Disney-duo

Eigenlijk hoorden ze hier niet, Lilo en Stitch; het waren geen weeskittens en ze waren ook niet schuw. Maar hun 17-jarige bazin woonde in een kamertrainingscentrum en verstopte ze daar in de kast. Natuurlijk werd ze betrapt; hoe kan dat anders met deze twee ondeugende pubers die het hele huis op stelten zetten. Vanzelfsprekend werden medebewoonsters jaloers, dus die zullen de groepsleiding ook getipt hebben. En dus moesten ze weg, naar het asiel. Maar het baasje wilde ze niet missen en haar budget liet geen hoge pensionkosten toe. Dus arriveerden ze hier, onder voor de bazin gunstige voorwaarden. Zodra ze een eigen huisje had, zouden de katten teruggaan.

Capriolen

Het bleek een dynamisch duo dat me handenvol werk bezorgde. Ze deden alles wat niet mag, kenden geen regels, lieten zich moeilijk corrigeren en gapten het beleg van mijn boterham. Lilo de lapjespoes was een aanhalige knuffel, broer Stitch was stoer en liep over kleine richeltjes en randjes waar geen kitten ooit naar omgekeken had. Natuurlijk staan er mij dierbare dingen op die richeltjes en Stitch en ik konden het dan ook niet goed samen vinden, want hij gooide net te vaak iets stuk. De plantenspuit deerde hem niet; als ik hem daarmee te lijf ging, gaf hij mij en de plantenspuit een kopje. De andere kittens keken vol verbazing naar zijn capriolen en ik zag ze bedenken dat die richeltjes en randjes wel heel interessant moeten zijn. Binnen no time liepen diverse kittens over de verboden richels en voetbalden vrolijk met mijn verzameling kinderserviesjes.

Toen niets anders hielp, gebruikte ik de nekvelmethode. Daar werd het duo bang van. Zo bang, dat ze niet goed meer in mijn buurt durfden komen. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, want dergelijk gedrag is fnuikend voor mijn ego. Hoe durven kittens zich zo te gedragen dat ik me ook nog schuldig ga voelen!

Verleiden

Ik besloot om alleen nog maar hard ‘nee’ te roepen als ze iets verbodens deden. Deze methode werkte beter, voor hen en voor mij. De andere kittens voelden zich niet aangesproken, dus die dartelden vrolijk door na mijn harde schreeuw, maar het Disney-duo keek mij verstoord aan en besloot dan maar ander kattenkwaad uit te gaan halen. Op weg daar naartoe kreeg ik nog een kopje. En toch zaten ze niet in mijn hart, deze twee. Ik huisvestte ze uit medelijden met hun bazin, ik had niet het gevoel dat ze me nodig hadden en dat bleef me dwars zitten. Natuurlijk had dat ook met de onverantwoordelijke bazin te maken, die geen enkele afspraak nakwam en ondanks haar vele beloftes niets betaalde en kwam wanneer het haar zinde. Ik verwarde haar soms met haar dieren.

Telkens als hun bazinnetje op bezoek kwam, leefde Lilo helemaal op. Ze kroelde en gaf kopjes en was blij; je zag een hechte band tussen deze twee. Na het onvermijdelijk terugkerende afscheid kwam Lilo steevast kroelend bij me liggen en heel langzaam wende ik aan haar karakter en begon ik iets warms voor haar te voelen. Zelfs toen ze krols werd en bij elke passerende kater probeerde deze dwars door het raam te verleiden – waarbij ze mijn planten meesleepte en voor een gigantische troep zorgde – werd ik niet meer kriegel. Ik begreep haar wel, geloof ik. En ik begon haar te waarderen, om haar trouw aan haar baasje, om haar creativiteit om katers te lokken en om haar flexibiliteit om na het afscheid toch haar heil te zoeken bij degene die voorhanden was – ik dus. En doordat ik haar meer waardeerde, werd zij rustiger. Ze lag heerlijk in doosjes met warme dekentjes te slapen en genoot van haar poezenleven.

“Na het onvermijdelijk terugkerende afscheid kwam Lilo steevast kroelend bij me liggen en heel langzaam wende ik aan haar karakter…”

Trapincident

Stitch echter bleef me irriteren. Op een dag viel hij van de trap en schudde zich daarna verwezen uit. Ik troostte hem niet; stiekem dacht ik: net goed. Daarna merkten we dat hij trilde als we hem aaiden. Zijn bazin merkte het ook en ik noemde het trapincident. Zij vertelde daarop dat hij toen hij nog klein was, eens van het balkon is gevallen. En daarna gebeurde het: ik kreeg medelijden met hem. Eindelijk was hij kennelijk zielig genoeg om een plek in mijn hart te verdienen. Ik ging meer met hem spelen en aaide hem in het voorbijgaan, wat hij duidelijk fijn vond. Al bleef hij trillen en een beetje angstig.

Rust

Toen kwam de dag dat hij gecastreerd werd. We brachten hem weg en hij piepte en protesteerde gedurende de hele rit. Even kwam mijn irritatie weer om de hoek kijken. Maar toen kwam hij terug, nog diep in narcose. Eenmaal thuis begon hij zwalkend te lopen. Hij kon geen rust vinden totdat hij in mijn armen kroop. Zo bij me liggend, terwijl ik geruststellend tegen hem praatte, kwam hij tot rust en durfde zijn roes uit te slapen. En ik, ik schaamde me. Ik schaamde me dat ik het vertrouwen van deze twee zo beschaamd heb, dat ik ze niet geaccepteerd heb zoals ze zijn, en dat deze dappere jongen desondanks toch in mijn armen rust durfde te zoeken.

Niet uitgeleerd

Disneyfiguren zijn zoet en lief, zegt men, met een boze heks als tegenhanger. Lilo en Stitch deden mij beseffen dat ik in deze film de rol van Cruella deVille had, en daar ben ik niet trots op. Ik kan nog veel van hen leren. En ik ben hen dankbaar dat ze me die kans hebben geboden. Ik kan ze eindelijk zien zoals ze zijn: twee pubers met een eigen wil, maar zonder wrok en met een hart vol liefde. Dank je wel, Disney-duo, voor jullie wijze lessen. Jullie zijn begin maart teruggegaan, maar eigenlijk was ik nog niet uitgeleerd…