Jasper Stuntmans

Jasper is het soort elegante kater die, eens hij zich iets in het hoofd gehaald heeft daar niet meer vanaf stapt. Daar is zijn witte trots te langharig voor. Zo zat hij op een avond, een beetje onwennig van de drukte na de dag met veel verhuizend sleepgewoel op zijn toren, afwegend te kijken naar de wandkast die er opeens erg aantrekkelijk uitzag om eens bovenop te springen. Helaas waren zijn springpootjes daar niet klaar voor. Toch was het overduidelijk dat zijn nieuwsgierigheid het van de afweging zou winnen, dat was enkel een kwestie van tijd.

Springpoterig

Bang dat hij achter die kast zou duikelen en zich zou bezeren enerzijds, en het feit dat ik meer armen en macht nodig heb om heel dat spel van tussen de muren te trekken dan ik zelf bezit, deed mij besluiten zijn spiontoren nog maar een half metertje verder van het gevaar weg te trekken. Toch gaf hij niet op en ik durfde hem niet te confronteren met zijn springpoterige tekortkoming, uit angst zijn zelfvertrouwen aan te tasten. (hij is soms een beetje overgevoelig hé en dan loopt ie daarna te kneuten.)

Ondertussen huppelde Felix ongegeneerd al pronkend van het ene opstakel naar het andere. Die had dan weer springveren in zijn lenige lijfje en voor hem was geen verleiding weerstaanbaar genoeg om er niet aan toe te geven. Jasper die natuurlijk niet wilde onderdoen voor zijn jongste broertje werd er enkel meer gedreven van. Het uitdagende getrippel van Felix’ nageltjes op alle hogere sferen in huis, hielp daar ook niet echt aan.

Kattentoren

Toen het geluid van de wasmachine aangaf dat er weer wat te werken viel, ging ik even later verder met mijn dagelijkse bezigheden tot ik opgeschrikt werd door een verschrikkelijk geroeffel, gevolgd door een vreselijk schuifgeluid dat eindigde met een boenk waar je haren ten berge van stonden. In paniek liet ik alles vallen en vloog de huiskamer in waar ik aangekeken werd door zes wilde oogjes en dikke staarten. Mijn witte staartje mankeerde en haast meteen registreerden mijn hersenen wat er voorgevallen was.

Ja hoor, even later scheurde een zielige maar luide paniekmiauw de luchten van huize Luypaert. Jasper was achter de kast getuimeld. Hoe hij daar in Godsnaam toch opgeraakt was, is mij nog steeds een raadsel, maar het geluid dat hij voorbracht, voorspelde in elk geval niet veel goeds. Meteen schoot ik in alarmfase drie en begon wild de kattentoren verder weg te trekken. Als een weerlicht trok ik alle mappen van de plank en alles uit die kast dat maar een beetje gewicht had om het geheel zo licht mogelijk te maken en kwakte het een beetje onzorgvuldig op de tafel. Daarna volgde het zijafwerkingspaneel van de kast waarna ik met mijn vingers de lijst kon vastnemen. Krochend en sleurend met al mijn macht trachtte ik het vierde element naar voor te trekken. Het zweet stond me al snel op de bovenlip, maar op zo een groot volhouten kastelement dat maar net tussen de muren kan, heb je nu eenmaal niet veel grip. Met mijn voeten tegen de muur lukte het uiteindelijk toch om dat spellement een halve cm te verschuiven.

Paniek

Ondertussen huilde mijn Jaspertje hartverscheurend en trachtte ik hem te kalmeren. Maar met mijn adem die duidelijk tekortschoot om zoveel lichamelijk geweld te zetten, de macht en de kleine paniekreactie dat mijn witte vriendje toch maar geen letsel zou overhouden aan zijn val in het achterhoofd, lukte het niet echt om overtuigend over te komen.

Tobiasje en Felix wilden ook helpen, maar dat werd enkel nog ingewikkelder omdat ik dan ook nog eens moest opletten dat ik niet op hun pootjes zou staan. Toen ik aan de zijkant die een beetje verschoven was een tegenzet deed naar de richting van de muur, verschoof dat element gelukkig in de goede richting, wat mij toeliet ook aan de andere zijde grip te krijgen. Zo al links en rechts schuivend in de vreemdste houdingen omdat de macht mij gewoon ontbrak, gelukte het eindelijk toch het geheel een klein half metertje naar voor te krijgen. Nu was het draaien geblazen.

Jasper zag een lichtstreep waar hij zat en begon wild met zijn pootjes te trekken en te duwen en trachtte zijn hoofdje tussen de spleet de stoppen, waarop ik ongerust was en hem dat ook vertelde. Tenslotte moest alles nog een tikje gedraaid worden en mijn grootste angst was dat hij, nu hij bijna bevrijd was uit zijn hachelijke positie, ik hem zou versmachten met een kast… BRRRR. Nu leek hij pas echt in paniek te geraken en die dekselse spleet was bijlange nog niet groot genoeg om hem tussen te laten.

“Ondertussen huilde mijn Jaspertje hartverscheurend en trachtte ik hem te kalmeren…”

Overpampeld

Gelukkig duurde het daarna niet lang meer, enkele flinke rukken later schoot hij verschrikt vantussen zijn gevangenis en spurtte de keuken in, op de poot gevolgd door zijn broertjes en mij. Toen ik hem even later te pakken kreeg ben ik met hem op een stoel gaan zitten, want zijn hartje ging wild tekeer en ik moest me er nog van vergewissen dat hij geen letsels had. Tenslotte had hij een fikse val gemaakt in een spleet waar geen kat zich kon draaien, om nog te zwijgen van alle kabels die daar achter hingen. Al konden die zijn val misschien een beetje gebroken hebben, maar deugd zal het niet gedaan hebben. Met grote oogjes zat hij op mijn schoot en langzaamaan werden we allemaal kalmer.

Jaspertje liet knotterend toe dat ik hem overal overpampelde wat mij op slag gerust stelde en leek nergens pijn te hebben, behalve op zijn linkerbil. Dat zou vast een blauwe plek worden dacht ik, want er leek niets gebroken en hij scheen er niet erg veel last van te hebben tijdens het lopen.

Comfort food

Een kwartiertje later trokken we met zijn vijven naar de keuken voor een hartig hapje comfort-food, dat hadden we wel verdiend. Jaspertjes appetijt leed niets onder zijn netelige avontuur en binnen een ik en een gij, was zijn bordje leeg en kwam hij schooien om meer. Even later trok hij richting slaapkamer om alle emoties op bed van zich af te wassen voor hij daar een dutje deed. Zo liep alles toch nog goed af en daar was ik erg gelukkig om toen ik nog een uurtje werk had om die dekselse kast weer op haar plaats te krijgen en mijn gedachten trachtte te ordenen.

Toen vriendlief thuiskwam en het hele verhaal hoorde trok hij naar de slaapkamer. ‘Ewel witte pluizemans, wat heb ik gehoord? Zo wilde stunten uithalen?’ Waarna hij op zijn beurt stuntmanske knuffelde. Maar we hopen nu wel van harte dat hij zijn lesje geleerd heeft.