Doerakkers

Dat katbeesten tot de machtigen der aarde behoren is voor de echte liefhebber geen nieuws meer, en de bijwerkingen die wij als gewillige mensslaaf er dan dienen bij te nemen, doen enkel dieronvriendelijke individuen hun haren te berge rijzen.

Sportbillen

De omvangrijkheid van hun kunnen wordt zelden als absurd beschouwd en het lijkt voor iedereen logisch dat deze schatjes de kunst van iemand op een dwaalspoor brengen, beheersen als de beste. ‘Best overdonderend deze conclusie,’ denk ik bij mezelf, wanneer ik een beetje gelaten naar de keuken staar, blij dat ik bovenraakte met alle boodschappen.

Tijd voor een kleine pauze – denk ik – maar, in mijn ooghoek zie ik al na amper een halve minuut hoe mijn boodschappentas beslopen wordt voor inspectie. Het lijkt wel een heuse douanecontrole: flappen open, poes erin, nog een hoofd erbij, nog een hoofd waarnaast dan een achterwerk van de eerste in achteruit naar buiten piept wanneer de zak met zacht kabaal omvalt. Dan een Felixlijfje met broodzak in de mond in achteruit die Tobias even als trapje gebruikt om wat geweld bij te zetten. Tobias die meteen zijn ongenoegen blaast en zijn pootje opheft om broerlief een tik op de sportbillen te geven. Ondertussen Dexter die Felix helpt om de broodzak open te trekken en Jasper die duidelijk charcuterie geroken heeft.

Chantagepraatje

Net of er kunnen vier volwassen katers in één voor twee derde gevulde boodschappentas. Maar het zijn dan ook niet voor niets katten. Als de wiedeweerga jump ik van mijn stoel en probeer mijn boterkoeken te redden terwijl ik tussen de poezen door tracht te stappen met de charcuterie reeds in de hand en dit zonder op iemand te stappen en/of te vallen. Na enkele heikele bewegingen en een chantagepraatje gaan ze gelukkig akkoord de boodschappen even voor gezien te houden tot hun zak aan de beurt is (en mijn voedingswaren in de veiligheid van de koelkast beland zijn,) op voorwaarde dat ik hen eerst onderpand verleen in de vorm van zeven Hills brokjes de man.

Miauwgoden

Tenslotte zijn zij niet voor niets als kat geschapen… heel in de beginne… nog voor de mens. Ze verschillen in wezen niet erg van een godheid en doen menig tweepoter terugtasten naar de krochten van zijn moederinstinct. Althans… zo gebeurt dat hier doorgaans. Maar hier zijn dan ook enkel katvriendelijke personen toegelaten. Als ik zo even terugdenk aan de prehistorische periode van mijn jeugd waar mijn kattenliefde ontlook, kan ik dan ook niet anders dan in een overvloed aan genegenheid toegeven aan deze dierbare schepseltjes, die altijd in zijn voor kattenkwaad maar toch gecultiveerd genoeg zijn om hun favoriete slavenkinderen – lees voedermensen – te doen smelten voor hun charmes, terwijl die mens in feite gewoon helemaal onderworpen is aan hun standenmaatschappij. Alleen kunnen ze het zo inkleden dat de betrokken slachtoffers hun meesters dienen met zulke overgave, in de ban van de schoonheid en het verstand van deze lieflijke miauwgoden, dat niemand zich schuldig voelt en iedereen – ook tegen beter weten in – zich gelukkig voelt met de situaties zoals ze zich voordoen. En dit alles in ruil voor een gratis, welgemeende en dankbare knuffel met daarbij horende serenade, maar de vriendschap die is ongemeen eerlijk en gemeend, want iedereen weet waar ie aan begint als mens en een kat is als een klein kind.

“Steeds proberen grenzen te verleggen, instinctief en toch zacht corrigeerbaar in die mate dat niemand het gevoel heeft in het ootje genomen te worden…”

Boterkoeken

Steeds proberen grenzen te verleggen, instinctief en toch zacht corrigeerbaar in die mate dat niemand het gevoel heeft in het ootje genomen te worden.
Zo verlustigden mijn gepelste mannen zich die dag in groep op de inhoud van mijn boodschappentas, hun voorkeur in twee hoofdstukken bekend makend en ze lieten, schattig als ze zijn, hun welvoeglijkheid en tafelmanieren even varen wanneer ze roken dat de betreffende inhoud duidelijk lekkerder was dan hun doorsnee maaltijd. Gelukkig voor mij maken zij naderhand nooit publiekelijk melding van mijn slaafsheid. Je weet wel, hun moekesmens die voor-de-zoveelste-keer-toch-nog-maar-weer-eens toegaf aan hun verzuchtingen. Hun doortastendheid en schattigheidsfactor is en blijft even doordringend als geloofwaardig wanneer blijkt dat ik – arme ziel – daarbovenop ook weer eens betrapt ben in mijn vertroetelingen op chantagegebied door vriendlief die dit alles met een glundergrijns stond af te kijken. Maar voor hem is ook dit tafereel weer even accuraat als boterkoeken bij de bakker halen. Want weet je, hij is van hetzelfde slag en durft net hetzelfde doen. Dus kun je gerust zeggen dat we van hetzelfde laken een broek zijn, en dat geeft een warm gevoel.

Harempje

Wanneer Dextertje hem even later, even snel als onverwacht een halve warme croissant uit de hand slaat en ermee wegvlucht is het dan eindelijk mijn beurt om te lachen. Onoplettend zijn met halfwarme croissants in de buurt van Dextertjes, is even erg als een zelfs niet uitgehongerde kat bij een gebraden kip laten waken. Je vraagt er gewoon om.

Je merkt het, in onze leeftempel zijn de mannen duidelijk in de meerderheid en die arme ik leg me daar wat graag gewillig bij neer. Tenslotte is het mijn harempje en welke vrouw kan dat zeggen.

Al probeer ik dan soms schijndemonstratief mijn mannetje te staan, ik zie ze allemaal zo hardnekkig graag dat het gewoon moeilijk is om er niet aan toe te geven. Al zijn er natuurlijk wel enkele punten waar ik nooit op toegeef. Zo slaap ik bijvoorbeeld soms onder – een deken van – katten, nooit erboven en zo zal ik wel Whiskas in hun bordjes delen, maar er nooit van mee snoepen, als het kusjestijd is krijgt iedereen evenveel kusjes (behalve lieverd dan bedoel ik)… Enneuh, de katten drinken nooit wijn… en ha ja, wie hier in huis minder dan vier pootjes heeft moet op de closetpot zijn behoefte doen en mag niet op de bakjes. Want het mag hier natuurlijk wel niet te gek worden…