Klussen, metamorfosen en gunstelingen
Terwijl het grootste deel van de bevolking druk bezig was om de thuisblijvers te vergasten op wilde strandverhalen na een hopelijk zonnige vakantie, was het in huize Luypaert tijd voor een algemene opknapbeurt. Wat zoveel wilde zeggen dat er ettelijke nachten bedorven zouden worden door een indringende verfgeur en meer. Gelukkig had ik helpers genoeg, al deden die mij in sommige schaarse rusturen, badend in het angstzweet wakker worden omdat die dartele viervoeters al pootje helpend voor best veel retouchewerk zorgden.
Felix bijvoorbeeld, vond niets leukers dan op de bij elkaar gestapelde meubelen te kruipen en zo een speurtocht te ondernemen die hem enkele keren in een hachelijke situatie brachten.
Jasper heeft flink geholpen met verven en dat is te zien aan zijn anders zo hagelwitte pelsje. Er was maar een flink en rustig helpertje en dat was Dexter, die raar maar waar, steevast binnen een straal van twee meter lag te kijken naar wat er allemaal gebeurde met zijn huisje. Het leek er soms op of hij met een vage glimlach zijn goedkeuring gaf. Dat heeft ie vast van zijn Tobiasbroer geleerd. Tobias die onder het geheel redelijk stoïcijns bleef tot de klok half elf ’s avonds sloeg.
Met een vleugje bitterheid moet ik toegeven dat enkele op het oog simpele klusjes uitdraaiden op een drastische renovatie die zich opdrong. Zo bleek de vloer gebarsten onder de convector en de boekenkast en was er dat akkefietje van de installatie van nieuwe verwarmingsmodulen. Ah ja, en dat ‘kleine’ opvulwerkje waar er bij de plaatsing van de nieuwe waterboiler twee tiegen door de muur geknald waren. En dan laat een mens dat door gespecialiseerde mensen plaatsen, phoeh…
Maar zoals ik al zei, gelukkig had ik mijn snoezige dagloners die het geheel meer dan draaglijk maakten. Op een moment stond ik zelfs boven op mijn ladder het plafond te verven toen ik iets zachts naast me omhoog voelde klimmen. Inderdaad, Felix vond dat het hoog tijd werd om zijn neusje op die verse plafondfeiten te drukken. Omdat ik natuurlijk net mijn rol in de verfemmer gedopt had en niet stante pede kon ophouden besloot hij maar om onder mijn buik heen naar boven toe te kruipen tot hij via de verfemmerplank op mijn schouder te sniepen. Heel gemakkelijk verven is dat zo, dat moet ik toegeven. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik drie rolbeurten later met rol en poes van de ladder klauterde om smurfmansje in veiligheid te brengen. Hij besloot dan maar het vervend voetvolk te controleren en nam die taak erg serieus op. Al had hij soms wel op zijn minst de schijn kunnen ophouden een beetje meer onder de indruk te zijn van onze kunstige verftalenten. De bewijzen zijn er immers, zijn zwarte pelsje schittert onder strategisch gevallen zonnestraalgele stipjes.
Tegen de avond kwamen de oudsten weer in actie. Na een verkwikkend dutje, ver weg van al die bedrijvigheid, trok Jasper op speurtocht en zijn oogjes schitterden van opwinding. Hij begon met het kopjes geven aan alle zichtbare –droge- rekwisieten. De schat had dan ook veel te controleren en af te snuffelen, want elke dag werden de meubelen weer naar een andere kant verschoven. Zo gaat dat immers als je verfrist wijl je spullen nog in huis zijn. Tobias deed het rustiger aan en bewees maar weer eens dat hij hier de heer des huizes is. In elk geval, de poesjes prakkiseerden duidelijk voor en na over onze nieuwe look, eens al het stoffige werk voorbij leek.
Ondertussen begint alles weer stilaan op zijn plaats te staan en dat is maar goed ook. Want Jasper werd gisteren als woordvoerder aangeduid om het algemene ongenoegen van onze huisbevolking te uiten dat deze rompslomp, ondanks het nieuwe jasje, nu wel lang genoeg geduurd heeft. Het is nu maar te hopen dat de kleur hen ook aanstaat, of we kunnen nog eens opnieuw beginnen… want al bij al hebben zij hier de sociale macht in handen.
