Afscheid

Vrijdagavond 9 november belde de dierendokter om kwart over acht dat hij eraan kwam. Het was alsof iemand het huis in de fik gestoken had. Nog geen tien minuten ervoor had mijn man de verwarming hoger gezet omdat we het zo koud hadden: na het telefoontje brak het zweet me uit. Toen de deurbel ging moest ik mezelf dwingen om open te doen.

De dierenarts, net iets ouder dan wij schat ik, had het niet beter kunnen aanpakken. We spraken al onze twijfels uit: ze at opeens nog een paar brokjes, hoort dat wel? En ze dronk ook veel vandaag, dat is toch gek? Kijk hoe gezond ze oogt. En kijk ook hoe moe ze is…

Startklaar

Hij luisterde, vertelde anekdotes en legde nogmaals rustig en duidelijk uit dat het er allemaal bij hoorde. Hij vertelde over baasjes die het uitstelden en hoe pijnlijk het voor de dieren was. Hij legde nogmaals uit dat FIP een nare infectie was, aangewakkerd door het coronavirus en dat wij goed voor onze katten zorgden. We hadden het niet kunnen voorkomen en er was niets om het te genezen. We voelden ons extra gesteund in onze beslissing door iemand die er het meest verstand van had.

Onderwijl lag Sarah bij Raymond enigszins startklaar om weg te schieten op schoot. De man vertelde hoe het in zijn werk ging, dat het anders werkte dan bij honden.

Honden krijgen eerst een verdoving ingespoten, zodat zij in diepe slaap zijn wanneer de voorpoot geschoren wordt en de euthanasieprik makkelijk geplaatst kan worden. Bij katten werkt dit net even anders. Hier wordt de euthanasieprik in de nieren gegeven. Op zich is een verdoving vooraf niet nodig en omdat Sarah toch wel vrij rustig op schoot lag, dacht hij niet dat hij die verdoving hoefde te zetten. Wij mochten beslissen wat te doen en op de vraag of we verdoving wilde knikte mijn man van ja en zo geschiedde.

“De dokter plaatste de verdoving in de nek, precies zoals hij ook een enting zou plaatsen en Sarah werd boos…”

Nol

De dokter plaatste de verdoving in de nek, precies zoals hij ook een enting zou plaatsen en Sarah werd boos. Ze stribbelde tegen en toen bijna alles er inzat stond ze op en schoot ze de salontafel op, boos likkend aan de plek waar zojuist de prik was gezet. Dat was normaal, vertelde de dokter, want het kon nogal jeuken. Ze sprong van tafel, liep naar de hoek naast de bank, sprong op het bijzettafeltje en toen ze duizelig werd liep ze de bank op en ging naast mij liggen. Geëmotioneerd aaide ik haar, maar ze deed geen oog dicht en ik maakte me toch weer zorgen. Ook dat was normaal, haar ogen zouden niet dichtgaan, vertelde de dokter. Rustig ging hij weer zitten en gaf Sarah alle tijd om tot rust te komen terwijl ik haar maar bleef aaien. Ze duwde haar kopje tegen mijn been en kwam enigszins tot rust.

Onderwijl liep Nol wat heen en weer, nieuwsgierig als hij is keek hij natuurlijk meteen over de rand van de grote tas van de dierenarts. Met zijn hele gewicht stond hij op de rand van de tas, wat er bijna voor zorgde dat het ding (een soort visserskoffer) bijna omdonderde en Nol diverse interessante injecties in zijn kont kreeg. Ondanks alles schoten we in de lach en duwden Nol net op tijd weer weg.

Goed gezelschap

Vlak voor negen uur werd het dan echt tijd om de dodelijke injectie in te spuiten. Dit lukte niet helemaal in één keer, omdat Sarah flink protesteerde. Hoe versuft ze ook was, ze voelde de naald natuurlijk wel haar nier ingaan en dit is nou eenmaal geen fijn gevoel. Ze begon te hijgen en kroop zo ver mogelijk achter mijn rug weg. Toen de rest van de injectie geplaatst werd, mauwde ze nog even rauw en kwam daarna weer tot rust.

Nol was er al die tijd vlak bij in de buurt en ik trok hem naast me op de bank. Hij liet het zich welbegaan en rechtop gezeten keek hij naar zijn stervende moeder. Snuffelde een beetje, leek afscheid te nemen. De dierenarts was verbaasd dat hij zo dichtbij bleef: normaal gesproken waren de andere katten in een huishouden aan de andere kant van de kamer bezig de boel in de gaten te houden. Maar zelden kwamen ze zo dichtbij en al helemaal niet zo op hun gemak. Ik was best een beetje trots op onze Nol toen hij dat vertelde.

De dokter plaatste haar weer recht op de bank en haar ademhaling ging steeds rustiger, tot het uiteindelijk helemaal stopte. Met haar kopje op mijn schoot liet ook haar hartje het afweten en toen was het voorbij. Ik fluisterde dat ze in goed gezelschap was nu en we grienden nog even flink, Ray en ik. Het is echt niet niks om zo je allereerste echt eigen huisdier te zien gaan.