Eerste liefde

Toen ik in mei 2003 mijn eerste opvangkittentje in mijn handen hield, had ik geen idee wat dat teweeg zou brengen. Ik was ziek, lag na een hernia-operatie opnieuw met rugklachten op bed en in mijn hoofd was er geen ruimte voor leuke gedachten. Hoewel ik wat vrijwilligerswerk via de computer deed, was het nooit de bedoeling dat ikzelf een kitten op zou vangen.

Rollie

En toen werd Rollie, drie dagen oud, aan de deur afgeleverd. Hij was een ‘oeps-kitten’ en de dierenarts zou hem laten inslapen, op voorwaarde dat de moeder gesteriliseerd werd, maar de euthanasie werd door een zorgzame buurvrouw voorkomen. Rollie zou de volgende dag naar een opvanger verhuizen, maar al na de eerste fles was ik verkocht. Zo’n klein onschuldig wurmpje, totaal hulpeloos, hoe kon dat wezentje nu ongewenst zijn?!? Had de eigenares van de moederpoes dan niet eerder kunnen bedenken dat je met sterilisatie dergelijke dingen voorkomt?

Pompstation

Rollie bleef en was een weldaad voor mijn hoofd en mijn hart; na een lange periode van alleen maar pijn en zorgen voelde ik me weer nuttig. Ik hield mateloos veel van hem en hij van mij. Hij lag altijd in mijn hals en kroelde en spinde zodra ik iets tegen hem zei. Dat ik hem elke drie uur, ook ’s nachts, een flesje moest geven, vond ik geen enkel probleem; hij gaf me een energiestoot die ik zelden eerder had gevoeld. Ik sleepte hem overal mee naartoe, tot vermaak van mensen die me met hem bezig zagen. Zo gingen we op moederdag naar mijn moeder en Rollie had onderweg een fles nodig. Strompelend kwam ik met mijn mini-flesje een pompstation binnen en vroeg de verbijsterde kassajongen of de 5 cc voeding 2 seconden in de magnetron mocht. Eenmaal terug in de auto, kreeg Rollie zijn flesje, wat tot mijn blijdschap – ik voelde me een trotse moeder – bij medeweggebruikers veel opzien baarde. Eenmaal bij mijn moeder was iedereen in de ban van dit 120 gram wegende bundeltje liefde. En ik, ik zat op een roze wolk, moe maar gelukkig.

Roze wolk

Hoe kon ik, onervaren als ik was, vermoeden dat ondanks het warme weer, zo’n reis niet goed was voor zo’n kleintje. Mensenbaby’s konden immers ook al heel jong naar buiten? Toen Rollie een week na ons uitje verkouden werd, durfde ik vanwege mijn groeiend schuldgevoel het verband niet te leggen. De roze wolk kreeg langzaam maar zeker een andere kleur, zeker toen ook een inmiddels gearriveerd nieuw nest de verkoudheid overnam. Met het niesen begon het toedienen van medicatie, het me zorgen maken over hun welzijn, en kreeg de dierenarts een voorgeprogrammeerd nummer in mijn telefoon. Alle herstelden redelijk, dus mijn angst luwde enigszins.

“Als hij me zag, klom hij in de kittenkooi tegen de tralies omhoog en wist ik niet hoe snel ik hem moest knuffelen…”

Scherven

Rollie leerde lopen, spelen en knuffelen. Als hij me zag, klom hij in de kittenkooi tegen de tralies omhoog en wist ik niet hoe snel ik hem moest knuffelen. Maar hij werd opnieuw ziek en ditmaal was het zo hevig dat ik met hem naar de dierenarts ging. Deze constateerde een keelontsteking en schreef medicatie voor, waar hij hevig trillend en spugend op reageerde. Hij huilde van pijn en ik huilde even hard mee. De volgende dag kroop hij weg in plaats van me enthousiast te begroeten. Ik werd verschrikkelijk bang. Was dit diertje, dat ik van de dood gered had en een lang en goed leven wilde geven, nog te redden? “Nee”, zei de dierenarts eerlijk, “hij gaat dood.” En omdat Rollie zo leed, gaf hij hem een prikje en liet hem daarmee inslapen. Ik was totaal ontredderd en kapot. Met mijn liefde voor hem was de nobele droom van ‘alle diertjes redden’ gegroeid en die droom lag nu aan scherven.

Babykittenliefde

We hebben hem huilend in een doosje in Karel’s tuin begraven, niet wetend dat er nog zo veel diertjes onder onze handen zouden sterven en dat de tuin te klein was om ze allemaal te begraven… Meer dan 150 kittens hebben we opgevangen in dat eerste jaar en velen hebben het niet gered. Zelden heeft de dood van één van hen zo’n impact gehad als Rollie’s sterven. Toch ben ik heel blij dat hij vier weken deel uitgemaakt heeft van mijn leven. Hij was mijn wegwijzer, door hem ben ik verder gegaan met opvangen en door hem ben ik, ondanks het verdriet om zijn sterven, van binnen weer geheeld van mijn eigen verdrietigheidjes. Hij was mijn eerste grote babykittenliefde en gaf mij een nieuw doel in mijn leven. En daarom verdient hij dit verhaal.