Het angstige zevental

In september arriveerden ze na een grote vangactie, de schuwe T-tjes. Zeven katjes van 4 ½ maand oud, gevangen bij een boerderij waar volgens de boer zo’n vijftien katten rondliepen. Dat het er vijfentwintig waren, had hij even gemist…

Tros druiven

De volwassen katten werden gecastreerd en teruggezet, de zes kleintjes konden in het asiel gesocialiseerd worden en werden van daaruit geplaatst, maar de zeven halfwas-kittens, dat was een ander verhaal.

Ze zaten bij de dierenarts in de vensterbank van de kattenkamer, als een tros druiven op elkaar geklit. Er werd niet gegeten als er iemand bij aanwezig was en aaien was onmogelijk.
Na castratie en enting kwamen ze hier en wij gooiden ze meteen in het diepe door ze in diverse kooien in de huiskamer te zetten. Doodsbang waren ze: voor ons, voor bezoek en voor de andere katten.

Na twee weken liet mijn nogal ongeduldige partner er eentje vrij, die spontaan onder de wasmachine verdween. Af en toe zagen we hem langsschieten en wisten we: hij is er nog. Langzaam maar zeker mochten ze allemaal van hun vrijheid genieten en tijdens het dagelijkse stofzuigen vlogen ze alle kanten op, vanonder de bank of vanonder een andere veilige schuilplaats. Toch duurde het niet eens zo lang voordat de eerste waaghals zich bij de avondronde met blikvoer voegde. Natuurlijk wisten we allang dat de liefde ook bij een kat door de maag gaat, dus daar speelden we handig op in. En het werkte! Na een maand aten ze allemaal met de blikronde mee en verstopten ze zich minder vaak.

Gebroken ijs

Eén van hen zag op een dag een ander kitten op de krabpaal met een balletje spelen en zijn nieuwsgierigheid won het van zijn angst: hij ging voorzichtig kijken. Wij zaten doodstil om hem niet af te leiden en o wonder, hij begon te spelen! Langzaam maar zeker deden anderen ook mee en ontdekten ze één voor één dat een kittenleven leuk kon zijn. Ze renden door de kamer, speelden met alles wat los en vast zat en verstopten zich alleen nog als er bezoek kwam.

Toen kwam de dag dat Totem als eerste geaaid kon worden. Hij bleek het, na aanvankelijk angstig af te wachten, heerlijk te vinden en ging er binnen een week al helemaal voor liggen. Luid spinnend liet hij zich helemaal aaien en wij genoten van zijn zachte vacht en zijn plezier. Al gauw volgden anderen van de groep, de één wat sneller dan de andere, maar het ijs was gebroken en we durfden er eindelijk op te hopen dat er een toekomst als schootkat voor deze prachtige dieren was weggelegd.

“In maart wil iedereen een klein kitten en geen kat van tien maanden oud…”

In het hooi

Het eerste kitten werd in januari geplaatst, daarna volgden er vrij snel nog drie plaatsingen. Eind maart woonden hier nog drie kittens van de groep, waarvan er eentje elke dag haar kroelbeurt kwam halen en kopjes kwam geven. De andere twee durfden aan een vinger te ruiken en ook voor hen groeide de hoop op socialisatie. De geplaatste katten bleken het heerlijk te vinden om bij hun nieuwe bazen op bed te gaan liggen en werden met de dag socialer. Dat de twee laatste schuwen nog wat tijd nodig hebben, vinden wij niet erg; die tijd mogen ze hebben.

Dat de mooie cyperse kroeler nog geen huisje heeft gevonden, heeft te maken met het naderende kittenseizoen: in maart wil iedereen een klein kitten en geen kat van tien maanden oud. Maar ook dat vinden we niet erg; wij genieten dagelijks van haar knuffels en van haar lieve blik. Dit zevental gaf ons het grootste geschenk dat er bestaat: vertrouwen in mensen en de ontwikkeling van schuwe boerderijkat, opgegroeid in het hooi, naar lieve, sociale schootkatten die hebben geleerd dat mensen leuk kunnen zijn!