Oidypoes-complex

Ze kwam samen met haar broer en zus binnen in augustus 2003, een prachtig blauw-creme kitten. Ik was bij de letter O en had al voorpret: als er een geschikt dier bij zat, kon ik eindelijk een katje Oidy noemen. Dan had ik mijn eigen Oidypoes-complex! Ze was de leidster van het trio. Ze keek me woedend en minachtend aan, dus de naam paste precies bij haar. Haar zusje was ook bang maar niet woedend, dus die kreeg de naam Otje vanwege haar wat lievere, verlegen uitstraling. Broer Oezie durfde net als Otje helemaal niets. Samen zaten ze achter hun stoere zus, ineengedoken achterin in de bench.

Gedumpt

Ze waren gedumpt toen ze een week of vijf oud waren, in de tuin bij iemand die een kattenren had. Die heeft weken haar best gedaan om ze met eten te lokken en hen uiteindelijk te vangen. Daar zaten ze, in de ren, doodsbang. Ze mailde mij met de vraag hoe we hen het leven aangenamer konden maken totdat ze zover waren dat ze hier naartoe vervoerd konden worden. Dat kon door een bench in de ren te zetten: de ren was te groot, waardoor ze angstiger werden. De vindster kreeg ze met heel veel geduld zover dat ze een snoepje aten waar zij bij was. Ze kon zelfs ineengedoken naast ze in de bench zitten.

Eenmaal hier gearriveerd, moesten we van voren af aan beginnen: het vangen en het transport had hen weer even angstig gemaakt als toen ze net gevonden waren.

Zo kwamen ze hier en Oidy wierp zich op als beschermer van haar broer en zus. Ook hier kregen ze snoepjes, maar ze vertikten het om die op te eten zolang Oidy de wacht hield. Ik weet zeker dat ze het hen verbood. Als Oidy een middelvinger had gehad, zou ze die permanent opsteken naar elk mens dat haar pad kruiste. Toch wenden ze aan ons, heel langzaam en geleidelijk.

Socialisatie

We lieten ze uit de bench in de (vergeefse) hoop dat ze socialer zouden worden. Na wekenlange verstoppartijen kwamen ze dan eindelijk binnen eten, strak tegen Ziggy aan. Ziggy is de beschermer van alle kittens en helemaal van de schuwe dieren; soms kan hij amper lopen vanwege de aan hem vastgekleefde schuwe dieren.

Elke avond was er het snoepritueel en heel langzaam maar zeker groeide Oezie wat onder de invloed van zijn boze zus uit. Hij durfde als eerste een snoepje uit mijn hand te eten, hij durfde zelfs op mijn been te komen om een snoepje te bemachtigen. Otje bleef bang en verlegen en nam geen snoepje aan.

Met Oidy begon ik een spel: het eerste snoepje mocht ze van de vloer opeten, het tweede moest ze uit mijn hand eten en voor het derde moest ze een aai incasseren. Dat laatste vertikte ze – zacht mauwend keek ze me boos en wanhopig aan, maar ze waagde de sprong niet. Ze liet het snoepje liggen, hoe graag ze het ook wilde hebben.

“Het was geweldig dat zij begon te spelen in mijn bijzijn. Ik genoot van haar prachtige stippenbuik en haar mooie uiterlijk en had ontzag voor haar onverzettelijke karakter…”

Ontspannen

De winter kwam en de katjes waren meer en meer in de woonkamer. Het was een ontroerend moment toen Oidy ontspannen in de kamer lag te slapen, vlakbij mij in een holletje van de krabpaal. Het was geweldig dat zij begon te spelen in mijn bijzijn. Ik genoot van haar prachtige stippenbuik en haar mooie uiterlijk en had ontzag voor haar onverzettelijke karakter: ik moet jou niet, mens! In het voorjaar was er iemand bij wie zij haar schuwe zelf mocht zijn, dus we spraken af dat zij direct na sterilisatie geplaatst zou worden. Maar dan moest ik haar wel eerst vangen. Oidy was slim: iedereen tuinde in de lekkere hap in een kooi, maar zij niet.

De weken verstreken en Oidy bleek niet te vangen. De nieuwe bazin zou binnen een paar maanden verhuizen en dat zou een probleem opleveren als we Oidy dan toch hadden kunnen plaatsen: hoe zou zij haar ooit kunnen vangen? We besloten dus van plaatsing af te zien. Stiekem was ik daar blij om want ik waardeerde dat eigenzinnige karakter wel.

Een jaartje verder

Ruim een jaar zijn ze nu hier. Oezie is gecastreerd – hij trapte wél in de lekkere hap die in de vangkooi stond. Toen hij onder narcose was, heb ik hem geaaid en geknuffeld en dat heeft hij me nog steeds niet vergeven. Otje houdt me nog altijd scherp in de gaten met haar verlegen blik. Oidy steekt nog elke dag figuurlijk haar middelvinger naar me op. Als ik tegen haar praat, kijkt ze me met haar prachtige groene ogen minachtend aan en let op elke beweging die ik maak.

Eén keer heb ik haar geaaid, per ongeluk. Ik liep langs haar heen en aaide haar gedachteloos in het voorbijgaan zoals ik dat met alle katten zo vaak doe. Dat was dom, heel dom. Oidy vergeeft het me nooit. Ze heeft er waarschijnlijk een complex aan overgehouden.

Ik heb me vaak afgevraagd wat er met ze gebeurd is in die eerste weken van hun leven. Waarom was Oidy de leider, waarvoor beschermde ze haar broer en zus? Ze doet dat nu niet meer. Ze leeft haar leven en lijkt tevreden hier. Soms denk ik dat ze het leuk vindt dat ik zo veel en vaak over haar nadenk. Ze gunt mij mijn Oidypoes-complex van harte. Dat mag. Ze mag zijn wie ze is en ik hoop nog jaren van haar te genieten. Ik ben namelijk dol op deze geweldige poes.