Bezoekpoes

De Amsterdamse vriend van mij die twee poesjes gereserveerd had in het Antwerpse werd ervan op de hoogte gesteld dat zijn twee kindjes, een dikke week vroeger dan oorspronkelijk gepland, tijdelijk bij mij gingen ondergebracht worden. Zodoende werden de humpjes uit hun nestelijke omgeving verwijderd. Geen paniek, ze waren ruim de tien weken voorbij.

Pleegmoeke

Dus, het moment dat ik mij als tijdelijk pleegmoeke ter beschikking stelde – teneinde de kadollekens niet van de ene huiskamer naar de andere te verhuizen voor ze hun eindbestemming zouden bereiken – brak aan. Net als mensen is het immers niet goed op jeugdige leeftijd te veel te verhuizen, de poesjes zouden zich ontheemd kunnen voelen. Een verhuis weg van het nest, is al trauma genoeg voor babytjes. Ik begon meteen alles klaar te zetten om de twee sloebers warm te verwelkomen. Mijn pleegmoedergevoel speelde op. Naarstig zoekend in de berging naar een reservekattenbak en babypoesspeelgerief, kwam ik steeds meer en meer in de sfeer en zag het helemaal zitten.

Mij kennende, eens zo een klein wollen bolletje in mijn handen gehad, ging het vast errug moeilijk worden er weer afstand van te doen. Hopelijk bleven ze niet te lang. Want hoe langer ze bleven hoe moeilijker het ging worden. Ik voelde de afscheidskramp nu al bijna toeslaan. Over dubbel gesproken. Maar nee, eerst nog plezier maken met dat jonge leven in mijn bijt.

Neusknuffel

Mijn twee salontijgers begonnen reeds in het snuitje te krijgen dat er iets aan de hand was. Tobiasje volgde mij op de voet met zijn broer in het vaste kielzog. Wat na verloop van tijd inderdaad uitliep op een staarttrappend gevolg, van mijnen schuldigentwege. We schrokken alledrie maar ik riep het hardst en schoot meteen, zwaar verontschuldigend tegenover mijn Jaspertje, achter hem aan om de schade te overkijken. Na tien meter livingsprinten liet hij zich tenslotte gewillig opnemen. Het feit dat ik meteen een grote neusknuffel kreeg stelde mij gerust, wat niet wegnam dat ik me schuldig voelde.

Dat schuldgevoel werd nog groter toen ik de keuken weer in kwam en daar een streep pels van 3 op 15 cm zag liggen. Het was duidelijk dat ik een serieus stuk van zijn staart gescalpeerd had met mijn lompe voeten. Arm jaspertje.

“Mijn twee salontijgers begonnen reeds in het snuitje te krijgen dat er iets aan de hand was…”

Poezeneuro

Ik nam de pluk sneeuwwitte pels tussen mijn vingers, keek naar Jaspertje die me weemoedig aankeek en vervolgens een blik op zijn onteerde pluimstaart wierp. Ik besloot het later goed te maken en opende een keukenkast om verder te gaan met mijn installatie bezigheden, namelijk een bordje klaarzetten voor de bezoekpoesjes. Dan konden mijn schatten alvast een beetje wennen aan dat idee. Mijn schatjes in kwestie bleven mij op de voet volgen, tot het moment ik Tobias zijn poezeneuro zag vallen. Die had het begrepen.

Fonkelnieuw en steenloos

Hij wandelde demonstratief naar de bordjes. Nam een hap uit zijn bord, een hap uit zijn broers bordje en frummelde vervolgens met elegante prutspootjes het derde – nu nog lege – bordje naar de zijkant van de onderlegger, zodat het een kletterend draaigeluid maakte op de vloer. Hij bekeek mij met een boekdeelsprekende fronsneus en scheve blik, waarop ik vlug wegkeek om hem meteen in mijn ooghoeken te volgen. Hij was duidelijk misnoegd.

Vervolgens wandelde hij met stoere, rechte rug naar de reservekattenbak – nu nog leeg – en ging erin liggen. Jasper, die van dit alles niets begreep bekeek zijn broer met een blik van zijde-gij-nu-echt-in-een-stadium-van-ik-spoor-niet? Of is er hier iets aan de hand? Jasper duwde zijn neus in de bak tussen broer en kant om zich er van te vergewissen dat er geen steentjes in lagen. Het leek net of, toen hij zag dat de bak fonkelnieuw en nog steenloos was, zijn broer weer sporend verklaard werd. Het kon hem verder allemaal niet veel meer interesseren en hij trippelde terug naar zijn groene speelmuis om een beetje te luchtvoetballen.

Bedjesmand

Tobias bleef mij scheef bekijken vanonder zijn nog steeds gefronste wenkbrauwen. Die was er duidelijk een heel pak minder gerust in. Hij had het natuurlijk allemaal al eens meegemaakt. De laatste keer vijf jaar geleden, toen Jasper binnengebracht werd.

Na ongeveer een half uurtje denk ik – het kan ook korter of langer geweest zijn – besloot hij op verder onderzoek te trekken. Hij had mij alle speelgoed zien verzamelen en besloot het zich weer eigen te maken. Gedurende de rest van de avond zag ik mijn gestreepte vriendje geregeld voorbij wandelen met speelgoedmuizen en bolletjes wol, die hij als een echte hond naar zijn bedjesmand droeg. Grappig.
Jaspertje liet het nog steeds niet aan zijn hart komen en keek zelfs een beetje verveeld naar zijn broer die met zijn over-en-weer-geloop een beetje op zijn systeem begon te werken.
Benieuwd wat dat ging worden als de poesjes daadwerkelijk aankwamen.

Babyklimmers

Ik had mezelf al voorgenomen dat de paar uur dat ik niet thuis zou zijn, de kleintjes in de slaapkamer zouden ondergebracht worden. Teneinde mijn lederen stoelen een beetje te vrijwaren van onderzoekende babyklimmers. In de slaapkamer was plaats genoeg om te ravotten en mijn kadollen mochten dan de rest van mijn appartementje bevolken. Een tijdelijke oplossing die niet beter kon uitvallen.

Met een grote grijns begaf ik me naar de badkamer om mij klaar te maken voor de voorlopig laatste nacht met ons drietjes. Tobias was naar gewoonte als eerste in de badkuip. Routines zijn niet gemaakt om te verbreken. Ik liet hem van de kraan drinken, zijn broer volgde, wijl ik tandjespoetsend mijmerde… het zou waarschijnlijk heel lang duren voor ik de slaap kon vatten.