Spaanse schonen

Tien katjes had ik nog toen ik de vorige column schreef. Inmiddels zijn er drie bij gekomen, allen van Spaanse afkomst. Vroeger wilde ik katjes die mij konden troosten, nu vang ik katjes op die troost nodig hebben. En deze Spaanse dieren hadden dat erg hard nodig.

Treurige ogen

Maritxu is een Baskische poes met temperament. Haar naam heeft een negatieve betekenis, daarom noem ik haar Marietje of, als ze kribbig is, Miss ETA. Ze is niet vaak kribbig; ze heeft alleen een duidelijke eigen wil. Dat is haar Oosterse afkomst, die zich niet verloochent, en ik vind dat alleen maar leuk.

Marie heeft treurige ogen, alsof ze veel heeft meegemaakt. En dat heeft ze ook; mensen uit landen rond het Middellandse Zeegebied gaan niet erg liefdevol met dieren om. Katten zijn speelballen om te martelen of om te laten verhongeren. Ook vergiftiging is schering en inslag.

Bilbao

Marietje zat met haar kittens in een dodingsstation in Bilbao, wachtend op haar dood. Ze was uitgemergeld mager en haar kittens waren ernstig verzwakt door niesziekte en verhongering. Drie van de zes kittens overleden nadat ze gered waren. Marietje heeft maanden in een gastgezin gewoond; niemand wilde een kat met gebruiksaanwijzing. Want Marie zou niet makkelijk zijn. Ze is goed behandeld in het pleeggezin; ze heeft haar vertrouwen in mensen wel teruggekregen, maar zou nog altijd moeilijk zijn met sommige soortgenoten, en met kinderen.

Zij is hier nu alweer ruim een maand en zij had de eerste weken duidelijk heimwee. Ze lag wat eenzaam om zich heen te kijken en miste het meest van alles het blikvoer, dat zij in het gastgezin twee keer daags kreeg. Hier kan dat niet; als ik blikvoer geef, krijgen de katten diarree, dus het was voor Marie een harde afkickperiode. Telkens als de koelkast openging, schreeuwde ze moord en brand, want wie weet, kreeg ze toch blikvoer. Ze is dol op het uitlikken van alles wat maar met eten te maken heeft, dus af en toe laat ik ‘per ongeluk’ een snipper vlees of een sliertje macaroni vallen.

Hoofdmassage

Ze was koppig; ze is drie weken in hongerstaking geweest, want brokken in plaats van blikvoer, dat pikte ze niet. Toen ze echt te veel af ging vallen, heb ik een beetje blikvoer door de brokken gemengd en daar trapte ze in – sindsdien eet ze brok en komt weer goed bij. Haar treurige ogen kijken me zacht en vriendelijk aan, ze laat zich knuffelen en kroelen, maar nog altijd is ze solitair. Dat mag, dat is haar goed recht. Af en toe slaapt ze bij mij en geeft me dan een gratis hoofdmassage, compleet met haarbijterij, waarbij ze grommend spint van plezier. Gouden momenten zijn dat, als ze me zo vertrouwt! En niet makkelijk? Ze is stukken makkelijker dan veel van mijn katten, ondanks haar rugzak met leed. Als je tenminste de moeite neemt om haar te begrijpen.

Twee weken geleden kwam er een melding dat er op Gran Canaria, waar Apollo ook vandaan komt, twee kittens in opvang zaten waarmee gevoetbald was. Ze waren danig toegetakeld, vooral het poesje, dat door de mishandelingen een oogje moest missen. De katjes moesten doorgeplaatst worden naar Duitsland of Nederland, maar er zijn te weinig opvangadressen. Bovendien vallen mensen meer voor zielige honden, waardoor deze diertjes weinig kans hadden op een gouden mandje.

“Elian blijkt kampioen gordijnklimmen te zijn, terwijl Aina zich het liefst helemaal in een quilt of een deken wikkelt…”

Elian en Aina

De jonge vrouw die twee keer op Gran Canaria had geholpen, wilde dit duo graag een kans geven, maar ze wist niet of ze hen van haar ouders mocht houden. Natuurlijk waren ze hier welkom als dat niet mocht. We hadden het goed ingeschat; de ouders durfden het niet aan, uit angst dat er dan een stroom van zielige dieren zou arriveren, dus ze zeiden op voorhand nee.
Zo kwamen ze hier, rechtstreeks vanuit Gran Canaria. Elian en Aina, twee Oosterse katjes die zich ondanks het gemis van een oogje, en ondanks de mishandelingen die ze hadden ondergaan, binnen drie dagen in de groep settelden en spelend en kroelend door het leven gaan.

Een liefdevol leven, waar ze recht op hebben. Elian blijkt kampioen gordijnklimmen te zijn, terwijl Aina zich het liefst helemaal in een quilt of een deken wikkelt, zodat ik telkens even moet voelen of ik veilig kan gaan liggen.

Ze hebben een peetmoeder, deze twee kleintjes, en ze hebben geluk met deze peetmoeder, die zich hun lot aantrok en ze naar Nederland liet komen. Het is verbazingwekkend hoeveel veerkracht deze diertjes hebben! Aina is nergens bang voor en vindt iedereen lief. Elian moet, als echte kater-in-spé, regelmatig even grommen tegen elke kat die langskomt, om er even later spelend op te duiken. Hij is soms alleen wat angstig als ik te hard met een schoen over de vloer schuif.

Ik geniet van dit heerlijke ongecompliceerde duo, maar ook van de zachte blik en de overgave van Maritxu. Net als alle anderen met een trauma, neemt dit trauma snel af en ontwikkelen zij zich tot normale katten met hun eigen temperament en hun eigen kattenstreken. Wat kan een mens zich meer wensen dan deze dieren om zich heen?

Fijn leven

Wat kunnen deze dieren zich meer wensen? Dat wij ons om hen bekommeren, hen opvangen vanuit die wrede gebieden waar een kat erger dan een beest behandeld wordt. In Turkije is een opvang, waar katten nog goed verzorgd worden, net als op Gran Canaria, en ook in Griekenland doen vrijwilligers hun best. Alleen moeten al die kansloze dieren wel een thuis vinden – een thuis wat daar niet te vinden is. Daarom is mijn groep gegroeid, omdat ik juist kansloze dieren een kans op een fijn en goed leven wil geven. Ja, ook hier is leed en verwaarlozing, en puilen de asiels uit, maar hier krijgen de dieren wel te eten en worden niet gevangen en zonder eten ondergebracht in dodingsstations.

Wij, kattenliefhebbers, kunnen de wereld een beetje verbeteren door te denken aan deze katten en aan de vele, vele asielkatten. Als wij deze dieren een thuis geven, lost dat het probleem niet op, maar worden er toch een paar gelukkig – iets, waar elk dier recht op heeft.