Smulpaapjes

Vijf augustus en een zwoele doordeweekse woensdagavond, zat ik een beetje verloren te luisteren naar het gesmak van mijn viervoeters die enthousiast gebogen stonden over de restjes erwtjes en worteltjes met worst, toen mijn Dextertje, zwaar belast met de taak zijn portie te verdedigen tot het besef kwam dat zijn buikje meer dan rond genoeg gegeten was. Felix, die dit manoeuvre aanzag als een duidelijke oeverwinning van zijn gedrevenheid om zoveel mogelijk in zo kort mogelijke tijd af te snoepen van zijn broertjes, stortte zich glunderend op diens laatste hap. Jasper daarentegen, duidelijk vermoeid van de inspanningen die hij geleverd had om zijn bordje voor zich te houden – en dit op zijn leeftijd – verlangde niet meer dan een slaperige waspartij op de plaats waar hij zich bevond en rolde naast zijn bord op zijn flank, om met zichtbaar laatste kracht zijn pels schoon te maken. Felix trok zich van zijn altijd brandschone broertje niets aan en wandelde er gewoon over, om zich er toch maar van te vergewissen dat ook dat bordje helemaal schoon gelekt was. En ik, ik zat daar gewoon schandaleus te genieten van mijn mannetjes capriolen met een domme grijns op mijn gezicht.

Langzame knabbelaar

De enige die ik een beetje oppaste was Tobias, want dat was zo een langzame knabbelaar dat het arme schaap zonder toezicht amper twee beten zou binnenhebben voor de anderen al klaar waren en hij langs alle zijden beslopen zou worden. Dus Tobiasjes portie viel mee onder mijn waakzaam oog om de duts zijn maaltijd van tussen de tandjes van ongerechtigheid te houden in dit geval.

Het psychologisch voordeel slaat in dit geval duidelijk mijn kant uit, wanneer hun liefde voor mij, gevoed door honger, geuit wordt in tedere streelbewegingen die mijn benen en neus mogen ondergaan.
Nog enkele minuten later nestel ik mij in de zetel en volg mijn lievelingen met slome oogbewegingen, vervuld van stiekem genot. ondertussen martel ik schuldbewust een sigaretje terwijl ik mezelf voor de duizendste keer beloof snel te stoppen met dit gezondheidsondermijnend tijdverdrijf voor ik aan de afwas begin.

Charcuterie

Na de uitbuikpauze sleep ik mezelf plichtbewust uit de zetel om het aanrecht gaan op te schonen, dartelend gevolgd door de twee kleintjes die dol zijn mensjes die naar de keuken trekken. Er moest zowaar maar eens iets uit de frigo vallen of beter. Geloof het of niet, hun ingeving was juist. De vuilzak moest nog gevuld worden en ik besloot de toer van de frigo te doen om bakjes van de charcuterie mee af te wassen. Ze hadden geluk, er waren nog twee sneetjes hesp, een sneetje filet de saxe en twee sneetjes kippenwit dat bijna de moeite niet was om nog een dag bij te houden, gezien ik de dag daarna toch boodschappen zou doen. En aangezien de laatste maaltijd van dag er ook alweer opzat, vond ik het logisch al dat lekkers aan de troetels te geven.

Morgen was er immers allemaal vers, en dan konden al die papiertjes en het doosje nog mee de vuilzak in. Tobiasje, die instinctief lijkt te weten dat hij dit voedsel niet kan verteren kwam zelfs niet uit zijn zeteltje om te komen kijken. Ach, de schat staat op een erg specifiek brokjesregime maar blijkt daar zelf weinig problemen van te maken. Hij krijgt later van mij altijd enkele brokjes uit de hand als toetje.

“Ach, de schat staat op een erg specifiek brokjesregime maar blijkt daar zelf weinig problemen van te maken…”

Witte billen

Ik besloot het kippenwit aan Jasper te geven, want die lust geen gekookte hesp en de rest onder de twee kleintjes te verdelen. Maar dat was buiten de kleine Felix gerekend, die wilde het natuurlijk weer allemaal, de snoeper. Zijn feilloze reukorgaan had hem bewezen dat er nog iets anders te bikken viel dan hij in zijn toetjesbord vond en liet er zowaar even zijn kommetje voor staan om even op verkenning te gaan. Wat niet erg slim was natuurlijk met een Dextertje die redelijk snel zijn hapje naar binnen werkte. Maar er was geen houden aan, Felix trok naar Jasper in de hoop wat kippenwit af te smeken. Jasper draaide zijn witte billen naar zijn minibroer en smulde luid smakronkend verder.

Schoefelen

Felixje wilde kip en was niet van plan het zomaar op te geven. Hij zag die kip best zitten, maar Jasper zag hem niet staan… ocharme. En hij deed nog zo zijn best om zijn charmantste priepje boven te halen en de mooiste krul in zijn staart te draaien terwijl hij bijna perfecte achten liep naast zijn broer en dienst flanken niet mis te verstaan kopjes gaf. Maar Jasper gaf geen krimp. Toen hij eindelijk de kans kreeg zijn neus in het kommetje te duwen kwam hij tot de constatatie dat er enkel nog twee snippers inlagen die vantussen Jaspers tanden gevallen waren. Het leek even of hij sip keek tot ik opeens zijn euro zag vallen dat hij ook een bord had met lekkers in. In een flits schoot hij zich die richting uit, waardoor Dexter even opschrok, want die was natuurlijk al vast begonnen aan Felix portie. Ha ja: ‘afgegaan is plaats vergaan,’ dacht die natuurlijk en wie kon het hem kwalijk nemen. Gelukkig had Felix nog enkele happen die hij kon redden voor hij mij met een zielige blik bekeek. Met gefakete stem berispte ik hem. ‘Ach bieke toch, zie nu wat er van komt als je nooit blij bent met wat er in jouw bordje ligt? Poesjes die in hun eigen bordje smullen die hebben meer hé. Schoefelen is nooit goed, zie je nu waarom? Kleine poesjes moeten toch veel leren hé liefje…

Padre familias

Nog even later trok ik naar de huiskamer om de padre familias een vijftal brokjes van zijn dieetvoeding uit de hand te laten snoepen. Dessert op bed, plachte ik het te noemen. En omdat ik in een plaagmodus vertoefde legde ik zo om de halve meter een klein brokje neer richting zijn bordje, net als Hans en Grietje, om daar nog een vijftal brokjes in te leggen. Nu is mijn Tobiasje altijd al een dankbare kater geweest. Nadat hij een minuutje later likkebaardend vertelde hoe lekker het wel weer geweest was, doken er achter zijn rug drie gesnorde snoeten in zijn kommetje, waardoor dat natuurlijk met kletterend geluid omsloeg. Met piepende bandjes liepen ze elkaar bijna omver om zich in de veiligheid van de slaapkamer onder te brengen…behalve Tobias dan. Die zat met geperfectioneerde vaardigheid en warme glimlach te kijken hoe zijn kinderen het weer uithingen.

Als een goede verstaander kroelde ik hem lieflijk tussen de oren en werd op mijn beurt getrakteerd op zijn warme glimlach en een diepe zucht die van een verre reis leek terug te komen. Wij oudjes beleven heel wat met onze kroost hoor.