Klimmen

Luna kan klimmen. Onlangs geleerd. Ze heeft nu ongeveer 6 jaar de tijd gehad om de kunst te leren, maar het resultaat is er wel naar. Op de schutting is al een spoor te zien van enthousiast klimmende kattenpoten en het schattige wilgje in onze tuin verliest stukje bij beetje zijn mooie bast.

Schutting

Het was ook wel een beetje raar, een kat die niet kan klimmen. Op een mooie dag, toen Luna en Siepie in de tuin vertoefden, besloot Siep dat die tuin van ons wel aardig was, maar daarbuiten is het natuurlijk altijd interessanter.

Ze ging voor de schutting zitten, rommelde wat met de achterpoten en sprong op de eerste plank. Handig klom ze verder omhoog en via de rand was ze opeens uit het zicht verdwenen. Luna stokte midden in een wasbeurt, zette grote ogen op en heeft een half uur onder de schutting op en neer gelopen om te bekijken waar Siep in godsnaam gebleven was. Ze zette 1 poot op de eerste rand, maar verder dan dat kwam ze niet.

Na die keer hield ze Siepie nauwlettend in de gaten als die de schutting op klom. Kijken, aanzetten, springen en verder klimmen… ah ja, zo moest ’t. Maar zodra Siep uit het zicht was, ging Luna vertwijfeld rondlopen. Pootje op de rand, pootje eraf, omhoog kijken, mauwen. Met een ietwat dommige blik liet ze zich maar weer in een van de tuinstoelen zakken en keek ons dan aan van: ‘Ah joh, ik hoef helemaal niet weg hier. Als ik wil klim ik die schutting zo op, niks aan de hand’.

“Met grote verschrikte ogen keek ze van de boom naast de schuur naar de grond en weer terug. Ze kon het zelf ook niet helemaal geloven…”

Eerste shock

Wij wisten dat dat niet zo was, maar goed, wat doe je eraan? Ik kon haar slechts de schutting op tillen. Nee, het was gewoon zo: Luna kon niet klimmen.
Tot vorige week. Ik keek uit het raam en daar zat Luna op het dak van de schuur. Met grote verschrikte ogen keek ze van de boom naast de schuur naar de grond en weer terug. Ze kon het zelf ook niet helemaal geloven. Toen de eerste shock weg was, klom ze weer naar beneden en toen was het hek van de dam. Siepie zat onderaan de boom tevreden toe te kijken (ik weet ook zeker dat zij het Luna heeft geleerd) hoe Luna steeds maar weer in en uit de boom klom. Luna rende over de schuur, via de schuur naar de schutting, van de schutting weer naar de grond en weer omhoog. Aan het einde van de middag liet ze haar uitgeputte lijf voldaan in haar mandje zakken.

Stoer

Van de schutting kom je makkelijk in de tuin van de buren en die hebben geen tuinpoort, dus Luna heeft inmiddels ook de straat aan de voorkant van ons huis ontdekt. Die straat is al lang vóór Luna’s komst verdeeld onder de buurtkatten en het stukje voor ons huis is het bezit van de zwart- en grijs-witte katten van de buren. Siepie wordt er inmiddels gedoogd, maar Luna moet zichzelf nog bewijzen. En vooralsnog is daar niks van terechtgekomen.

Ik vond haar gisteravond onder een struik, helemaal aan het einde van de straat. De zwart-witte en de grijs-witte lagen voor de struik. De grijze was al in slaap gevallen en de zwarte was zich aan het wassen. Luna zat met dikke vacht en hard blazend onder de struik stoer te doen, maar eigenlijk was ze natuurlijk doodsbang. De buurkatten hadden haar helemaal tot hier gedreven en ze had de strijd verloren. Het klimmen kwam weer goed van pas, want ze wist niet hoe snel ze via mijn broek omhoog in mijn armen moest klauteren. Veilig beschermd liepen we langs de kattenmonsters weer naar huis, waar ze spontaan Siepie een kopje gaf.

Op dit moment houdt ze het raam aan de voorkant nauwlettend in de gaten. Ik ben benieuwd wanneer ze weer hersteld is van de schrik, zodat ze de klim over de schutting weer durft te wagen. Misschien moet ze Siepie vaker een kopje geven. Vriendinnen worden met de kat die jouw nieuw verworven kunstje al lang onder de knie had, kun je er goed bij hebben in de strijd om jouw eigen stukje straat.

Siepie is net weer door de deur naar buiten gegaan en rent regelrecht op de schutting af. Luna kijkt haar met grote ogen na, maar blijft veilig zitten waar ze zit.

Morgen, dan durft ze weer.