Drukke dagen

Toen Sarah zo abrupt uit ons leven werd gerukt, konden wij ons niet voorstellen dat er ooit iemand haar plek in kon nemen. Zij was toch wel zo’n bijzondere poes, zo lief en aanhankelijk en knuffelbaar en met een hoog aaigehalte… nee, dat viel niet te overtreffen wat ons betreft. Inmiddels lopen hier echter vier katten rond in plaats van één. Onze toekomstvoorspellende blik zat, zoals zo vaak, niet op de juiste golflengte.

Stoffertje

Twee dagen na het verlies van Sarah merkten we al dat Nol Nol niet meer was. De afgelopen zes jaar gedroeg hij zich als een éénjarige, maar eenmaal alleen werd hij een oude, chagrijnige en slaperige kater die alleen zijn neus nog optrok tijdens etenstijd. Het was niet om aan te zien en dus hadden we nog geen anderhalve week later een nieuw speelmaatje in ons midden, dat wij Stoffertje doopten. Nog geen vier maanden oud wist zij als geen ander Nol weer uit zijn dip te trekken en regelmatig ging de inhoud van de plantenspuit over haar snoet, wanneer ze Nol zo hard (doch speels) in zijn nek beet dat hij lange protestkreten liet horen.

Kerstboom

Inmiddels was Sinterklaas vertrokken en de kerstspullen werden van zolder getrokken. Nog voor de kunstboom in elkaar gezet was, zat mevrouw Stoffer al in de kruin de wereld met wijde ogen te bekijken. Ik heb er nog nooit zo lang over gedaan om die boom in elkaar te zetten als afgelopen jaar. Een takje uitvouwen, kat wegplukken, tak inhangen, kat van de tak trekken… ach, je kent het wel. Het welbekende liedje, maar voor ons verschrikkelijk nieuw, want het was zeker twintig jaar geleden dat ik met een kitten te maken had gehad en dit gedrag begon me al danig als bloed onder de nagels te zitten.

Toen eenmaal alles voor de kerstperiode gereed was en Stoffer inmiddels op de ‘UH UH UH!!!’ reageerde (door te antwoorden met: priew, priew, priew?’) werden we opeens geconfronteerd met de twee katten van een vriend van ons. Hij zou een half jaar lang alleen in de weekenden thuis zijn door omstandigheden, en dit vonden wij wel zo zielig voor zijn katten dat wij spontaan aanboden om ze als logé bij ons thuis te verzorgen.

“Nog voor de kunstboom in elkaar gezet was, zat mevrouw Stoffer al in de kruin…”

Pluizenbalmaatje

En toen waren we opeens van twee, naar één, zo maar hop naar vier katten in huis gegaan: Nol wist niet wat hij meemaakte. Stoffertje overigens ook niet, want zij had nauwelijks twee weken kunnen wennen aan haar nieuwe omgeving of er kwamen een poes en kater bij, waarvan met name poes nogal ‘kranky’ deed naar het speelse pluizenbalmaatje. Dorien, of Doortje zoals zij vooral genoemd wordt, was absoluut niet gediend van al dat speelse gedoe. Met haar dertien lentes had ze dát allemaal wel achter de rug en we vroegen ons sterk af of zij inderdaad liever bij ons zat, of toch maar thuis in een leeg, maar wel kittenvrij huisje. We hoopten op het eerste, maar vreesden voor het laatste.

Chicken

Doortje bleek sowieso geen makkelijk dier. Waar Chicken, haar vriendje van zeven jaar, al snel wende aan alle aandacht en vrij snel al schoten opzocht om vervolgens kwijlend te genieten van alle aaien en knuffels, daar zocht zij liever ons bed op en schoot weg zodra we in zicht kwamen. Wij lieten ons daar niet door beduvelen en telkens, wanneer wij naar beneden togen, trokken we haar onder het bed vandaan, haakten alle nagels uit het tapijt en namen haar mee naar beneden. Het heeft welgeteld zes dagen geduurd eer ze uit zichzelf naar beneden kwam en slechts één dag langer eer zij op schoot kwam zitten, Chicken gewoonweg opzij duwend.

Akkefietjes

Ze zijn nu drie weken in ons midden en het begint een dolle boel te worden in huis. Vier katten, waarvan onderling nog niet duidelijk wie elkaar wel aardig vindt en wie niet, vechten om de twee schoten die ons huis rijk is. Ze dogen elkaar waar mogelijk en rond etenstijd vergeten ze hun ruzies en strijden voor een moment.

’s Avonds is het druk op onze schoten, want ook dan worden akkefietjes tijdelijk bijgelegd, zodoende allemaal te genieten van onze kroelende vingers. We vinden het reuze gezellig en zullen de logeetjes echt missen wanneer hun baasje weer thuis woont.

Gelukzalig

Zelfs manlief, een rasechte zo niet kattenliefhebber, begint gelukzalig te glimlachen wanneer ze bij hem op schoot springen. Sterker nog, toen de zwerfkat (inmiddels weer bij eigen baas terug dankzij manlief) voor de deur stond, leek het er even op dat we vijf katten zouden hebben. Nol zag het in ieder geval wel zitten, maar gelukkig voor onze portemonnee kwam de baas van de zwerveling snel zijn eigendom opeisen. Overigens wel met de woorden ‘als ‘ie weer wegloopt, hoef ik hem niet meer’.

Dus als zwervertje ‘Lefty’ weer aanklopt… heb ik een overvolle column!