Stoffer – vervolg
We gingen op een speciale reis. Dat wist ik meteen, want voor de allereerste keer moest ik in een reismandje, terwijl ik normaal gesproken met tuigje om op schoot mocht zitten. Het was een rare ervaring, want in dat grote, brullende monster van haar zat ik opeens los in die mand en ik moet zeggen, ik miste het op schoot zitten toch best wel! Geen geknuffel of handen die mij aaiden tijdens de reis, nee, ik zat in een kille mand en het is dat zij tegen me sprak, anders zou je denken dat ik moederziel alleen was geweest.
Wachtkamer
Ik was dan ook best verbaasd dat wij gewoon naar de dierendokter gingen. Ik had toch gewoon op schoot kunnen zitten? Ik wist inmiddels heus wel dat er niks engs was aan die dierendokters, ze waren altijd heel lief voor me en zelfs de prikjes vond ik niet eng of erg. Vreemd…
Tijdens het wachten in de wachtkamer mocht ik uit de mand en ik wandelde even gezellig over de lange banken. Er was nog een poes in de wachtkamer, maar die moest in haar mandje blijven. Ik vroeg haar waarom ze niet gezellig naar buiten kwam, maar ze bromde alleen heel erg en zei, dat ik haar met rust moest laten. De deur ging open en ik werd in de lucht gezwiept. Blijkbaar waren wij eerder aan de beurt.
Droomloze slaap
Ik begreep alleen niet zo goed waarom we er dit keer waren. Al mijn entingen had ik al gehad en ik voelde me ook niet ziek of zo. Dus waarom ik nou weer een prik in mijn bil kreeg was mij een raadsel. Toen zei de dierendokter iets heel geks. Ze zei: ‘Om twaalf uur kun je haar weer ophalen, hoor!’ Ik wilde in paniek raken, want ik wilde niet opgehaald worden. Ik wilde meteen behandeld worden voor weet ik veel waarvoor, en wel meteen! En dan gewoon zoals altijd weer lekker terug naar huis! Was dit nou dat logeren waar Chicken het over had? Wat had ik verkeerd gedaan, waarom moest ik weg? Dit alles spookte door mijn hoofd, maar niet voor lang, want voor ik het wist was ik al diep in een droomloze slaap weggezakt.
Soezen
Ik lag nog lekker te soezen toen ik haar stem hoorde. Het is vast twaalf uur, wat dat ook moge zijn, dacht ik. Ik mag weer naar huis, joepie! Ik probeerde ‘hoi’ te zeggen, maar het lukte voor geen meter. Weer ging ik dat mandje in en ik voelde dat we het monster instapten. Prima, dacht ik, lekker naar huis, want ik voelde me inmiddels toch wel een beetje misselijk en tja, als je ziek bent wil je graag thuis zijn.
Dansen
Eenmaal thuis werd de mand opengemaakt. Ik stond op, voelde me nog meer misselijk en wilde snel een warm en zacht plekje opzoeken. Toen draaide opeens de hele wereld om me heen. Ik begreep er niets van, ik wilde naar links maar ik liep naar rechts. Het leek wel of het hele huis aan het dansen was, precies tegen de richting in waar ik heen wilde. Ik liep naar de keuken, maar kwam in het voorportaal terecht. Ik liep naar de trap om naar boven te gaan, maar opeens stond ik in de woonkamer. Uiteindelijk ben ik maar ergens gaan liggen. Ik werd zo onzeker van alle bewegingen dat ik me maar begon te wassen. En toen zag ik het.
“Mijn hele buik was kaal, en in plaats van haren zaten er opeens touwtjes! Wat belachelijk, dat sloeg echt nergens op…”
Draak
Mijn hele buik was kaal, en in plaats van haren zaten er opeens touwtjes! Wat belachelijk, dat sloeg echt nergens op. Een kat hoort geen touwtjes te hebben! Snel viste ik er eentje uit en legde hem naast de stoel. Ik begon gauw de tweede weg te halen, maar opeens zat ik weer in de mand en ja hoor, voor ik het wist waren we alweer bij de dierendokter. Die keek even naar mijn buik, noemde me ‘doerak’ en ‘draak’ en vaag voelde ik wat gefriemel bij dat touwtje. Bij thuiskomst bekeek ik de boel eens goed en zag dat er opeens metalen dingetjes zaten, daar waar ik het touwtje weggehaald had. Ik weet niet wat die dierendokter dacht, maar daar had ik dus al helemaal geen trek in. Ik heb ze er meteen allemaal uitgetrokken.
Paaseieren
Een uur later zaten we weer bij de dierendokter. Die schoot in de lach en noemde me uitzonderlijk. Toen kreeg ik een plastic kap om mijn nek. Nou, die had ik zo afgeworpen natuurlijk, maar helaas waren ze daar op berekend en werd de kap vastgemaakt aan mijn tuigje. Ik kreeg het kreng inderdaad niet meer af, en het laatste touwtje kon ik al helemaal niet meer weghalen op die manier. Uit protest ben ik toen niet meer gaan eten en drinken en de volgende dag was mijn zij zo bezorgd dat ze uiteindelijk de kap afdeed. Ik weigerde namelijk ook om op te staan en ze was bang dat het helemaal niet goed ging met mij.
Eenmaal die stomme kap af trok ik snel het laatste touwtje uit mijn buik en pas daarna ben ik gaan eten. Ze heeft nog gepraat door een of ander handvat en ik denk dat iemand daar doorheen terug sprak, maar de kap hoefde ik in ieder geval niet meer om en dat was mij maar al te best. Nu kon ik tenminste weer lekker de aarde uit de plant vissen, spelen met Chicken (die slaat telkens boos met zijn niet-bestaande poot naar mij en ik lach me een kriek elke keer), Doortje lekker opjagen en alle paaseieren uit de tak halen om te verstoppen in huis. Zowel hij als zij zijn dan uren bezig om ze weer terug te vinden. Ik vind het een groot succes, dat zouden meer katten moeten doen!
