Hitsige februarimaand

Het was zover, de verpersoonlijking van menig romantica diende zich aan in de vorm van een sexy uitziende chocoladebruine halflangharige dame met pluimstaart en een witte staartloze soortgenoot. En dit allemaal onder mijn slaapkamervenster ter ere van mijn twee salontijgers. Nooit gedacht dat een kat baksteen overschrijdende charmes kon botvieren op argeloze voorbij wandelaarsters, wijl de ramen dicht en gesloten waren.

Parlofoon

Het tegendeel bleek weer eens bewezen. Hoe ze het doen weet ik niet, maar elk jaar opnieuw, tijdens de hitsige februarimaand bij katten, zijn er gegadigden die zich aanbieden op de meest poezelige manieren. Nu is het wel zo dat mijn katers natuurlijk de knapste katers uit de straat en verre omstreken zijn, maar als je er bij bedenkt dat ze nooit buitenkomen, dan liggen de kaarten toch wel even anders. Het buitenspelig karakter bij mijn beestjes heeft een beperking tot een vensteropening met stalen vliegenhor die langs de buitenzijde is bevestigd. Ook wonen zij (met mij) op een eerste verdieping en tot de dag van vandaag is er nog geen kat in geslaagd zich langs de bel of de parlofoon aan te kondigen.

Maar ik dwaal af. Dus vandaag, met nieuwjaar achter de kiezen en Sint Valentijn in het vooruitzicht, ben ik weer eens niet de enige in huis die bulkt van de charmes ten opzicht ven het andere geslacht. Zoveel is gebleken. De mooie chocoladebruine poes die wel erg zwierig met haar staartje werkt heeft duidelijk het hart van mijn Tobiasje geraakt. Met geen brekkie of sliert verse bieslook is hij af te leiden wanneer zijn lodderig oog haar défilé ontwaard heeft en geloof me, het is normaal erg moeilijk om rustig bieslook te wassen met een Tobiasje in huis. Daarmee lok je hem in geval van nood zelfs uit zijn grootste schuilplaats.

Jasper, zijn broer, is met de tegenwoordige fixatie van streepjesmans niet zo heel erg opgezet. Niet dat hij zijn broer de liefde niet gunt maar, om zijn geliefde te bekijken heeft Tobias besloten de uitkijkpost van Jasper in te nemen. Dit onder vanzelfsprekend verzet van Jasper natuurlijk, die zijn lievelingsplekje niet zomaar afstaat. Hoe zou je zelf zijn.

Schijnbraaf

Zo komt het dus dat ik al enkele keren thuisgekomen ben en dat de plukken pels me echt tegemoet kwamen. Letterlijk dan. En dit kwam niet door een gebrek aan stofzuigen, dit gebeurt namelijk dagelijks. De vreselijke gevolgen van twee tieners die elkaar in de haren vlogen waren bijna niet te overzien. En ik kan je gerust zeggen, haren hebben ze, de ene al meer en langer dan de andere. Het viel zelfs eens voor dat Jasper, die helemaal wit is, met een pluk streepjespels tussen de tanden, schijnbraaf op zijn prot zat te kijken toen ik binnenkwam. Net twee engeltjes die op hun baasje wachten. Moest er geen pels als gestrooid voor mijn voeten gelegen hebben en ik de pluk Tobias niet van tussen jaspers tanden zag lachen en een frutsel sneeuwwitte pels van tussen gestreepte tenen zien piepen, dan was ik er zo ingetuind. Echt waar.

Groot is dus steeds mijn verbazing dan wanneer ik de knulletjes later (lees: 5 minuten) broederlijk naast elkaar uit één bord zie eten, terwijl ze toch echt wel hun eigen bordje hebben, wanneer we onze verwelkomingsrituelen achter de rug hebben en ik hun bordjes vul. Dit is voor mij ook het ideale moment en een gemakkelijke manier om hen langs voor en langs achter te bekijken en aan een intens wondonderzoek te onderwerpen.

Hoe groot steeds mijn verwondering wanneer ik tot de conclusie kom dat de schade zich meestal schijnt te beperken tot een kale plek links of rechts en een minimum aan bloedverlies. Dit is trouwens ook een van de doorslaggevende argumenten die ik aanhaal om mijn besluit, om tweewekelijks hun nageltjes aan een manicure te onderwerpen (lees: de scherpe puntjes afknippen). Zij laten het goed toe en het beperkt grote wonden.

“Zo komt het dus dat ik al enkele keren thuisgekomen ben en dat de plukken pels me echt tegemoet kwamen…”

Platonische liefde

In elk geval, wanneer de buikjes rond en de dutjes gepleegd zijn na hun maaltijd, trekt streepjesmans naar de uitkijkpost, zijnde een draaiende cd-kast, om zijn lievelingspoesje van dienst te bewonderen.
Ik bewonder hem, echt waar. Hij is de verpersoonlijking van ultieme overgave voor een platonische liefde. Zij is er nog niet in geslaagd de weg naar het plat dak van de buren te vinden om hem van de andere zijde van het venster te komen bekijken. Waar ik niet echt triest om ben, want ik vind het schattig maar tegelijkertijd ook wel een beetje zielig.
En ik ken mezelf, ik zou haar maar wat vlug binnenlaten om haar bink een bezoekje te laten brengen. Maar dat zou niet in goede aarde vallen bij broermans denk ik en, wie wil er nou ook pottenkijkers…

Raamtrappelende blaf

Ik ben al lang blij dat hij niet staat te huilen als een wolf tegen het raam met zo een blik van… met de bedoeling het open te kijken, u herkent dat wel. Neen, mijn Tobiasje is namelijk een echte binnenhuispoes, hij heeft dat nooit gedaan. Hij is hier ooit binnengedragen toen hij amper 4 weken oud was en is sindsdien nooit meer buiten geweest, behalve dan in een reismand, richting dokter. Dus alles wat zich afspeelt achter de veiligheid van de vensterbank wordt aanschouwd als onveilig, relatief gevaarlijk, en vooral te vermijden. Wel gemakkelijk voor mij hoor. Deze raamtrappelende blaf en huilbewegingen spaart hij trouwens op voor binnen sukkelende vlieginsecten die door de mazen van de hor glippen.

Witje zonder staart

U begrijpt, wanneer de kater dus niet naar de kattin komt zal de kattin moeten naar de kater komen. En ongelooflijk, hij flikt het nog ook. Zijn streepjes zijn gekend tot ver buiten de straatgrenzen en zijn looks spreken boekdelen. Niet te verwonderen dat de dametjes er door gecharmeerd raken natuurlijk.
Kindjes zullen er wel nooit van komen, maar de sfeer is er duidelijk wel. Benieuwd wanneer witje zonder staart nog eens langskomt. Die heeft namelijk dat plat dak van de buren wel gevonden sinds vorige week, maar blijft nog steeds op veilige afstand zitten kijken. Met een gefixeerde blik, dat wel.

En Jasper kijkt even hard naar haar terug van op zijn uitkijktoren, wanneer die niet ingenomen is. En ik? Ik geniet van al die capriolen en vergeet voor de zoveelste keer dat ik eigenlijk naar mijn geliefde feuilleton aan het kijken was en besef ineens weer dat ik de plot gemist heb. Dat wordt weer terugspoelen met die video.

Ach, ze zijn ook zo schattig hé.