iedereen aan. Daarna werd ze weer rustig, maar ik zag de oude vrolijke Giva nog niet.

Vannacht kwam ik boven en hoorde zacht gemiauw vanuit de kast. Ik had zonder het te weten Giva de hele dag opgesloten. Ze had geen tijd om te eten of te drinken, maar moest eerst uitgebreid gekroeld worden. Daarna bleef ze om het bed heen dralen, kwam telkens even bij me en keek me doordringend aan. En eindelijk begreep ik het… Niet alleen ik, maar ook zij had verdriet. Haar vriendje was dood, hij was er niet meer, nergens meer. Puck lag naast me, Kyran en Kari lagen in elkaar gestrengeld en her en der lag nog een kat op het bed.

Trouw

We hebben lang gepraat, Giva en ik. Ik heb haar verteld dat ik het eindelijk begreep en dat ik me schaamde dat ik haar verdriet en eenzaamheid niet had gezien. Ik was te druk met mijn eigen verdriet. Daarna gaf ze me een kopje en ging met haar kop op Kari liggen, die dat spinnend toestond. Maar ze bleef naar me kijken en zodra ik naar beneden ging, ging ze mee. Ze ligt nu pal naast me en ik weet eindelijk: ze heeft me heel hard nodig om het verdriet om haar grote vriend Beau, te verwerken. Ik begrijp nu pas dat het eeuwige trouw en liefde was. Bij mij zitten ze beiden diep in mijn hart, dus ik hoop dat ik haar kan troosten. Ik begrijp haar eindelijk, mijn eenzame, trouwe meisje.

Samen komen we er wel doorheen en worden ooit weer vrolijk, Gievelief. Dat gunt Beau ons wel, want ook hij was trouw – tot in de dood.