Vakantie(dienst)

Toen onze katten bij ons kwamen, hadden wij het op zich aardig goed op meerdere gebieden. Raymond en ik vormden een heus gezinnetje met ze, hadden een aardige woning en bovendien een leuk inkomen. Na enig sparen besloten wij dan ook dat we nu wel eens op vakantie konden gaan – het zou onze eerste echte vakantie worden. Sarah en Nol in een pension stoppen was voor ons geen optie: dat gezeul naar wéér een nieuwe plaats (en dan, als je thuiskomt, weer terug naar huis) leek mij niet zo goed voor ze. Bovendien, dacht ik, zijn ze nu helemaal zichzelf en voelen ze zich thuis. Dan halen wij ze toch niet uit hun vertrouwde, veilige omgeving?

Aanwippen

Mijn ouders, die slechts drie kilometer verderop woonden, boden direct aan om elke dag even aan te wippen voor hun natje en droogje en dat vonden wij een heel goed idee. Mijn dierenliefde kwam tenslotte niet van vreemden en zo wisten we zeker dat het allemaal goed zou zijn voor de katten. De ruim twee weken dat wij wegwaren heb ik dagelijks heimwee gehad naar ze en we stuurden ze zelfs kaartjes vanaf onze vakantieplek om onze gemoedstoestand enigszins stabiel te houden. Hoewel de vakantie heerlijk was geweest waren we toch blij toen we eenmaal weer thuiswaren, vrolijk begroet en langdurig geknuffeld door de katten. Alles was goed gegaan en de katten waren gezonder dan ooit, dus iedere volgende afwezigheid werd aangevuld door mijn ouders en zo ook tijdens de zomerkampen.

In 2002 besloot ik om zelf, net als Ray al jaren deed, ook op kamp te gaan als begeleider. Aangespoord door zowel partner als vrienden ‘draaide’ ik een weekje mee en dit vrijwilligerswerk beviel me dusdanig goed, dat ik sinds die tijd ieder jaar twee vakantieweken opgaf (en geef) om de jeugd van jeugdcamping te begeleiden. Om de huisdieren hoefde ik mij geen zorgen te maken; die werden immers zeer goed verzorgd. Toen veranderde Ray van baan.
Financieel gingen wij er met sprongen op vooruit, maar het nadeel van zijn nieuwe baan was de locatie. Ray ging werken in Zeist en dus gingen wij verhuizen van Den Haag naar Veenendaal, ruim honderd kilometer van mijn ouders vandaan. Tegen de zomer beseften we pas dat we hiermee wel onze vaste oppas kwijt waren. We moesten aan een pension.

Verbijsterd

Er waren genoeg pensions in de buurt en het merendeel had ook nog wel een plek voor twee katten, maar ik was er enigszins huiverig over. Zo kreeg Sarah speciaal dieetvoer en Nol de variant ‘Oral Care’ omdat zijn tandvlees erg gevoelig was. De meeste pensions die ik belde, gaven aan niet te doen aan het geven van eigen voer. ‘Ze eten gewoon met de andere katten mee,’ was hun reactie. ‘We gaan niet elke dag iedere kat apart eten geven, mevrouw, als we dáár aan moeten beginnen…’ Ik was verbijsterd.

Opgehangen

Uiteindelijk vonden we een pension dat wel wilde meedenken met ons. Zo zouden ze vier uur per dag al het voer uit de gezamenlijke ruimte halen, zodat onze katten vier uur lang konden rennen, klimmen en krabben aan de krabpaal, zónder zich te goed te doen aan voer dat niet voor hen bestemd was. De overige tijd zouden ze in hun ruime hok afgesloten worden van de groep. Ook zouden die twee van ons geen halsbandje krijgen in tegenstelling tot alle andere katten. Dit was overigens op mijn verzoek – ik had al genoeg gruwelverhalen gehoord en gezien van katten die zichzelf per ongeluk hadden opgehangen aan een halsbandje.

Met het vertrouwen dat het goed zou gaan in dit pension gingen Ray en ik op kamp. De hele week had ik de neiging om het pension te bellen, gewoon om te vragen hoe het met de katten ging, desnoods of ik ze even aan de telefoon kon krijgen, maar ik bedwong me. Ze zouden gedacht hebben dat ik volledig krankzinnig was. Hoewel ik een waanzinnig leuke week had gehad, was ik blij dat ik mijn katten weer snel zou kunnen zien, voelen, ruiken en knuffelen.

“Sarah zat prinsheerlijk alle voederbakken leeg te eten terwijl Nol in een klein hok opgesloten zat, weggekropen in het verste hoekje…”

Stressbestendig

We hadden met het pension afgesproken dat ik ze zaterdag voor zessen ‘s avonds zou komen ophalen, maar het opruimen van kamp duurde iets langer dan gepland. In de middag belde ik dan ook het pension op om door te geven dat we misschien iets later zouden komen, maar zéker voor zeven uur. ‘Dat is leuk, maar er is dan helemaal niemand. We sluiten op zaterdag om vier uur mevrouw, u zal ze voor die tijd moeten ophalen, of anders op zondagochtend vanaf tien uur.’
Ik begreep er niets van: ik had zes uur afgesproken, hoe kon er dan vanaf vier uur al niemand meer zijn? Ik vroeg de dame aan de telefoon om uitleg, maar die had ze niet. Ze wist ook niets van onze afspraak en de eigenaresse van het pension was niet aanwezig. Tien minuten lang heb ik de vrouw proberen overtuigen van mijn gelijk, maar niets hielp en uiteindelijk stortte ik in elkaar.

Nu moet u weten dat ik zeer stressbestendig ben, zolang het om záken gaat. Mijn huisdieren, mijn liefjes, mijn kindjes (!) zijn absoluut geen zaken en ik barstte in tranen uit. Raymond nam de telefoon over en maakte uiteindelijk, na veel bakkeleien, een afspraak voor de volgende ochtend acht uur stipt.

Aangekomen

Ik wás gekalmeerd toen we het pension inliepen, maar na één blik op mijn geliefde huisdieren schoot ik uit mijn slof. Sarah zat prinsheerlijk alle voederbakken leeg te eten terwijl Nol in een klein hok opgesloten zat, weggekropen in het verste hoekje. De aanblik brak mijn hart en ik foeterde heel wat af voordat Ray mij eindelijk rustig kreeg. Eenmaal thuisgekomen wogen we de katten: beiden waren ruim een kilo aangekomen in één week tijd. Het pension weigerde niet alleen een excuus te geven, maar stuurde ook nog een rekening na voor de extra overnachting.
Die dag werd het idee voor mijn vakantiedienst geboren en sindsdien verzorg ik huisdieren bij de mensen thuis wanneer zij dit om de een of andere reden niet zelf kunnen. Op vakantie gaan we niet meer en tijdens de zomerkampen ga ik om de dag naar huis voor de katten – de andere dagen worden opgevangen door mijn ouders en mijn vriendin.

Ik verdien niets met mijn werk, want ik ben een slechte zakenvrouw, maar het feit dat mensen op vakantie kunnen gaan en wéten dat hun huisdier in goede handen achterblijft is, in alle eerlijkheid, het mooiste salaris dat er is.