Zielsverwanten

De eerste winterkoude zet veel mensen aan tot een jaarlijks terugkerend jammeren over dat einde van weer een mooie zomer. ‘Niet huilen, niet jammeren, niet mokken, niet zagen…enkele maanden en het is weer zomer ‘ is het motto van deze familie en al zeker klagen niet over de erbarmelijke staat van de tuin die dringend aan een douche toe is. Elk seizoen heeft zo zijn charmes namelijk, zelfs als het oude wijven regent zoals ze dat hier zeggen en ook dat is het nog nooit blijven doen. Dus met een danige optimistische visie worden die dekselse herfstbladeren hier op een hoopje geveegd om het tuinpad netjes te houden zodat de algemene levenscyclus terug zijn eigen ritme krijgt, ‘en zo hoort het,’ plegen wij altijd lachend te zeggen. Helaas werd dit jaar een domper op deze visie gezet met het donkere nieuws dat de steunbeer van onze vriendengroep, zo uit het niets verschrikkelijk ziek bleek te zijn… het verdict was kanker.

Loden hamer

Dat raakt als een moker en alles lijkt opeens in te storten, zo onbezorgd als we waren de dag voordien, zo in shock verbleven we nu, struikelend over de toekomst die plotsklaps op een helling staat. Onmachtig, wezenloos en verschrikkelijk bang voor wat hem te wachten staat. Maar we blijven geloven! We blijven geloven dat wonderen dagelijks gebeuren, ook al is de onwezenlijkheid nu hard voelbaar en zo flexibel als een loden hamer. Gelukkig is hechte vriendschap een prachtig iets en voelt men op zulke momenten hoe close men kan zijn. Zo was dat verschrikkelijke weekend tegelijkertijd het zwaarste maar ook het warmste en intiemste in mijn leven. En wat ook zo mooi was, al de poesjes kwamen rond ons zitten. Tobiasje kroop zelfs op zijn schoot om hem een steunknuffel te geven en Dexter zette zijn voorpootjes tegen zijn schouder voor een neuzekusje. Heel erg rakend en heel emotioneel was dat. Tegelijk voelde het ook als een extra warme hand rond een hart en het was duidelijk zichtbaar dat de lieverd er veel steun uit trok, al zaten we er met zijn allen dan bleek en beverig bij. Hoe graag wil een mens immers de toekomst van een geliefde vrijwaren van pijn, met dynamiek die het proces gedeeld door leed en verdriet omkeert naar een zonnige toekomst.

Damocles

Helaas is het nu bang afwachten en heel hard hopen en duimen dat hij geopereerd kan worden, want spijtig genoeg is dat een gegeven dat men niet in de hand heeft. Het leven kan soms erg mooi zijn maar ook oh zo hard… Toch gaat hij er nog het kranigst van ons allen mee om. Meer nog, hij voelt zich zoveel sterker om te vechten omdat hij de kracht voelt van alle wezentjes rond hem die oprecht begaan zijn, ondanks dat zwaard van Damocles dat boven zijn hoofd zweeft. ‘Kanker treft immers geen mensen alleen, maar hele families en niet enkel in bloedlijn’ zegt men en zo is dat. ‘Gelukkig staat een mens er in zo’n beproeving dan niet alleen voor,’ denk ik dan, maar helaas leren we bovenop de shock en de onwezenlijkheid die dit nieuws teweegbracht ook de echte vrienden kennen, en dat zijn er heel wat minder dan je zou aannemen waar je het eigenlijk verwacht. Aan de andere kant komt er dan steun uit onverwachte hoeken en houden we ons enkel vast aan die positievelingen en de wetenschap dat diegenen die er wel zijn, altijd een manier zullen zoeken om te helpen op hun manier, met kleine dingen maar vooral moreel. Want jammer genoeg is dat het enige wat men kán doen.

“Het is nu ook wel weer een bewezen feit voor mij dat dieren instinctief lijken te voelen dat iemand nood heeft aan een welgemeende knuffel…”

Verstrengeld

Het is nu ook wel weer een bewezen feit voor mij dat dieren instinctief lijken te voelen dat iemand nood heeft aan een welgemeende knuffel. Maar dat de poesjes alle vier massaal en tegelijkertijd naar hem trokken, net op een moment dat het hem even allemaal te veel werd, is wel heel speciaal en prachtig. Zo zaten we daar dan, verstrengeld met ons zessen. Woorden waren even niet meer nodig… even niet. De kracht van verbondenheid is immers zoveel sterker en tijd voor woorden is er nog genoeg, zelfs als ze niet uitgesproken hoeven te worden.